Crash Twenty-one

Zayn Malik Pov

"Louis, stop"
"Hou ermee op"
"Lou!"
"Kappen nu!" Zeg ik en grijp zijn handen vast. Al de hele weg richting het ziekenhuis zit hij op zijn nagels te bijten en heen en weer te wiebelen op zijn stoel. Een grom verlaat zijn mond.
"Nog twee minuten en we zijn bij Harry, goed?"
Een zucht vind zijn weg naar buiten, maar hij knikt.

"Lou, kalm nou!"
"Doe geen moeite." Zegt Linn tegen Liam. Hij zucht even en komt naar me toe.
"Zou.. Zou hij er nog steeds uitzien zoals gisteren?" Vraag ik stilletjes aan Liam. Hij haalt zijn schouders op, terwijl we Louis volgen. Hij heeft aan de mevrouw achter de balie gevraagd waar Harry lag en tot zijn grote opluchting mochten we hem bezoeken. Nu is hij in lichte looppas -ik noem het liever bijna rennen- daarheen aan het gaan.
"Komaan Zayn, anders neem je de trap hoor"
Hij begint me op mijn zenuwen te werken. Ik haast me in de lift en druk op het knopje van de juiste verdieping.
Als de 'ping aangeeft dat de deuren opengaan spurt Louis uit de lift, maar voor de deur van de juiste kamer blijft hij staan. Hij gaat niet naar binnen en kijkt onze kant op. Naast me hoor ik Linn zacht grinniken.
Op een rustig tempo wandelen we Louis' kant op.
"Ga naar binnen, Lou, we wachten hier wel. Doe maar rustig aan." Zegt Linn terwijl ze gaat neerzitten op een bankje rechtover de deur. Niall, Liam en ik volgen haar voorbeeld.
Louis snuift even wat adem op, maar gaat uiteindelijk toch naar binnen.
klik, de deur valt terug in het slot.

"Zou hij nog wakker zijn?"
"Wat is er gisteren gebeurd dan?"
"Zou hij aan machines hangen?"
"Zou hij in coma liggen?"
"Nee, dat mag niet"
"Zou hij ons dan horen of niet?"
Meteen begint iedereen vragen te stellen , alsof ik weet wat er aan de hand is.
"Jongens, rustig."
"Sinds wanneer ben ik dan een jongen?" Vraagt Linn, die zich duidelijk beledigd voelt door mijn woorden.
"Sorry" mompel ik en opnieuw wordt het muisstil in de gang.

"Urghl" zucht Nialler naast me,
"Hij is nu al een half uur binnen..!"
"Niall, rustig, we hadden belooft te wachten."
Hij geeft me een vermoeide blik en zakt nog wat verder onderuit op zijn stoel.
"Hoe zou jij zijn moest Linn hier liggen ?" Die vraag kwam misschien wat te bot over, iets wat niet mijn bedoeling was. Niall's gezicht betrekt meteen en direct zit hij terug recht op zijn stoel.
"Mh, dacht ik al"

Vijf minuutjes later wordt de deur traag open gedaan. Louis komt de gang op en kijkt ons aan. Zijn ogen zijn rood, net zoals zijn wangen, waar nog steeds tranen over vloeien.
"Lou..." Meteen springt Liam op om de bruinharige jongen in een stevige knuffel te nemen. Louis' schouders schokken heftig als hij zijn gezicht in Liam's nekholte verstopt. Samen met Niall staat Linn op waarna ze de kamer van Harry binnen gaan. Ik weet niet goed hou ik me moet houden, maar sta uiteindelijk op en leg mijn hand medelevend op Louis' schokkende schouder.
"Ga maar" fluistert Liam naar me. Ik knik en ga de kamer binnen.

Een witte kille kamer, waar in het midden een bed staat, met daarnaast een stoel. Langzaam ga ik dichterbij. Daar ligt hij. Zijn lichaam onder een wit laken, zijn armen liggen ernaast. Uit zijn pols komen allemaal draden, die verbonden zijn aan machines.

"Ow, jullie hebben hem al gevonden" hoor ik plots een stem achter me. Ik draai me om en zie een man in een lange witte jas staan. Een arts.
De man komt dichterbij. Van op de machines leest hij dingen af, die hij dan opschrijft op een blaadje dat hij vast heeft.
"Wat- wat is er gisteren juist gebeurd, toen wij hier waren?"
Vraag ik aan de man, voor hij naar buiten gaat.
"Oh juist, u was hier gisteren, samen met-" de man kijkt even om zich heen.
"Met mij" Liam komt de kamer binnen. Zijn arm om Louis heen geslagen terwijl deze nog steeds zachtjes snikt.
"Juist, met u." Beaamt de arts.
"Wel, wat er gisteren precies gebeurd is, weten we niet. We weten wel dat door de val,die meneer Styles maakte, nadat hij door die auto is aangereden heeft zijn rug een zware klap gekregen. Het kan zijn, dat als hij ooit wakker wordt, zijn rechterbeen volledig gevoelloos zal zijn omdat de zenuw in zijn rug geraakt is."
Mijn ogen sperren zich wijd open waarna ik langzaam mijn blik naar de krullenbol laat gaan.

'Als hij ooit nog wakker wordt'

"Hoe groot is de kans dat Harry nog ooit wakker wordt?" Vraag ik stilletjes.
Ik hoor de arts naast me duidelijk slikken.
"Zeer klein"