Exo 10.

“Hoe?”
“Zo.. prikkelbaar.”
Paula forceert een glimlach. “Nee hoor. Ze heeft haar dagje niet zo.”
“Oh, op die manier.” Lacht hij. “Waar kan ik Didi vinden? Hij had me gezegd dat hij me het park zou tonen, maar hij is nergens te bespeuren.”
“Da’s raar. Normaal houdt hij zich wel aan zijn afspraken.” Zegt Paula.
“Ik zal hem nog wat gaan zoeken, dan.” Tim loopt weer richting de voordeur en werpt Paula nog een laatste glimlach voor hij verdwijnt. Ze kijkt hem met een glimlach na, best een vriendelijke jongen. Een beetje verlegen, maar toch. Paula trekt haar trui aan en loopt tenslotte ook maar de bungalow uit. Nadenkend over wat ze gaat doen. Haar gesprek met Femke van net blijft nog steeds in haar hoofd spoken. Ze snapt niet dat Femke niets wil doen om Stef te helpen, terwijl ze weet dat het echt nodig is. Stef kan niet zonder hulp en dat weet Femke ook. Zonder het te beseffen loopt ze tegen Os op en tuimelt ze pijnlijk achterover.
“Paula!” zegt die snel. “Gaat het?”
Paula knikt en kijkt Os met een pijnlijke glimlach aan, terwijl hij zijn handen naar haar uitsteekt en haar voorzichtig recht trekt. Paula trekt haar kleren recht en zucht.
“Het gaat toch echt he?” vraagt Os weer.
“Ja, Os, maak je geen zorgen. Zo’n botsing kan iedereen wel eens overkomen.”
Os knikt tevreden en wil doorlopen, tot hij zich bedenkt en op zijn hielen terug naar Paula draait. “En voor de rest alles goed? Je ziet er een beetje.. moe uit.”
“Ik ben dan ook moe, Os.” Paula probeert de geïrriteerde ondertoon in haar stem te verbergen, omdat ze niet wil dat Os denkt dat ze boos om hém is. Want dat is ze niet.
“Oh. Oke. Anders kan je het me zeggen. Oke?”
Paula grinnikt. Hij is best schattig als hij zo doet. Wow, wat? Dacht ze dit echt? Ze schudt haar hoofd en kijkt dan recht in het gezicht van een fronsende Os.
“Wat sta jij te grinniken en te schudden?” vraagt die dan.
“Niets. Laat maar. En ja, ik zal het je zeggen, Ozzie.” Paula draait zich om en loopt verder richting het kampvuurtje, waar hopelijk iemand zit. Ze heeft geen zin om weer de hele tijd binnen te zitten.

“Vind je het al een beetje leuk hier?” vraagt Didi aan Tim terwijl hij nog een marshmallow op zijn stokje prikt en het dan in het vuur houdt.
Tim knikt. “Best wel. Leuke mensen ook, hier. Alleen raar dat ik mijn baas nog niet gezien heb.”
“Freddie is ziek. Of zo.” Zegt Didi dan. “Ik weet ook niet wat er precies mis is hier, maar het is elk jaar wel weer iets.”
“Hoezo? Wat was het vorige jaren?”
“Eh.. niets..” Didi probeert het weg te lachen en zucht opgelucht als Mellanie er bij komt zitten.
“Heb ik iets leuk gemist?” vraagt ze.
Tim schudt zijn hoofd en stopt een nieuwe marshmallow in zijn mond terwijl hij langzaam weer in gesprek geraakt met Didi over de meest onnozele dingen. Die twee worden best goeie vrienden, denkt Mellanie met een grijns. Als Paula ook aankomt aan het kampvuur kijkt Didi meteen lachend op. Hij klopt op de stoel naast zich en kijkt Paula met een brede glimlach aan als ze naast hem komt zitten. Als ze niet terug glimlacht verdwijnt Didi’s glimlach als sneeuw voor de zon.
“Is er wat?” vraagt hij zacht, zodat alleen zij het kan horen.
Paula zucht. “Ik.. Oke, ik moet je iets vertellen.”
Mellanie, die al iets heeft opgevangen van wat de twee gezegd hebben, luistert geboeid mee.
“Wat?” vraagt Didi.
“Je weet dat Stef niet terugkomt, he?” fluistert ze.
Didi knikt en kijkt Paula ernstig aan.
“Dat is niet omdat hij naar huis is. Er is meer aan de hand.”
“Dat dacht ik wel al.”
Mellanie, die het gehoord heeft, gaat staan en verontschuldigt zich voor ze richting de jongensbungalow loopt. Dit moet ze Os vertellen.
“Het is niet echt.. prettig om te vertellen. Vooral omdat Femke niet wil dat ik het vertel.” Paula kijkt schuldig voor zich uit en betrapt zichzelf er op dat ze Tim bestudeert.
“Vertel maar.”
“Moet ik anders even gaan? Want jullie zitten zo te fluisteren..” zegt Tim lachend.
Paula kijkt betrapt weg en Didi lacht.
“Eh.. Nee.. Paula vertelde gewoon iets en dat was een geheimpje tussen ons en..”
“Welk geheimpje?” klinkt Femke’s stem plots achter hun.
Zo snel ze kan draait Paula zich naar Femke toe en ze forceert een glimlach. “Je weet wel he, zo tussen beste vrienden.”
Femke neemt Paula aan haar arm en sleurt haar van de stoel, een eindje verder. “Je ging het hem vertellen!”
“Nee!” zegt Paula nep beledigd. Natuurlijk ging ze het hem vertellen, dan konden ze de hulp inroepen van Robin, maar als ze dat tegen Femke zou zeggen zou ze Paula nooit meer aankijken.
“Wel! Ik zag het toch aan je! Je wil het Didi al de hele tijd vertellen, je wil niets liever dan dat hij het weet!”
“Dan dat ik wat weet?” vraagt Didi.
De twee vriendinnen schrikken op en kijken hem geschrokken aan. Wat gaan ze nu weer verzinnen? Femke zou wel iets kunnen bedenken, maar dan zou Paula haar vermoorden. Femke draait de knop in haar hoofd om. Het moet. Voor Stef.
“Paula wil je al de hele tijd zeggen dat ze je eigenlijk heel erg leuk vindt. Echt leuk.”
Paula haar ogen worden zo groot als schoteltjes en ze kijkt geschrokken van Femke naar Didi en terug. “Fem!” niet te geloven dat ze dit gewoon deed. Nu is alles zeker verpest. Ze duwt Femke aan de kant en rent naar de bungalow. Paula weet niet hoe ze Didi nu ooit nog onder ogen moet komen.