~Chapter 4.12~

''You- you have to give him something for the pain- and- and- to heal his wounds...''

Mei was aangebroken en Louise's spraakprobleem was al bijna opgelost. Ze kon nu zonder moeite hele zinnen uitspreken, maar zodra ze volledige gesprekken probeerde te voeren klapte ze vaak dicht en wist ze niet meer hoe ze woorden uit moest spreken. Al met al ging het toch heel goed.
De jongens hadden, zoals Snape hen opgedragen had, niet over het geheim van de ring gesproken met haar en zijzelf was ook niet van plan erover te beginnen. Ze was bang om opnieuw in shock te verkeren en dat wilde ze niet riskeren, niet nu het net zo goed ging.
Draco begon opnieuw veel tijd door de brengen in de Room of Requirment. Hij hield Louise op de hoogte via het dagboek, waar ze in las als ze 's avonds alleen in bed lag. Er was opnieuw geen vooruitgang en hoewel hij het niet rechtstreeks zei, kon Louise aan haar broers manier van schrijven en praten merken dat zijn hoop ver te zoeken was.

Blaise hield, zoals altijd de laatste weken, zijn arm strak om Louise heen terwijl ze samen richting de Great Hall liepen voor het avondeten. Ze waren al een paar uur klaar met hun lessen en hadden de rest van hun middag doorgebracht in de common room, waar ze huiswerk hadden gemaakt en zich af en toe even op Louise's spraakprobleem hadden gericht. Ze waren bijna bij de grote deuren toen Draco opeens langs hen rende. Louise draaide zich naar hem toe en riep nog zijn naam, maar hij reageerde niet en verdween om de hoek. Vervolgens spurtte Harry langs hen.
Blaise trok enkel zijn wenkbrauwen op, maar Louise vertrouwde dit niet. Wat er ook aan de hand was met haar broer, Potter had er niets mee te maken. Zonder pardon trok ze zich los uit Blaise' grip en begon ze zo hard als ze kon achter de twee jongens aan te rennen. Ze hoorde haar eigen en Harry's voetstappen weergalmen in de gangen terwijl ze rende, wat het minder moeilijk voor haar maakte erachter te komen waar ze heen gingen.
Uiteindelijk hoorde ze echter geen voetstappen meer behalve haar eigen, enkel knallen en geschreeuw. Louise rende het toilet op waar de knallen en schreeuwen vandaan kwamen. Ze gooide de deur, die op een kier stond, met een knal open en spurtte naar binnen om daar het gruwelijkste tafereel ooit aan te treffen. De hele ruimte stond blank en ze duwde Harry ruw opzij om haar broer op de grond te vinden, doorweekt door water en bloed - zijn bloed.
Een moment lang stond Louise als aan de grond genageld. Het leek alsof haar hele lichaam zich ontdaan had van gevoel en emotie, ze staarde enkel voor zich uit naar haar broer, die langzaam dood lag te gaan en stuiptrekkend in zijn eigen bloed lag. Vervolgens verspreidde zich een tintelend gevoel vanuit haar vingertoppen door de rest van haar lichaam, die het bloeddorstige beest in haar wakker maakte. Abrupt draaide ze haar hoofd naar Potter, die zelf ook versteld stond en niet wist wat hij gedaan had. Haar handen grepen zijn kraag vast, trokken aan zijn haar, sloegen zijn bril van zijn neus af. Ze trapte hem zo hard dat hij van pijn in elkaar op de grond zakte, en alsof dat nog niet genoeg was, sprong ze bovenop hem en begon ze in te slaan op elke centimeter van hem die ze kon raken. Ze was de controle over haar woede, over haar lichaam, over zichzelf compleet kwijt en het enige waar ze aan kon denken was; "Potter. Potter. Potter. Potter moet dood."
Harry's gillen vulden de ruimte en alsnog ging ze door, tot ze plots achteruit gegooid werd doordat ze werd geraakt door een spreuk en vervolgens haar lichaam opnieuw niet meer kon bewegen. Professor Snape had haar Verlamd en boog zich over Draco heen, waarna hij zijn toverstok tevoorschijn haalde en daarmee over Draco's wonden bewoog. Zacht mompelde hij een spreuk, steeds opnieuw en opnieuw, en langzaam begonnen de wonden op zijn lichaam te helen. De stuiptrekkingen werden minder en stopten uiteindelijk, wat ervoor zorgde dat Professor Snape haar broer overeind hielp.
'Miss Malfoy, zorg dat hij naar de Hospital Wing begeleid word. Maar houd in gedachten dat ik nog niet klaar met u ben.'
De Verlamming werd opgeheven en haar broer werd in Louise's armen geduwd. Ze knipperde met haar ogen en probeerde uit te zoeken hoe ze normaal moest lopen, maar het gewicht van haar broer, die tegen haar aanhing terwijl ze liepen, maakte dat vrijwel onmogelijk.
Het duurde lang voordat ze op hun bestemming aankwamen en Madam Pomfrey was buiten zichzelf toen ze de twee Malfoys binnen zag lopen, alleen deze keer met de rollen omgedraaid.
'U moet hem iets geven om... om de pijn te verlichten en... en... om de wonden te helen,' wist Louise met veel moeite uit te brengen toen ze hem met nog meer moeite hielp op het bed te gaan liggen. De kreunen die over zijn lippen kwamen waren verschrikkelijk en Louise kon tranen over zijn wangen zien glijden.
Madam Pomfrey stond binnen een mum van tijd naast zijn bed en gaf hem twee drankjes.
'Hier,' zei ze toen ze hem hielp een doorzichtig, geel drankje op te drinken. 'Dit zal de pijn verlichten. Het helen van die wonden zal pijn gaan doen.'
Vervolgens diende ze hem een groen, dik drankje toe dat hij met moeite doorslikte.
'Dit zal genoeg moeten zijn voor nu, vanavond krijgt hij wat meer om de nacht door te komen.'
Met die woorden waggelde Madam Pomfrey weg en Louise greep haar broer's hand vast. Ze kon zich maar met moeite beseffen wat er zich zonet had voorgevallen en dit alles had ervoor gezorgd dat ze weer stotterde als ze wilde praten.
'Oh, lieve b-broer...' zei ze zachtjes terwijl ze voorzichtig door zijn haren streelden en vervolgens zijn tranen wegveegde.
'W-waarom toch... waarom...'
Ze wiegde een beetje heen en weer terwijl ze met haar ene hand die vast haar broer omklemde en met de andere over Draco's haar en gezicht streelde. Hij bleef in stilte liggen en de enige beweging die hij maakte werd veroorzaakt door zijn ademhaling.
Enkele minuten later werd Potter de Hospital Wing binnen gebracht en Louise was niet verbaasd om Snape's stem te horen.
'Miss Malfoy. Mee. Nu.'
'Ik moet zeggen dat ik versteld sta,' zei Snape zodra ze beiden op de verlaten gang net buiten de Hospital Wing stonden. Louise keek afwachtend naar haar Head of House op, hopend dat haar straf niet al te erg zou zijn. Maar ergens diep van binnen wist ze al dat ze haar spullen kon gaan pakken na dit gesprek. Ze had Harry "The Chosen One" Potter in elkaar geslagen en waarschijnlijk ook nog aardig wat gebroken botten en kneuzingen toegebracht.
'Wat u op dat toilet gedaan heeft zal niet lang geheim blijven en mag ook niet geaccepteerd worden. Binnen een mum van tijd zal iedere leerling en leraar op deze school weten wat u gedaan heeft. En, helaas voor u, ben ik de enige die afweet van de krachten die uw ring bezitten. En, opnieuw helaas voor u, zal ik u daarom moeten laten nablijven. Elke donderdagavond, acht uur, de rest van het schooljaar.'
Louise's hart maakte een sprongetje; ze werd niet van school gestuurd! Ze was nog veilig!
'Ja, Professor,' zei ze, trots op zichzelf omdat ze dit zonder stotteren had weten te zeggen. Professor Snape knikte en zuchtte zacht.
'Hoe gaat het met je, Louise?' vroeg hij opeens, zijn toon een stuk minder zakelijk en veel vriendelijker. Ze beet op haar lip en probeerde van zijn donkere, doordringende ogen weg te kijken.
'Ik kan weer praten,' zei ze uiteindelijk.
'Dat is fijn. Luister- ik weet dat wat je hebt gedaan niet uit jouzelf kwam. Het was de ring, dat weet ik, en daarom zal je straf mild zijn. Maar er moet snel een oplossing komen voor dit alles, Louise. Je loopt gevaar.'
Professor Snape gaf haar nog een knikkend afscheid en liet haar in haar eentje achter op de gang. Ze zuchtte. Wat fijn dat hij haar eraan herinnerde.