Part thirtyone - ''only bad people fall''.

'Daar zijn ze!' Er werd naar me gewezen, geroepen. Quileute-stamleden keken me vriendelijk aan. Ik knikte en probeerde te glimlachen, overdonderd door alle aandacht op de vroege ochtend. Jacob liet me even los om een handdruk te doen met Embry en Quil, en ik merkte hoe koud ik het had in mijn hemdje en joggingbroek. Een rilling kroop over mijn rug. Meteen voelde ik Jacob's warme hand op mijn rug. Met zijn tweeën liepen we naar voren, naar Oude Quil, die op een soort troon zat. 'Wat is dit, Jacob?' siste ik zachtjes. 'Ze doen alsof ik een godin ben, ofzo!' Jacob glimlachte en keek weer naar voren. Oude Quil stond op. Ik kreeg een onderdanig gevoel, alleen al van zijn aanwezigheid, alsof ik moest buigen ofzo. 'Jacob.' Hij knikte hem toe. 'Lily.' Oude Quil keek me doordringend aan. Ik knipperde niet-begrijpend met mijn ogen. Wat had ik hier gemist? 'Je zult je vast wel afvragen waarom je hier bent.' Ik kuchte even. 'Je weet niet wat je te wachten staat. Wat er met je gaat gebeuren, hoe groots je zult worden.. Je zult ons allen leiden.' Hij stopte even voor een adempauze. Jacob's hand voelde geruststellend warm in de mijne. Ik snapte het nog steeds niet. Blijkbaar was mijn gezicht een open boek, want Oude Quil beantwoordde meteen de vraag die ik in mijn hoofd gesteld had. 'Ik heb het over je krachten, Lily. Nu heb je er nog niet zo veel, maar dat zal snel veranderen. Heel snel.' Ik verstarde. Hoe wist Oude Quil van de telekinese? 'Wil je het me laten zien, Lily?' Zijn stem klonk vriendelijk, maar zijn ogen stonden hongerig, nieuwsgierig. Ik keek zenuwachtig om me heen en knikte toen kort. 'Wat wil je zien?' Eén kort moment leek Oude Quil na te denken, toen wees hij naar een jongetje, een klein kind nog. Het kromp ineen, alsof de priemende vinger alleen al pijn deed.