003 ~ Find Alicia.

Het enige geluid dat m’n oren nog opvingen, was het ruisen van mijn gedachten. Alles voelde hol en leeg; te ver om te kunnen aanraken maar dicht genoeg om je te achtervolgen.
De scène speelde door. Mijn moeder ging stilzwijgend aan tafel zitten en streelde mijn vader’s hand, terwijl ze m’n broer bedachtzaam aankeek.
“Missen jullie niemand?” gromde ik.
Ze gaven geen reactie.
Ik duwde alle lucht uit m’n longen en stond op, trok mezelf op aan het aanrecht en nestelde me naast de koelkast. Het was als een spelletje ‘zoek de verschillen’. Mijn blik zocht alles af, een mankement dat bewees dat dit alles een nachtmerrie was. Dat ik gek was, maakte niet uit wat. Maar het was zo moeilijk om te zien door tranen.
“Mam, alsjeblief?”
Tranen rolden over m’n wangen, maakte alles troebel om me heen.
Woest keerde ik me om en griste naar een van de koppen uit de open kast.
Een rilling kroop door me heen en het kopje sloeg met een luide knal aan stukken op de grond.
“Oeps…”
Hun grote ogen keken allemaal mijn richting uit. Geluk vlamde op in m’n borst. Wild zwaaiend met m’n armen sprong ik op en neer, schreeuwde hun namen zo luid m’n stem aankon.
“Die zal vast op het randje gestaan hebben. Ik doe het wel…”
Terneergeslagen liet ik me naar de grond zakken, voelde hoe koud het was in de ruimte. Ik staarde angstig naar m’n vingertoppen. Wat was er gebeurd?
“Hey!”
Ik sprong op en duwde me tegen de witte kasten aan. “Hoe gaat het?”
Ik keek rond, op zoek naar waar het geluid vandaan kwam.
En daar, in het midden van de tafel –tussen de kopjes en het brood- stond een meisje.
Ik wilde reageren, opende m’n mond om iets te zeggen maar klapte hem onzeker weer dicht.
Ik slaakte een gilletje terwijl mijn vader over de tafel heen reek om de koffie te pakken en dwars door haar been ging.
Ze grijnsde opgewekt en lachte mijn verbazing weg. “Je raakt er aan gewend.”
Met kleine sprongetje stond ze vlak voor me en stak haar hand uit naar me uit, “Alicia Lenia Monitrio, maar je mag wel Alis zeggen als je wil!”
Ik probeerde uit te zoeken of ik haar hand echt kon schudden, maar voor ik een beslissing gemaakt had, greep ze hem uit zichzelf en schudde hem wild. “Wow, wat een mooi huis heb je…”
Ze liep met grote passen door de keuken, bestudeerde aandachtig het interieur. “Het is net vernieuwd,” mompelde ik zacht.
Ze knikte begrijpend en ging weer op tafel zitten, vlak naast m’n broer.
Ik hield m’n adem in maar nog steeds bleef het stil. Hij kauwde langzaam verder terwijl ze toe keek.
Het bleef heel lang stil. M’n moeder had de scherven netjes opgeveegd en was uit de keuken verdwenen.
“Hij is best leuk,” zei ze opeens. Ik knikte onzeker, maar ze lette al lang niet meer op me.
“Ben ik…”
Ze keek om, haar ogen zacht. “Dood? Ja. Sorry!”
Het klonk oprecht, maar de klap was te zwaar. Ik leunde tegen het aanrecht, staarde haar met grote ogen aan.
Woorden stroomde over m’n lippen als een gebrabbel, tot ik mezelf het zwijgen op legde. Ze knikte enkel begrijpend.
“… hoe?” meer kreeg ik er niet uit.
Ze haalde haar schouders op, “weet je waar je bent?”
Ik keek verdwaasd om me heen ,”ummm, in de keuken?”
“Nee, dommy! Ik bedoel ‘je líchaa-aam!”
Ik knikte en ze wachtte geduldig af.
“Boven!”
Ze beet peinzend op haar lip.
“Het kan een hartaanval zijn?? Heb je toevallig een zwak hart?”, ze bleef als bevroren staan, “een gebroken hart!”
Ze lachte. Het geluid van haar stem klonk zachter en melodischer dan alle stemmen die ik ooit in m’n leven gehoord had. Alsof de wind hem meevoerde en versterkt met een zoet galm van vermaak.
“Ik herinner me niets meer,” mompelde ik.
“Dat gebeurd vaker, dat komt nog wel. Maar alles met z’n tijd. Misschien kunnen we maar beter gaan voor ze je vinden…. Daar wil je niet bij zijn.”
Ik slikte, tranen prikkend in m’n ogen. “Ik kan ze niet zomaar achterlaten…”
Ze schudde haar hoofd, een hint van glimlach om haar lippen. “Dat doe je ook niet, noch niet. We zullen terug komen, beloofd!”
Ze sloeg haar hand over haar hart en keek me medelevend aan.
Ik zuchtte, “waar gaan we dan wel heen?”
M’n stem klonk zacht en trillend.
“Naar de Hoogsten.”