~Chapter 4.5~

''You've changed, did you know that?''

De eerstvolgende die de toiletten opkwam kreeg de volle lading van Louise's Imperius Curse. Katie Bell van het Gryffindor Quidditch Team staarde glazig voor zich uit terwijl Louise zachtjes in haar oor fluisterde wat ze moest doen en vervolgens het pakketje in haar handen drukte.
'Ik heb hier een pakketje voor Professor Dumbledore, en ik wil dat jij het hem brengt. Ook wil ik dat je er niet aankomt, aan niemand laat zien wat het is en regelrecht naar de Headmaster's kantoor gaat. Oh, en je hebt geen idee wie je dit pakketje heeft gegeven. Ga nu.'
Louise hief haar toverstok en stopte die in haar jaszak. Mooi zo, die zou regelrecht naar Dumbledore rennen.
Een paar minuten nadat Katie de toiletten had verlaten, besloot Louise dat het ook eens tijd werd om Blaise weer te vergezellen.
'Het spijt me dat ik zo lang weg ben geweest, Zabini,' zei ze toen ze naast hem ging zitten en in één teug haar koude butterbeer opdronk. 'Ik had helaas wat dringende zaken af te lossen.'
Blaise glimlachte, maar ze kon makkelijk zien dat het niet oprecht was.
'Dat geeft niets. Het was vast heel belangrijk, anders zou je me geen uur laten wachten.'
Een schuldgevoel borrelde in haar op en ze beet op haar lip.
'Zo lang?' Ze had gedacht dat het op zijn meest een halfuur was geweest.
Blaise haalde zijn schouders op.
'Zoals ik al zei, het geeft niets. Maar ik denk wel dat we maar beter terug kunnen gaan naar het kasteel, het weer buiten word steeds slechter.'
Ze deden hun jas aan en bonden de sjaal stevig om hun nek. Ongelofelijk dat ze nu al zo'n slecht weer hadden, het was pas oktober!
Elkaar omarmend liepen Blaise en Louise over het besneeuwde pad terug richting kasteel. Alles verliep op rolletjes, tot er opeens een ijzingwekkende gil klonk en een gestalte een aantal meters voor hun zes meter de lucht in vloog en daar gillend bleef hangen.
'Dit kun je toch niet menen,' vloekte Louise zacht tegen zichzelf toen ze het gestalte herkende. Katie Bell.
Katie's lichaam bleef nog even in de lucht hangen, maar kwam vervolgens met een keiharde smak op de sneeuwerige grond terecht. En alsof Louise nog niet genoeg pech had, zag ze dat de drie personen die ze hier nu absoluut niet wilde hebben als eerste op het levenloze lichaam van Katie afrenden. Harry, Ron en Hermione knielden neer in de sneeuw en Louise kon luid en duidelijk hun geschokte kreten horen.
Blaise keek haar verbaasd aan; ze was helemaal vergeten dat hij er ook nog was.
'Wat-' begon Blaise, maar hij werd onderbroken door Hagrid, die zich een weg langs de twee duwde.
'An de kant, Blaise, Louise, an de kant!'
Louise kon die halfreus wel vervloeken. Zodra Hermione haar naam hoorde, draaide ze zich abrupt om en staarde vol ongeloof en doodsangst naar Louise. Vervolgend boog ze zich naar Harry en Ron toe en fluisterde iets in hun oor, waardoor ook zij zich omdraaiden.
'Dit kun je niet menen,' herhaalde Louise haar eerdere woorden. Hoe kwam ze hier nu weer uit?

'Ze ligt verdomme in St. Mungo's, Draco!' schreeuwde Louise op zondagavond tegen haar broer. Ze had hem tijdens het ontbijt een briefje doorgeschoven dat hem beval die avond naar de diepste gangen van de kerkers te komen zodat ze konden praten. Nu stond ze hier, in het licht van enkele kaarsen die ze zelf had aangemaakt en met behulp van een simpele spreuk in de lucht liet zweven. Draco had wallen onder zijn ogen en hij zag eruit alsof hij dagen niet gegeten had.
'Broertje, die drie wéten dat ik Katie die ketting heb gegeven. Het verbaasd me dat de Headmaster me nog niet bij zich heeft geroepen!' Louise zette haar armen in haar zij en staarde hem woedend aan.
'We moeten dit in vervolg beter gaan plannen, want we kunnen het ons niet veroorloven om nog een keer te falen. Misschien gaat er dan wél iemand dood.'
Haar stem klonk nu iets rustiger omdat ze de vermoeide blik van haar broer niet meer kon uitstaan. Ze zuchtte.
'Het spijt me dat ik zo tegen je uitviel...' fluisterde ze zachtjes. Hij haalde zijn schouders op en wendde zijn blik af. Zijn ogen waren bijna bloeddoorlopen, zijn huid nog bleker dan normaal. Een gevoel van bezorgdheid overviel haar en ze wilde naar voren lopen om hem te omhelzen toen ze zich herinnerde dat hij dat absoluut verafschuwde.
'Alles komt goed, broertje,' zei ze geruststellend.
'Nee, dat komt het niet. En ik heb het nu niet over onze opdracht, want ik weet zeker dat dat in orde komt, daar heb ik vertrouwen in.'
'Waar heb je het dan over?'
Hij zuchtte en keek naar haar op.
'Je bent veranderd, wist je dat?'
Ze trok een wenkbrauw omhoog. Veranderd? Ja, ze was een Malfoy nu, maar dat was al anderhalf jaar zo. Waar had hij het dan over?
'Je... wordt steeds agressiever. Je hebt last van stemmingswisselingen.'
Louise dacht terug aan haar eerste avond terug op Hogwarts. Blaise had precies hetzelfde gezegd, alleen bedoelde hij het als grap. Draco's gezicht stond doodserieus.
'Dat is niet waar,' ontkende ze meteen, maar ze moest toch toegeven dat ze dit zelf ook in de gaten had. Ze had de laatste tijd geen controle meer over haar emoties, vooral de laatste maanden....
'Het is wel waar, en ik maak me zorgen. Ik houd je in de gaten, Louise.'
Hij draaide zich om en zonder nog een woord van afscheid te zeggen liep hij van haar weg.

Op de ochtend van de eerste Quidditch wedstrijd - Gryffindor tegen Slytherin - liep Louise grijnzend de Great Hall in, die zoals altijd op dagen als deze vol zat met mensen gekleed in de kleuren van hun favoriete team. Al gauw vond ze Blaise en met een huppel-pasje liep ze naar hem toe.
'Goedemorgen,' zei ze vrolijk, en ze ging naast hem zitten. Blaise was echter niet bepaald in een goed humeur en hij mompelde zijn goedemorgen terug zonder op of om te kijken.
'Oké, vertel maar wat er aan de hand is,' beval ze hem, en ze pakte een stuk toast en nam een slok van haar pumpkin juice.
'Vaisey is gisteren bij de training gewond geraakt en je broer heeft zich ziek gemeld.'
'Nou en?' vroeg ze. 'Ik heb van Draco gehoord dat jullie meer dan genoeg vervangers hebben. En jij bent zo'n goede Chaser dat je het vast nog in je eentje aankon.'
Ze grinnikte en knipoogde naar hem, waar hij gelukkig toch een beetje om moest lachen. Onder de tafel door pakte ze zijn hand vast, en ze hield die stevig in haar grip terwijl ze at.
'Ik kan alleen niet komen kijken, ik moet naar Draco...' zei ze lichtelijk beschaamd toen Blaise opstond om zich om te gaan kleden voor de wedstrijd.
'Daar was ik al bang voor.'
Opnieuw greep ze zijn hand vast en ze trok hem terug toen hij weg wilde lopen.
'Ik was nog niet klaar,' fluisterde ze terwijl ze hem nog iets dichter naar zich toe trok. 'Wel winnen, hè...'
Ze drukte haar lippen tegen die van hem, sloeg haar armen om zijn nek heen en zoende hem alsof haar hele leven ervanaf hing. Binnen een mum van tijd klonk er een luid gejuich van de Slytherins en grijnzend trok ze zich terug. Ze negeerde het gejuich en alle blikken en gaf Blaise nog een kusje.
'Tot straks.'