~Chapter 4.8~

''Who cares... It's not like we're up to something.''

Aangezien Blaise had besloten bij Draco en Louise op Hogwarts te blijven deze vakantie, brachten ze elke dag samen door. Louise had haar broer gezworen beter op hem te letten en ze drong er zelfs op aan dat ze bij de jongens op de kamer sliep, zodat haar zorgen over Draco minder zouden worden.
In het begin vond hij dit uiterst vervelend, maar na de eerste nacht legde hij zich er maar bij neer.
'Als jij de hele nacht samen met mij wakker wilt blijven, moet je dat zelf maar weten,' had hij gezegd, en Louise had triomfantelijk naar hem gegrijnsd.
Blaise leek ook een stuk opgevrolijkt te zijn.
'Ik zei toch dat alles tussen jou en Draco goed zou komen. Ik zei het toch!'
Louise zat op zijn schoot op de bank voor de haard en rolde lachend met haar ogen. Bij elk woord prikte Blaise haar in haar zij.
'Ja, goed, jij wint,' gaf ze toe. 'Ik ben ook echt opgelucht dat het nu iets beter met hem lijkt te gaan...'
Ze draaide haar hoofd een slag en keek naar haar broer, die driftig in zijn dagboek zat te krabbelen aan een tafel in de hoek van de common room. Het was laat en iedereen was al naar bed vertrokken, op de drie na.
Die ochtend werden ze wakker met een stapel kado's aan het voeteneind van hun bed. Louise was een beetje boos - niet om de kado's, maar omdat ze er opnieuw niet in geslaagd was om samen met haar broer wakker te blijven.
Nee, de kado's zelf vond ze prachtig. Haar moeder had haar een groot pakketje gestuurd; drie nieuwe boeken die ze al heel lang wilde hebben. Van Draco kreeg ze het gebruikelijke snoepgoed, en van Blaise had ze een zilveren ketting gekregen. Daaraan hing een amulet dat ze open kon klikken, en dat onthulde dan aan de linkerkant een bewegende foto van hen twee, en aan de rechterkant hun namen met een ingegraveerd hartje erbij. Ze had hem bijna doodgeknuffeld omdat ze zo blij ermee was. Zelf had ze hem een aantal boeken over zijn favoriete Quidditch team gekocht, iets waar hij ook heel dankbaar voor was.
Aan haar broer had ze echter iets heel anders gegeven dan snoepgoed of zomaar wat boeken; een dagboek. Het boek was dik en had een magisch beveiligd slot erop dat alleen Draco zelf zou kunnen openen.
'Misschien helpt dit,' had ze hem verteld toen hij haar verbaasd aan keek.
'Bedankt...' was zijn gemompelde antwoord, en hij bladerde door het boek. Maar het leuke - ten minste, dat vond Louise zelf - was dat er een bepaald gedeelte in het dagboek was dat op magische manier verbonden was met het dagboek van Louise. Ze had het hem in detail uitgelegd.
'Het zijn de blauwgekleurde pagina's in je boek. In mijn dagboek hebben ze een roze kleur. Zodra je er iets op schrijft, verschijnen jouw woorden ook in mijn boek. In het jouwe zullen ze verdwijnen, zodat je pagina's vol kunt schrijven met dingen die je aan mij te vertellen hebt.'
Draco had zijn wenkbrauwen opgetrokken en haar haast met open mond aangestaard.
'De rest van je dagboek is privé, hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar zo kunnen we praten zonder afgeluisterd te worden.'
En nu zat hij daar, in de hoek van de kamer in het dagboek te schrijven. Het deed Louise goed om te zien dat hij het ten minste probeerde. Voor hetzelfde geld had hij het dagboek gelaten voor wat het was en zou hij door zijn gegaan met zijn gevoelens en gedachten op te kroppen.
'Ik ben best moe... al dat kerstvoedsel eten is vermoeiend,' zei Blaise met een zeer overtuigende blik.
'Arm ding,' zei ze knikkend. Ze streelde voor de grap een hand langs zijn wang en gaf zijn neus een kusje. 'Dan lijkt het me verstandig om maar te gaan slapen, denk je ook niet?'
Hij knikte en stond op, waarbij hij haar moeiteloos optilde. Toen hij haar mee de dorms in wilde nemen sputterde ze tegen.
'Nee, zet me daar neer!' zei ze en ze wees naar de tafel waar Draco zat. Blaise zuchtte maar glimlachtte toch. Hij zette haar neer na haar nog een kus te hebben gegeven.
'Ik hou van je. Slaap lekker,' zei hij en hij draaide zich om en liep weg.
Louise ging naast haar broer aan tafel zitten en keek hem grijnzend aan.
'Bevalt het je?' vroeg ze me een knikje naar het dagboek. Draco leek nu pas te merken dat ze er ook was en keek geschrokken op.
'Wat? Oh- ja hoor. Ik moet zeggen dat ik begin te begrijpen waarom al die meiden dit doen.'
Tot Louise's opluchting had Draco weer wat van zijn spottende humor terug en ze grinnikte.
'Gelukkig. Ga je zo mee naar bed? Het is al na twaalven.'
Draco schreef nog even door en knikte ondertussen. Ze liet hem zijn gang gaan en keek geïinteresseerd toe hoe het puntje van zijn tong tussen zijn lippen verscheen als hij schreef. Na een minuut of tien kwam zijn veer tot stilstand en het puntje van zijn tong verdween zijn mond weer in. Hij sloeg het dagboek dicht en stond op.
'Kom,' zei hij en hij liep al richting de trap naar de jongens dorms. Ze volgde hem op de voet en liep achter hem de trap op. Toen Draco de deur van de dorm opende, die op Blaise en nu ook Draco en Louise na leeg was, vulde een snurkend geluid hun oren.
'Ongelofelijk, hij slaapt al,' zei Louise hoofdschuddend. Haar broer grijnsde en trok zijn blouse knoopje voor knoopje uit. Ze wendde haar hoofd beleefd af en wachtte tot hij ook zijn broek uit had. Zijzelf had haar nachtjapon al aangetrokken zodra de laatste leerling de common room uit was en had de rest van de avond zo rondgelopen.
Draco kroop in bed en klopte tot Louise's verbazing op het matras naast hem. Ze trok haar wenkbrauwen op en Draco haalde zijn schouders op.
'Wat maakt het uit... Het is niet zo dat we iets van plan zijn,' zei hij onverschillig. Ze grinnikte en kroop een beetje ongemakkelijk bij hem in bed. De bedden waren normaal gesproken al wat aan de krappe kant, maar met z'n tweeën was het nog moeilijker om te blijven liggen zonder eruit te vallen. Maar ter bescherming sloeg hij een arm om haar schouder en ze kroop wat dichter tegen hem aan. Ze had verwacht dat dit gênant of iets dergelijks zou zijn, maar ze vond het juist heel natuurlijk en geruststellend aanvoelen.
Het bleef lange tijd stil en Louise hoopte stiekem dat Draco al in slaap was gevallen, maar dat was natuurlijk onmogelijk. Toen ze naar hem opkeek zag ze dat hij naar het plafond staarde.
'Zal ik anders proberen een slaapliedje voor je te zingen?' vroeg ze plots.
Draco begon te lachen en schudde zijn hoofd.
'Hmm nee, misschien ook beter van niet. Mijn stem is verschrikkelijk als ik zing.'
Dit maakte hem nog harder aan het lachen en Louise schudde met hem op en neer, breed grijnzend.
'Je bent een goede zus, zusje,' zei hij na een tijdje.
'Aw, stop it, you!' antwoordde ze grappend. Ze vond het heerlijk om hem te zien lachen, dat betekende dat ze toch iets goed deed. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en sloot haar ogen. Onbewust begon ze met haar vingers over zijn arm te strelen terwijl slaperigheid haar langzaam overviel.
'Ik...' begon Draco plotseling, uit het niets. Louise was al bijna in slaap gevallen, zo comfortabel lag ze, maar nu opende ze moeizaam haar ogen.
'Je wat?' vroeg ze zachtjes, haar ogen gefocust op niets in het bijzonder.
Draco slikte en trok haar nog een klein beetje dichter naar zich toe.
'I-ik... hou van... je, zus,' wist hij uiteindelijk uit te brengen. Louise glimlachtte breed; het had hem vast veel moeite en moed gekost om dit hardop tegen haar te zeggen, en ze was er blij om.
'Ik toch ook van jou, gekkie.'

Hoi liefste lezertjes!
Ik vind jullie allemaal geweldig en ben zeer dankbaar dat jullie mijn verhaal lezen, maar onderstaande personen verdienen naar mijn mening een speciaal bedankje:
Kauwgomjunky
Kreacher
Altaria
OneBlackStar
Kompas
Duizend maal bedankt voor het reageren op zo ongeveer elk hoofdstuk, jullie maken me ongelofelijk blij!
Liefs,
Carlijn.