~Chapter 4.9~

''Once this is all over, I'll be yours again.''

De twee weken kerstvakantie verliepen erg snel, ook al deden de drie niet meer dan eten en wat rondhangen in de common room. Vaak hadden Draco en Louise 's nachts gesprekken over de ideeën die ze hadden om hun opdracht uit te voeren. Blaise lag dan allang te slapen en aangezien Louise nu elke nacht bij haar broer in bed mocht konden ze zachtjes met elkaar fluisteren zonder hun vriend wakker te maken. Maar ze werden steeds gefrustreerder en hun ideeën raakten op. Ze hadden geen idee hoe het ging met de verdwijnkast in Borgin & Burkes, want elke keer als Draco de Room of Requirment in ging om de kast die daar stond te testen, kwamen de voorwerpen die hij heen stuurde maar voor de helft terug.
'Daar kunnen we tante Bella en de rest van de Death Eaters niet doorheen laten komen,' fluisterde Louise zachtjes op de laatste avond voor de leerlingen terug naar Hogwarts kwamen. Blaise lag zoals gewoonlijk te snurken en dit gaf hun de kans om te praten.
'Dat weet ik ook wel,' siste haar broer terug, een beetje geïrriteerd. 'En we hebben nog een probleem. Crabbe en Goyle staan altijd voor me op de uitkijk als ik die kamer in ga, maar de laatste tijd beginnen ze vragen te stellen.'
'Nou en? Zeg hen gewoon dat het hun niets aan gaat. Kom op, Malfoy, maak je je daar druk om?'
Ze voelde hoe hij zijn schouders ophaalde en in stilte staarde ze naar het plafond. Ze dacht diep na. Allemaal wilde plannen kwamen haar hoofd binnen maar vlogen er ook net zo snel weer uit.
'Misschien,' begon ze na een tijdje, twijfelend. 'Misschien moeten we Snape toch...-'
'Nee!' snauwde Draco. Zijn stem was zo luid dat Blaise' gesnurk even ophield. Gespannen staarden ze door het duister naar zijn bed, om vervolgens opgelucht adem te halen toen Blaise gewoon verder sliep.
'Luister Louise, ik wil die man niet om hulp vragen, dan denkt hij alleen maar dat hij ons kan commanderen!'
'Oh wordt volwassen Draco, we kunnen alle hulp gebruiken!' siste ze terug. 'Ik heb anders nog een leuk idee; laat ik nu naar Dumbledore's kantoor gaan en hem in zijn slaap vermoorden, lijkt dat je niet spannend?'
Het sarcasme droop van haar stem en opnieuw volgde er een moment stilte.
'We moeten gewoon die kast aan de praat krijgen,' fluisterde Draco uiteindelijk.
'Precies ja. En als je het niet erg vind, zou ik nu graag gaan slapen.'
Geïrriteerd draaide ze haar rug naar hem toe. Eigenwijs rotjoch.

De weken vlogen voorbij en de irritatie over de verdwijnkast werd steeds minder. Draco schreef via zijn dagboek dat hij er nu in geslaagd was levenloze voorwerpen in complete staat terug te laten keren. Toen hij echter een parkiet in de kast stopte, kwam die dood terug. Maar ze gaven het niet op. Om beurten gingen ze nu aan de kast werken en ze merkten eindelijk dat Mr. Borgin zijn werk goed aan het doen was.
Ook waren er Apparating lessen begonnen, maar Louise en Draco wilden daar niet aan mee doen, hun tante had hen dat afgelopen zomer geleerd. Blaise deed ook niet mee, want zijn moeder had hem dat zelfs jaren terug al geleerd. Dus terwijl het grootste gedeelte van de zesdejaars op zaterdag les hadden in de Great Hall, hadden Louise en Draco alle tijd om aan de kast te werken en eventuele andere plannen te bedenken.
Helaas begon Blaise een aandachtstekort te krijgen en hoewel hij zijn best deed om het te verbergen, kon Louise niet zo gemakkelijk voor de gek worden gehouden.
'Schatje, het spijt me echt heel erg, maar dit is even belangrijker dan al het andere,' zei Louise op een avond in maart, toen ze op zijn schoot in de common room zat. Draco was met Crabbe en Goyle naar de Room of Requierment, wat betekende dat ze nu even tijd had voor haar vriendje.
Hij glimlachtte triest en knikte.
'Dat weet ik toch,' zei hij geruststellend. 'Ik mis je gewoon. Je bent immers mijn vriendinnetje...'
Ze sloeg strak haar armen om hem heen en kuste zijn wang een aantal keren.
'Hopelijk is dit alles gauw voorbij, en dan ben jij weer mijn prioriteit nummer één.'
Dit leek hem wat gerust te stellen en hij was in één keer een stuk vrolijker. En om zijn humeur nog wat beter te maken, wachtten ze met zijn tweeën tot iedereen naar bed was - inclusief Draco, die eerst nog even bij hen had gezeten om te vertellen dat er geen vooruitgang was - om vervolgens stiekem samen in Blaise' bed te kruipen.
'Dit heb ik gemist,' fluisterde hij in haar oor terwijl hij zijn arm hebberig om haar heen had geslagen en door haar blonde haren streek. 'Jou heb ik gemist,' vervolgde hij.
Louise glimlachtte tevreden de leunde naar hem toe om haar lippen zachtjes tegen die van hem te drukken.
'Ik heb jou ook gemist, liefste,' antwoordde ze op dezelfde fluistertoon. 'Maar ik beloof je dat als dit alles voorbij is, ik weer helemaal de jouwe ben.'

Het was laat in de avond en Louise was net van plan eindelijk naar bed te gaan. Ze had haar broer dit weekend nauwelijks gesproken omdat ze beiden te druk waren geweest met huiswerk. Professor Snape had hen als huiswerk een essay laten schrijven over Dementors en ook Professor McGonagall en Professor Flitwick dachten dat zij de enige leraren waren die drie rollen perkament volschrijven met nutteloos werk als huiswerk mochten geven. Met andere woorden: Louise was blij toen ze eindelijk de dekens over zich heen kon trekken en haar ogen mocht sluiten.
Maar tot haar grote ergernis zag ze de kaft van haar dagboek steeds opnieuw oplichten.
'Draco, dit is maar beter belangrijk, of anders...'
Louise pakte haar dagboek van haar nachtkastje en ging aan het kleine tafeltje in de hoek van de dorm zitten. Ze stak een kaars aan en sloeg het boek open en bladerde gauw naar de roze pagina's in haar boek. Ze was opgelucht toen ze zag dat er maar één zinnetje stond.
"Louise? Ben je nog wakker?"
Ze doopte haar veer in een potje inkt en begon terug te schrijven.
"Nog net. Ik hoop voor je dat dit iets heel belangrijks is."
Ergens moest ze toegeven dat ze best opgewonden was om dit dagboek weer te gebruiken, aangezien ze het de laatste tijd een beetje verwaarloosd had.
"Niet heel belangrijk, maar ik dacht dat je wel zou willen weten over mijn bezoek aan moeder."
"Ga verder..."
Draco wist dondersgoed dat hij haar aandacht nu volledig had en gespannen wachtte ze af tot hij verder schreef. Ze had de afgelopen maanden geen tijd gehad om haar moeder te bezoeken en ze wist vrijwel zeker dat haar broer alleen maar slecht nieuws voor haar had. Toen zijn antwoord eindelijk kwam, was zijn handschrift iets minder netjes en meer gehaast.
"Ze zei dat ze ons heel erg gemist had, en dat ze zo nu en dan met Snape had gepraat om te weten te komen hoe het met ons ging. Ze wilde ons niet tot last zijn en toen ik haar zei dat ze dat niet was, bekende ze dat ze bang was dat we zouden falen."
"En..?"
"Ik heb haar maar wijsgemaakt dat alles heel goed verliep. Wat moest ik anders? Je had haar moeten zien zitten."
Louise zuchtte en dacht even na voor ze terug schreef.
"Nou, goed dan. Ik zal binnenkort even bij haar langs gaan om met haar te praten. Was dat alles?"
"Nog één ding."
Ze wachtte af en keek geïnteresseerd naar de langzaam opbrandende kaars op de tafel. Uiteindelijk verscheen Draco's handschrift weer. Het vulde de helft van de roze pagina.
"Ik heb helemaal aan het begin van het jaar Polyjuice Potion uit Slughorn's klaslokaal gestolen. Na de eerste les, kun je je die nog herinneren? Er stond een hele ketel vol van en twee middelmaat flacons Potion zal hij vast niet missen. En aangezien ik me bedacht dat het nogal op zou gaan vallen als Crabbe en Goyle steeds op dezelfde gang, op precies dezelfde plek staan, heb ik ze steeds Polyjuice Potion gegeven van eerstejaars meisjes. Geniaal, of niet?"
Louise kon een kleine gniffel niet onderdrukken en ze schudde lachend haar hoofd. Die twee reuzen, vermomd als kleine meisjes. Ze moest toegeven dat dat inderdaad geniaal was.
"Prachtig. Dat zou ik graag meemaken. Maar liefste broer, ik wil nu graag gaan slapen. Kan jij het in je eentje aan of moet ik erbij komen?"
Opnieuw grijnsde ze een beetje en ze wachtte op antwoord.
"Nee dank je, ik red me wel. Slaap wel, zus."
"Slaap wel."
Ze deed het dagboek dicht, blies de kaars uit en ging in bed liggen, om daar eindelijk in slaap te vallen.