Water 013 ;

Cassius Verbond

Na die twee tsunami's hebben gelukkig een paar mannen me gevonden en meegenomen naar een ziekenhuis. Nu moest ik alleen de rest nog vinden en dan konden we hier eindelijk weg. Zoiets als dit had ik echt nooit verwacht, dat dit echt gebeurd was. Het was net gewoon een nachtmerrie waaruit ik moest ontwaken. Gelukkig was ik niet echt gewond, alleen een paar krassen en opengehaalde huid. Dus ik besloot gewoon een beetje rond te kijken door het ziekenhuis om te kijken of de jongens hier ook waren. Het was een groot ziekenhuis dus het werd best wel moeilijk zoeken hier.
Ik keek overal, binnen, buiten, bij het bord waar mensen namen opstonden, bij de bali waar het vol stond van de mensen die iemand zochten. Maar kwam tot nu toe nog niemand tegen die ik ken. Ook stond er niemand op het bord wie ik ken. Ik besloot maar om elke kamer binnen te gaan om te kijken wie er allemaal lagen.
Na heel veel kamers binnen geweest te zijn ben ik nog steeds niemand tegengekomen. Zouden ze dan toch niet hier in dit ziekenhuis zijn? Misschien wel in een ander ziekenhuis. Maar toch stop ik niet met zoeken, ze zouden best nog op andere kamers kunnen liggen. Ik ging naar de bovenste verdieping en liep een paar kamers binnen. Ik kwam bij een bed met een soort gordijn eromheen, dat zal wel een erg gewonde zijn. Daar zal je wel niet achter mogen kijken, dus ik liep maar gewoon door naar een andere kamer.
Even later kwam ik die kamer ook weer uit zonder resultaat. Totdat ik wel een heel bekend iemand zag lopen op de beneden verdieping. Het leek echt heel erg op Dioni dus ik ging dicht bij de rand van de opening, die een raam voor moest stellen, staan en keek naar de gedaante. Dat was inderdaad Dioni, at kon niet anders. 'Dioni!' riep ik vanaf boven en al snel kwam ik erachter dat hij me niet kon horen. Snel zocht ik naar een trap waarmee ik naar beneden kon gaan. Ik sprong er haast vanaf en rende naar de plek waar ik Dioni had gezien. Maar hij stond er al niet meer. Ik rende snel een kant op waar hij naartoe zou hebben kunnen gaan.
Eenmaal een paar minuten verder kwam ik buiten aan maar zag Dioni nergens meer. Shit, zie ik iemand die ik ken raak ik die ook weer kwijt. 'Dioni!' riep ik nog een keer heel hard met de hoop dat hij het zal horen. Maar er waren alleen een paar mensen die me raar aanstaarde. Ik zette me er overheen en liep terug naar binnen. Ik ging verder bij de kamers waar ik gebleven was, op de bovenste etage. Weer liep ik kamer in en uit maar steeds zonder resultaat. Uiteindelijk kwam ik bij de laatste kamer uit. Goed keek ik in het rond totdat ik iemand zag die ik ook maar al te goed herkende. Het waren er zelfs twee, Kaj en Jai. Snel liep ik naar ze toe, 'Kaj, Jai.' Ze keken me allebei aan en een glimlach kwam op mijn gezicht. Niet veel later ook bij hun. Jai lag in een ziekenhuis bed, en Kaj zat ernaast op een stoel. Eerst gaf ik Kaj een mannen knuffel en daarna probeerde ik hetzelfde bij Jai maar dat lukte maar amper. Toch was ik blij om ze te zien, 'nog andere gevonden?' Kaj knikte. 'Ja, Sam zijn ze nu aan het opereren aan zijn schouder. Voor de rest nog niemand.' Even vertrok Kaj's gezicht, ik denk zo dat dat door Olivia kwam en hij haar nog steeds niet gevonden had. 'Gast, je vind haar heus wel. Misschien is Dioni wel bij haar, of Max, of Sofia...' 'Of alleen, of gewond, of dood.' Maakte Kaj mijn zin af, daar moest hij dus echt niet aan denken. 'Het zal wel goed zijn met haar, dat weet ik zeker.' Ik probeerde hem gerust te stellen maar ik wist het echt niet zeker.
Ik besloot maar gewoon bij Kaj en Jai te gaan zitten en te wachten totdat Sam terug kwam uit de operatie kamer. Hij lag nog te slapen toen hij terug kwam dus ik kon nog geen 'hoi' tegen hem zeggen. Toch was ik blij om de helft van mijn vrienden nog terug te zien, hopelijk komt de andere helft ook nog snel naar ons toe.