Part thirtytwo - im as useless as everyone else.

Boos keek ik het stamhoofd aan. 'Hoe durft U! Het is een nog een kind!' Hij glimlachte. 'Je kunt het ook met Jacob, die - wat, 90 kilo weegt? Waarom niet dit kind? Ik weet zeker dat hem niets overkomt.' Ik knarssetande en concentreerde me toen op het kind, dat zijn doodsbange blik nu op mij richtte. 'Er gebeurt je niets,' probeerde ik hem gerust te stellen. 'Je gaat niet vallen, je raakt niet gewond, je gaat niet dood - niets om bang voor te zijn.' Het kind leek gerustgesteld te zijn. 'Je hebt Jacob wel laten vallen.' sneed de stem van Oude Quil door de lucht, meteen kreeg het jongetje tranen in zijn ogen. Ik glimlachte. 'Alleen stoute mensen laat ik vallen.' Toen vloog Oude Quil door de lucht. Zijn verschrikte kreet liet me alleen maar breder glimlachen. Ik liet hem een paar keer over de kop gaan, tot hij zijn handen opstak in een poging van verzoening. 'Oké, oké.' hijgde hij. 'Genoeg demonstratie.' Vergenoegd liet ik Oude Quil zakken. Toen hij bijna bij de grond was, liet ik hem expres bijna vallen. 'Oude Quil is stout?' klonk het schattige stemmetje van het kind. Ik keek hem zelfverzekerd en glimlachend aan. 'Ja. Heel erg.' Toen draaide ik me weer om naar het stamhoofd, dat duizelig en wel weer op de grond stond. Jacob had al die tijd nog niets gezegd, en dat leek hij ook nog niet van plan. 'Get to the point please, Quil.' Ik ownde hem. Ik vond dat ik hem wel gewoon mocht aanspreken. Hij hijgde nog steeds een beetje na. 'Je wordt onze leider, of je het nu wil of niet. Je wordt een shapeshifter, of je het nu wil of niet.Je toekomst is uitgetekend.' Mijn mond viel open, en ik wilde al antwoorden, maar Oude Quil stak zijn hand op, ten teken dat hij nog niet klaar was. 'Je bent speciaal, Lily. Maar je moet je krachten wel goed gebruiken.' Ik zuchtte, al mijn zelfvertrouwen was in één klap weg. Wanneer kwamen ze er nu eens achter dat ik gewoon was, normaal? Dat Jacob beter met iemand anders ingeprint had kunnen zijn? Dat ik niet meer was dan een menselijke boksbal? Want dat was alles waarvoor Dixon me had aangezien. Oude Quil sloot zijn ogen. 'Vertel me eens wat je kunt? Iets wat andere mensen niet kunnen? Naast het vliegen,' voegde hij er quasi-streng aan toe. Hij leek me weer feilloos aan te voelen. Ik dacht diep na, spitte mijn hoofd uit, en kon niets vinden. Moedeloos haalde ik mijn schouders op. 'Ik ben net zo nutteloos als iedereen.'