Chapter 4

Harry's POV
Is ze dood? IS ZE DOOD? Alles draait. We hebben net een ongeluk gehad! We hebben gewoon een ongeluk gehad! Jezus! Liam is al uit de auto. Niall zit met grote ogen voor zicht uit te staren, de rest weet ik niet. Ik volg Liam's voorbeeld en gooi de deur open. Ik spring uit de auto. Waar is het meisje? Eén prachtige seconde lang denk ik dat ik het me verbeeld heb, dan zie ik haar liggen. Liam staat staat verderop te bellen. Alarmcentrale? Ik kniel bij haar neer. Ze moet gewoon nog leven! Dat moet. Ik leg mijn hoofd op haar borst. Adem. ADEM! Ik hoor niets. Ze is dood! Ze is dood! Jammerend sla ik mijn handen voor mijn gezicht. We hebben iemand aangereden! En ze is dood! Ineens zit Liam naast me.
'Harry!' Hij kijkt me bezorgd aan. Hij heeft een lelijke snee boven zijn wenkbrauw. 'Ze is niet dood. Ze ademt nog. Er komt hulp aan.' Ik begraaf opnieuw mijn gezicht in mijn handen. Liam staat op en gaat de anderen uit de auto halen. Ik pak de hand van het meisje vast.
'Blijf leven.', mompel ik tegen haar. 'Kom op. Volhouden.' Ik bekijk haar nog eens beter. Ze zit onder het bloed uit allerlei wondjes. Haar kleren zijn gescheurd. Dat komt toch niet door de van? Haar haar zit vol takjes en blaadjes. Ik knijp in haar hand. Haar ogen blijven gestoten en haar lippen zijn blauw. Ze moet het overleven, maar haar gezicht is zo wit! Ze lijkt zo'n lijk uit een tv-serie! Niet aan denken.
'Wakker worden. Blijf ademen. Blijf hier.', mompel ik weer. Liam heeft ondertussen de rest uit de auto gehaald. We staat met z'n allen om haar heen, behalve ik. Ik blijf tegen haar murmelen terwijl ik op mijn knieën zit en haar hand vasthoud.
Na wat uren lijkt arriveren de ambulance en politie. Ik wil met haar mee! Ik wil haar niet loslaten! Ze moet blijven leven! Als ze goed ingesnoerd op de brancard ligt, heb ik haar hand nog steeds vast. Niall en Liam duiken achter me op.
'Laat haar los, Harry.', mompelt Niall in mijn oor.
'Deze mensen zullen haar goed verzorgen. Alles komt goed.' Liam. Ik knik en laat twijfelend haar -nu warme- hand los. De brancard gaat de ambulance in en de deuren gaan dicht. Dan is ze weg.
'Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn mee te komen naar het bureau?', klinkt de stem van een vriendelijke agente achter me. Ik draai me om en kijk naar Liam. Hij kijkt naar de rest. We volgen de agente naar de politieauto met zijn allen. We gaan zelf niet rijden nu. Onze van zou hier blijven en straks worden opgehaald door de sleepdienst. Eenmaal aangekomen bij de politieauto worden we opgesplitst. We passen niet met zijn allen in die politieauto. Nee. Ik wil niet in een auto! Bijna draai ik me om om weg te lopen, maar Louis legt zijn arm om mijn schouder.
'Ik ga met Harry in de andere auto.', zegt hij vastberaden. Rustig lopen we naar de politieauto verderop. Ik wil niet. Ik wil niet in een auto! Echt niet! Dadelijk rijden we weer iemand aan. De flits die ik had opgevangen van het meisje blijft zich herhalen in mijn hoofd. Alleen waaiend haar en een felle lichtflits van een onbekende bron. Ik had niet weg mogen gaan! Ze heeft me nodig! Ik ga níét in die auto! Ik ruk me los en zet een paar stappen achteruit. Louis kijkt me verbaast aan.
'Harry?' Ik schud mijn hoofd.
'Ik ga niet in de auto.' Hij fronst.
'Ik weet dat het moeilijk is, maar zo kunnen we het snelste naar het ziekenhuis. We stoppen even op het politie bureau, dan moet je vertellen wat er gebeurd is en wat je gezien hebt en dan kunnen we naar het ziekenhuis, oké?' Ik bijt op mijn lip.
'Kom?' Ik zet twijfelend een stap naar voren. Louis glimlacht bemoedigend. Om het snelst in het ziekenhuis te zijn, zeg ik tegen mezelf. Ik haal diep adem en stap dan in. Louis komt achter me aan.
'Vergeet je riem niet.', mompel hij. Hij kijkt weg en staart met een strak gezicht voor zich uit. Ik klik mijn riem vast en knijp met twee handen in de band. Ik knijp harder en harder. Zo hard dat mijn knokkels helemaal wit worden. De agente stapt in en we rijden weg.
'We gaan nu eerst naar het bureau, waar jullie een verklaring kunnen afleggen. Daarna kunnen jullie naar het ziekenhuis gebracht worden.', zegt de agente. Ze probeert ons aan te kijken via de acheruitkijkspiegel. Ik ontwijk haar blik en staar naar buiten, mijn handen nog steeds stevig aan de band vastgeklemd. Ik kan maar aan één ding denken. Leeft ze nog? Zo ja, gaat ze het overleven? Hoe kon dit gebeuren? Het ene moment sliep ik nog en het volgende moment zag ik hoe we het meisje raakten. Ik kan me nog herinneren hoe ze ineens door het licht van de koplampen zichtbaar werd. Hoe ze haar hoofd draaide, haar ogen vol met angst. Het beeld gaat niet uit mijn hoofd. Ik zak dieper weg in mijn gedachte. Ineens voel ik de band die ik had vastgeklemd wegglippen. Ik panikeer.
'Niet weer!', denk ik. Ik maak me zelf alvast klein en bescherm mijn gezicht met mijn armen. Ik wacht op de klap.
'Harry, het is oké. De auto rijdt niet meer. Er kan niets gebeuren. Ik heb je gordel losgemaakt, want we zijn bij het politiebureau.', zegt Louis rustig tegen me. Ik hoor een duidelijk bezorgde ondertoon. Maar ik schenk er geen aandacht aan. Verbaasd en wantrouwig haal ik mijn armen weg van mijn gezicht. Ik kijk rond en zie dat de auto inderdaad gestopt is. Ik doe de deur zo snel mogelijk open en stap uit de auto. Eindelijk ben ik daar uit. Ik zie dat Louis bezorgd naar me kijkt. Alweer. Ik word er gek van! Hij moet niet bezorgd zijn om mij, ik ben niet gewond. Hij moet bezorgd zijn om haar! Zij ligt in het ziekenhuis, vechtend voor haar leven. Niet ik. Louis komt naar me toe gelopen.
'Hé Hazz, gaat het wel met je?', vraagt hij.
'Laat me met rust!', roep ik gefrustreerd uit. Ik weet dat hij het goed bedoelt, maar hoe kan hij nu aan onbelangrijke dingen denken als we net iemand hebben aangereden? Ik draai me om en loop naar binnen, iedereen overdonderd achterlatend.