4.4

Ik zit op een stoel in de wachtkamer van het ziekenhuis. Op dit moment zit Pattie bij Justin. We mogen even bij hem kijken en we hebben besloten om dat apart te doen. Alleen al de gedachte dat hij misschien niet wakker word is me al te veel. Ik weet niet of ik wel durf te kijken. Zal hij er nog hetzelfde uitzien of is hij veranderd? Zou je kunnen zien dat hij in een coma ligt? Ik slik en kijk op van voetstappen die ik door de gang heen hoor. Het is Pattie. Ze huilt. Ik sta op en loop naar haar toe. Ik sla mijn armen om haar heen en knuffel haar. Ze huilt tegen me aan. Voor zo'n kleine 5 minuten zeggen we niets tegen elkaar. Maar dat is ook niet nodig. Zodra ik haar loslaat kijkt ze me nog even aan.
'De dokters zeggen dat er een kans is dat hij je wel hoort.. Misschien word hij wel wakker als hij jou stem hoort?' In haar stem klinkt een beetje hoop. Ik knik.
'Ik zal het proberen.' Fluister ik, waarna ik langs haar heenloop naar de kamer waar Justin ligt. Ik open de deur, die een beetje kraakt, en stap naar binnen. Voorzichtig kijk ik naar de jongen die in het witte ziekenhuisbed ligt. Hij ligt erbij als een lijk. Zijn handen boven op het laken en de rest van zijn lichaam eronder. Zijn ogen zijn gesloten en hij ziet een beetje bleek. Met trillende benen loop ik naar hem toe. Naast het bed staat een stoel, waar Pattie waarschijnlijk eerst heeft gezeten.
'H-hé Justin.' Ik slik en voel me een beetje stom. Alsof praten echt zin heeft. 'Stom hé? Dat dit is gebeurd.' Ik kijk naar zijn gezicht, maar zijn ogen gaan niet open. 'Alsof dit zin heeft!' Mompel ik dan in mezelf. 'Dit is je eigen domme schuld. Dankzij jou ligt Justin hier nou en dan verwacht je ook nog dat hij wakker word door jou gekwebbel?' Ik sta boos op. Dit had niet bij Justin moeten gebeuren, maar bij mij! Ik loop door de kamer heen en wacht tot de tranen komen. Ze komen niet. Ik blijf achter met een gevoel waarvan ik het niet kan plaatsen. Ik voel me alleen, schuldig, zo verdrietig.. dat ik me bijna leeg voel. Alsof het me allemaal niets uitmaakt met wat er nu nog gaat gebeuren.. Niet zolang Justin toch nog niet wakker is.
Ik loop terug naar de stoel en ga er weer op zitten. Ik pak zijn hand vast en blijf naar zijn gezicht kijken. 'Word nou wakker Justin..' Smeek ik hem. Ik slik en blijf kijken, maar nog steeds gebeurt er niets.
'Verdomme!' Schreeuw ik dan kwaad. Ik gooi zijn hand neer op het bed en sta weer op. Nu komen de tranen wel. Ik begin te huilen en laat het maar gaan. Nog nooit heb ik zo gehuild als nu. Maar nog nooit heb ik eerder een reden gehad om zo te huilen. Ik laat me weer op de stoel vallen maar omdat ik maar met een deel van mijn kont op de stoel terecht kom val ik op de grond. Ik begin harder te huilen en blijf op de grond zitten. Dan word de deur van de kamer geopend. Ik kijk huilend op en zie Chaz staan.