~Chapter 4.7~

''I'm sorry I haven't done anything about it before...''

Louise liep door de verlaten gangen en luisterde zo goed als ze kon naar eventuele stemmen of andere geluiden die konden leiden naar de plek waar Professor Snape en haar broer waren. Uiteindelijk vond ze hen in het laatste klaslokaal van die gang en zonder pardon stapte ze naar binnen.
'Luister naar me,' zei Snape, zijn stem gevaarlijk laag. 'Ik probeer jullie te helpen. Ik heb jullie moeder gezworen jullie te beschermen. Ik heb zelfs een Unbreakable Vow gemaakt.'
'U wat?!' onderbrak Louise hem geschokt. 'Waarom? Bent u niet goed snik?'
Snape keek haar een fractie van een seconde aan en keek toen weer naar Draco.
'Zoals ik zei, ik doe dit alles om jullie te helpen, laat me jullie helpen en-'
Hij werd onderbroken door Draco en aan de Professor's geïrriteerde blik te zien was dat niet de eerste keer in dit gesprek.
'We hebben uw hulp niet eens nodig! We kunnen dit makkelijk alleen, ik kan dit makkelijk alleen!'
'Maar hij wilt-'
'Hij wilt gewoon met de eer strijken!' riep Draco uit. Het bleef een moment stil en Louise knipperde met haar ogen.
'Je praat als een kind. Ik kan begrijpen dat je vader's gevangenschap je van slag heeft gemaakt, maar-'
Snape kon zijn zin niet eens afmaken. Draco draaide zich woedend om en stormde het lokaal uit, de deur dichtslaand. Louise staarde even naar Professor Snape en schudde toen haar hoofd, alsof ze teleurgesteld was.
'Daar had u niet over moeten beginnen,' fluisterde ze. Ze draaide zich om en stormde de gang op om haar broer achterna te rennen.
Louise rende zo hard als ze kon door de gangen, hopeloos op zoek naar haar broer. Professor Snape was over het verkeerde onderwerp begonnen en ze was bang dat als ze Draco niet gauw zou vinden, er iets heel ergs zou gebeuren.
'Draco!' riep ze door de verlaten gangen. Het kon haar niets schelen of ze zo gevonden werd door leraren, het kon haar niets schelen dat ze hiermee in de problemen zou kunnen komen; ze moest en zou haar broer vinden.
Abrupt bleef ze tot stilstand staan toen ze een zacht gesnik hoorde. Ze sloot haar ogen, hijgend van het harde rennen, en luisterde aandachtig terwijl ze de irritanten rode handschoenen uittrok. Ja, ze wist het zeker. Ze hoorde iemand huilen.
Ze trok een gordijn aan de kant en onthulde een geheime gang die ze in het verleden vaak had gebruikt. En daar zag ze haar broer zitten, op de steenkoude grond en ineengekrompen alsof iemand probeerde hem in elkaar te slaan.
Louise voelde een brok in haar keel toen ze zich realiseerde dat die hartstochtelijke snikken van haar broertje kwamen.
'Draco...' fluisterde ze zacht. Geschrokken keek hij op en hij sprong meteen op, waarbij hij in zijn haast bijna zijn hoofd stootte aan het lage plafond. Hij draaide zich om en begon weg te rennen, maar Louise liet dit niet gebeuren en greep zijn arm vast, hem terugtrekkend met alle kracht die ze in zich had.
'Broertje, blijf nou alsjeblieft, ga niet weg!'
Bij het laatste woord haperde haar stem door de ingehouden tranen en ze beet hard op haar lip. Draco bleef stil staan, zijn hand in die van zijn zus, en keek haar met betraande ogen aan. Ze zag hoe veel moeite hij zich deed om niet opnieuw te gaan huilen, maar zij was deze keer degene die als eerste faalde. Ze barstte in tranen uit en wendde beschaamd haar gezicht af.
'Het s-spijt me,' stotterde ze.
Tot haar verbazing kwam er geen snauwend antwoord, in tegendeel; uit het niets voelde ze twee sterke armen om zich heen die enkel van haar broer afkomstig konden zijn. Een beetje onwennig sloeg ze haar armen stevig om haar broers middel heen en begroef haar gezicht tegen zijn borst. De tranen bleven stromen, beide hadden ze er geen enkele controle meer over.
'Het spijt me...' mompelde Louise opnieuw, een aantal minuten later toen ze tegen de muur op de grond beland waren. Draco leunde een beetje terug zodat hij haar aan kon kijken. Hij veegde voorzichtig een traan van haar wang en fronste.
'Wat spijt je?' vroeg hij.
'Dat ik niet eerder iets gedaan heb...' fluisterde ze zacht en ze wendde haar blik af. 'Sinds we één van hen zijn geworden, zie ik al hoe slecht het met je gaat. Je slaapt nauwelijks, je eet bijna nooit en je gaat er erg op achteruit...'
Moeizaam slikte ze.
'Ik hoopte dat het wel voorbij zou gaan, dat je jezelf weer zou worden, maar ik had iets moeten doen... Het is allemaal mijn schuld!'
Opnieuw barstte ze in snikken uit en Draco schudde herhaaldelijk zijn hoofd terwijl hij haar tegen zich aan gedrukt hield.
'Nee, nee, daar is niks van waar... Je had niks kunnen doen...'
Hij slikte en Louise hoorde zijn stem trillen toen hij opnieuw sprak.
'Het is mijn eigen schuld. Vader is teleurgesteld in me, altijd al geweest, omdat ik niet perfect ben, zoals ik dacht dat hij was. Tot hij gevangen genomen werd... De Dark Lord heeft me sindsdien wel duidelijk gemaakt dat vader een grotere teleurstelling is dan iedereen bij elkaar... Maar toch... ik had een betere zoon moeten zijn...'
Louise keek omhoog naar haar broer en zag dat zijn ogen opnieuw gevuld waren met tranen. Nu was het haar beurt om haar armen om hem heen te slaan, en ze hield hem beschermend tegen zich aangedrukt terwijl ze door zijn blonde, warrige haren streelde.
'Daar is niks van waar...' fluisterde ze. Maar tegelijkertijd vond ze het hypocriet van zichzelf om dat te zeggen, want zelf voelde ze zich ook altijd een mislukkeling... Een falende Malfoy... Een imperfecte dochter... vriendin... persoon.
Terwijl ze haar broer nog wat dichter naar zich toe haalde en hem stevig in haar armen hield, wachtte ze tot zijn snikken vergaan waren. Toen het eenmaal stil was, keek ze naar beneden.
Draco was in slaap gevallen en ze kon een trieste glimlach niet onderdrukken. Hij sliep. Eindelijk.
'Slaap lekker, liefste broertje,' fluisterde ze. Ze drukte een kus op zijn kruin en leunde vervolgens met haar achterhoofd tegen de steenkoude muur, waar ze wachtte tot de slaap ook haar kwam halen.

De volgende ochtend werd ze wakker in haar eigen bed. Ze had haar nachtjapon aan en de dekens waren tot haar kin opgetrokken. Een beetje moeizaam ging ze overeind zitten. Hoe was ze hier terecht gekomen?
Ze trok een ochtendjas aan en liep naar beneden, naar de common room, die bijna helemaal verlaten was, op een paar Slytherins na. Ze keek rond en vond Draco op een stoel voor de haard.
'Goedemorgen,' zei ze toen ze in de stoel naast hem kwam zitten. Ze peilde nauwkeurig zijn reactie en wachtte af.
'Goedemorgen. Lekker geslapen?' vroeg hij met een kleine glimlach. Ze haalde haar schouders op.
'Jij?'
Ook hij haalde zijn schouders op.
'Ik heb in ieder geval wel langer dan een uurtje geslapen, voor de verandering,' zei hij grijnzend en ze glimlachtte.
'Ik ben blij dat te horen.'
Ze geeuwde en staarde naar het vuur.
'Moeder wilde niet dat we deze kerst naar huis kwamen,' zei Draco na een paar minuten, alsof hij zich al die tijd bedacht had hoe hij dit moest zeggen.
'Dat had ik eigenlijk wel verwacht.'
Natuurlijk wilde moeder niet dat ze naar huis kwamen. De laatste keer dat Louise daar was geweest, kon ze zich maar al te goed herinneren. Haar moeder was een wrak, bijna net zo erg als Draco.
'Hoe gaat het nu met je?' vroeg Louise plots. Draco draaide zijn hoofd naar haar toe en bekeek haar bezorgde gezicht. Hij rijkte uit naar haar hand, pakte die onopvallend vast en glimlachtte, ook al was het dan een beetje geforceerd.
'Om eerlijk te zijn.... ben ik opgelucht,' gaf hij eerlijk toe. 'Ik dacht dat ik er alleen voor stond, maar jij hebt het tegendeel bewezen.'
Louise glimlachte. Alles zou beter worden vanaf nu.