OO6

Harry POV

Ik zag hoe Louis’ lichaam schokte. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond, dit was gewoon echt vreselijk om te zien. Ik had een van die kleerkasten nog aangevallen en nu zat ik dus met een blauw oog en dus half zicht te kijken hoe Louis’ geheugen werd gewist. Die van mijn beste vriend. Ik was zo blij geweest toen Niall en ik niet meer hoefden te liegen tegen de rest en nu, nu hadden we met zijn vieren een geheim voor Louis. We deelden allemaal een geheim nu en ik wist zeker dat op een gegeven moment Louis zich buitengesloten zou gaan voelen. En Louis kenende zou hij dat niet voor zich houden. En dan? Wat moesten we dan zeggen? Ik zuchtte en hoorde hoe Ed vertelde dat Louis de komende uren misschien zelfs wel helemaal niets zou kunnen herinneren en na een paar uur, ja, na een paar uur zou het liegen beginnen. Ik raakte er zelfs een beetje gefrustreerd van. Wetende dat Louis het meest opgetogen was. Wetende dat als we toch iets zouden zeggen ons iets vreselijks te wachten zou staan. Ik hielp Louis overeind uit zijn stoel en hij hing zwaar op mij. Hij keek niet bepaald fris uit zijn ogen en leek een beetje van de wereld geslagen. Wat natuurlijk allemaal logisch was maar het was gewoon vreselijk hem zo te zien.
Eenmaal thuis verzorgde ik en de rest hem goed. Na een tijdje zij ik dat ik het wel onder controle had en ging iedereen zijn eigen gang, behalve ik. Ik was thee aan het zetten in de keuken en de gedachten bleven maar door mijn hoofd stromen. Wat moesten we Louis vertellen als hij vroeg wat er was gebeurd? De thee was klaar en ik bracht het naar de woonkamer waar Louis met een dekentje op de bank zat. Ik schrok op uit mijn gedachten toen Louis begon te praten.
“Haz?”
“Ja Lou?”
“Ik weet alles nog.” Nog net niet liet ik de theepot vallen, al scheelde het maar weinig.
“Wat?! Hoe?”
“Ik denk dat er wat misging met de machine.” Ik dwong mezelf alles op een rijtje te zetten.
“Dan zal Ed er ook wel snel achter komen...”Merkte ik op. En alsof ik zojuist de magische woorden had gesproken kreeg ik een sms’je van Ed. Dat we terug moesten gaan met Lou.
“Lou, hij weer het. We moeten met je terug naar het kantoor.”
“Nee,' antwoord ik gelijk, 'Ik wil niet.” Ik begreep hem maar al te goed.
“Louis, als je je geheugen wilt houden, ben ik bang dat je moet gaan onderduiken.” Louis keek me even uitdrukkingloos aan, alsof ik een grapje maakte. Ondertussen wist ik dat hij zijn kansen aan het overzien is en ik was er dan ook wel een beetje verbaasd over toen hij instemde.
“Maar waar?” Vroeg Louis.
“Eerst moeten we je uit dit huis krijgen, daarna regelen we een ander appartement in de buurt onder een andere naam. We doen tweepersoons dan kan elke keer iemand van ons je gezelschap houden.” Het verbaasde me hoe snel ik het had uitgewerkt. Ik riep nu pas de jongens bij elkaar en legde alles binnen een minuut uit. Ik had duidelijk een goede bui vandaag want ze snapte me allemaal binnen die ene minuut. En dat was me nog nooit gelukt. Al helemaal niet als je besefte dat ik een redelijk trage stem had. Zayn besloot Louis eerst bij zijn tante hier in de buurt te brengen. Ze woonde hier nog maar heel kort dus er was een kleine kans dat Ed het wist. En we konden de tante wijsmaken dat Louis achterna werd gezeten door een moordenaar ofzo. Als een van Eds mannen mocht langskomen zou zij ze toch niet binnenlaten. Zo gauw Louis binnen was gingen wij naar Ed en legde we uit dat Louis voordat wij erachter waren gekomen gevlucht was. Ed besloot ons dan maar te geloven, toch met een klein beetje twijfel, en liet Louis meteen overal zoeken. Wij werden teruggestuurd en hadden even vrij. Al pratend liepen we het gebouw uit. Ik zag mijn jas op de kapstok hangen in de hal en het verbaasde me dat ik hem was vergeten. Ik liep even terug om hem van het veel te grote haakje te peuteren terwijl de rest de hoek om ging. Toen ik mijn jas had en door wilde lopen voelde ik een stuk ijzer tegen mijn slaap en voor ik het wist voelde ik de koude vloer. Toen belandde ik in een groot zwart gat.