33. Quarter past six

Kwart over zes. Het enige waar ik me van bewust was was de grote stationsklok die het meest opzichtige voorwerp in de kleine kamer was. Lag het aan mij, of was er iets vreemds aan de hand met mijn tijdsbesef? Ik zat alleen maar ineengedoken op een stoel, met mijn knieën opgetrokken en mijn wangen schraal en mijn oogleden dik. Ik kon me niets meer herinneren van de reis hier naartoe, alleen zwart. Zwart en tranen. Het duurde vreselijk lang en het was alleen maar koud. Het hoorde niet koud te zijn. Ja, het hoorde wel koud te zijn, maar ik hoorde het niet te voelen. Tegenover me stonden twee stoelen, rode bekleding, statig en oncomfortabel. Zo zagen ze eruit. Victoria en Beck hadden er enkele minuten geleden gezeten, terwijl ze me vertelde dat ik het heel goed had gedaan, mijn proefperiode. Ook hadden ze me allerlei vragen gesteld, over mijn oude leven, wat ik juist met een hoop emotioneel gedoe achter me had gelaten. Ik haalde mijn neus op en onderdrukte een snik. Ik voelde me niet in de stemming om te praten over wat dan ook, liet staan beslissingen nemen of vragen beantwoorden. Vragen genoeg. Mijn gedachten werden onderbroken door een vreemd gebonk. Toen kwam ik erachter dat het mijn hoofd was, uitgeput van het buitenbewustzijn. Mijn hele lichaam leek pijn te doen. Voordat ik de tijd had mijn ademhaling onder controle te brengen, ging de deur open en kwamen Victoria en Beck weer binnen, met een onheilspellend zwart mapje bij zich. Ik volgde het mapje op zijn weg naar de tafel, voordat Beck hem neerlegde. Het geluid weergalmde langs de muren, die plotseling dichterbij leken te komen. Ik kneep mijn ogen dicht en deed ze toen weer, langzaam en zorgvuldig open. Victoria sprak, maar ik kon maar moeilijk wijs worden uit haar woorden. Ik had geen flauw idee wat ze tegen me zei, eigenlijk. “Wat betekent dat?” Vroeg ik zwak. Er was geen een logische gedachten in me opgekomen waar ik me aan kon vastklampen en ik was een brok vermoeidheid en onbegrip. Plotseling drongen er woorden van Victoria tot me door. “Dat betekent dat we Olivia zullen moeten terugsturen.” Ik hief mijn hoofd van mijn knieën om haar met grote ogen aan te kijken. “Wat?” Rolde mijn mond uit. Ze wisten dat ze veranderd was.
“Maak je maar geen zorgen, lieverd. Je blijft gewoon hier.” Nee, nee, nee! Waarom wisten ze dat Olivia veranderd was en niet dat ik contact had gelegd met Tyler? Plotseling trok de mist van watten die in mijn hoofd leek te hangen weg en werd alles weer heel helder. Te helder. Ik dacht niet na over wat ik zei, en ik wist ook niet of dat goed was of niet, maar ik kon de woorden niet terugnemen. “Maar dat is niet eerlijk! Waarom zij wel en ik niet?” In mijn beleving schreeuwde ik, maar wat er uit mijn keel kwam was niets meer dan een zielige imitatie daarvan, schor en zwak. Ik voelde me alleen maar kleiner bij de fronsende blikken die Victoria en Beck wisselde. “Is er iets dat je ons moet vertellen?” Vroeg Beck, na een lange, twijfelende stilte. Ik ademde snel en onhoorbaar. Een verdwaalde traan liep plotseling over mijn wang heen, prikkend op de droge huid van haar wang. Verwoed veegde ik hem weg, geïrriteerd dat het me stoorde. Ik zou het zeggen. Ik moest het zeggen. Het maakte niet uit dat ik veel mensen in de steek zou laten, hier en nu voelde het het beste om het te zeggen. “Hoe weten jullie dat Olivia veranderd is tijdens haar proefperiode?” Begon ik, mijn stem nog steeds met minder kracht dan ik het wilde. Weer wisselde Victoria en Beck een blik. Het viel me op dat Victoria meer macht had, dat hij bijna onderdanig naar hem keek, maar dat was nu alles behalve van belang. Beck haalde diep adem, maar Victoria sprak. “Omdat we onze leerlingen tijdens de proefperiode... in de gaten houden.” Zij ze twijfelend. Ik had woedend kunnen worden. Ik had kunnen schreeuwen dat ik recht had op mijn privacy en al helemaal op dat ze in mij vertrouwde in plaats van me te bespioneren, maar dat was niet op zijn plaats. Als ik al kwaad was geworden, had ik daar geen recht toe, ik had zelf ook een regel gebroken dus was het wel degelijk nodig dat ze me in de gaten hielden. En dat kon ik niet, want onbegrip nam de overhand in mijn emoties. Ik dacht even na, vechtend mijn verstand te vinden. Vechtend tegen mijn volledige bewustzijn. “Maar...” Zei ik, langzaam en zorgvuldig, “Maar waarom hebben jullie mij dan niet in de gaten gehouden?”
“Dat hebben we wel.” Zei Victoria.
“Waarom blijf ik dan hier?” Kaatste ik terug. “Ik heb een regel gebroken.” Het was eruit voor ik er erg in had. Victoria en Beck leken niet verrast, maar keken elkaar alleen maar alweer aan, betekenisvol maar gelijktijdig voor mij met een hoop onbegrip. Het enige wat ze verbaasde was dat ik het opgemerkt had, dat ze mij de regel hadden zien breken en er niets tegen deden. Ik vernauwde mijn ogen. “Waarom sturen jullie mij ook niet gewoon weg? Er is een grote kans dat ik toch...” Ik slikte, denkend aan mijn moeder. “Dat ik jullie verraad.” Het was niet waar, ik zou ze nooit verraden, maar ik moest iets bedenken om met Olivia mee te kunnen, want nu het erop aankwam liet ik de keuzen hier bij de ander te blijven achterwegen. Het was een hele tijd stil, en toen lachte Victoria, zacht en melodieus. “Kathie, jij zult ons nooit verraden, al ben je dan een Gold.” Ik keek fel op, dat ging redelijk ver. Gelukkig had ze het niet gezien en vervolgde ze; “Kijk, we moeten keuzes maken. Olivia heeft een regel gebroken en zal zich daarom niet bij ons kunnen aansluiten. Jij hebt ook een regel gebroken, maar je moet begrijpen dat jij te kostbaar bent.” Dat was het enige wat ze zei. Geen verdere uitleg. Maar dat was niet nodig. Eerst had ik het fijn gevonden dat Victoria altijd eerlijk en recht door zee was, maar nu, nu het over mij ging, voelde ik me toch behoorlijk nijdig worden. Toen begreep ik het. Ze kozen er alleen maar voor mij te houden omdat ik een sterke en lange bloedlijn had. Omdat ze me nodig hadden in hun leger. Withete woede kookte in me op. “Maar dat is niet eerlijk!” Gooide ik eruit. Beck leek gespannen, flitste zijn ogen van mij naar zijn partner. Victoria daarentegen, was de rust zelve, en keek me neutraal aan, wachtend op meer woorden. “Jullie moeten haar meenemen, jullie kunnen haar toch niet zomaar...!” Ik staakte mijn zin omdat ik niet wist wat er gebeurde met degene die uit de roedel werden gegooid. “Jullie kunnen niet... Jullie kunnen dat niet maken!” Het feit dat ze me allebei alleen maar aankeken en bleven zwijgen, maakte me nog furieuzer. Ik had zin om keihard te gillen, maar in plaats daarvan bedacht ik me iets en sloeg mijn armen over elkaar. “Als jullie mij willen, zullen jullie haar ook terug moeten nemen, anders ga ik met haar mee.” Ik had geen idee wat ik aan het doen was, maar de Gold in mij moedigde mijn koppigheid aan. Ik hield mijn armen over elkaar geslagen. Geen enkele seconde rekening gehouden met wat er zou gebeuren als ik mijn oude leven, wat nu kapot was, zwart geblakerd als verbrande pagina's van mijn leven, weer in zou moeten stappen, hield ik vol. Net zo lang totdat Beck zenuwachtig met zijn ogen van mij naar Victoria schoten, en hoewel Victoria volkomen rustig bleef, Beck betekenisvol aankeek en zei; “Excuseer ons, Kathy.” Toen stonden ze allebei op en maakte aanstalten om de kamer uit te gaan. Net voordat Beck de deur voor haar kon openhouden, hief ze haar hand om hem tegen te houden. Ze wachtte even. “Niet nu, Maddy!” Zei ze, geïrriteerd. Die woorden maakten me zo verbaasd dat ik mijn armen van elkaar af liet glijden en naar de deur keek. Toen Beck die openmaakte, voelde ik kippenvel over mijn lichaam kruipen. Maddy stond in de deuropening. Hoe had Victoria dat geweten? “Maar...” Begon ze.
“Ga terug naar je kamer.” Beval Victoria. En hoe wist ze dat Maddy eerst in haar kamer was geweest. Maddy liet haar schouders hangen en liep weg van de deuropening, wat me een glimlach deed onderdrukken. Alhoewel het vreemd bleef. Beck deed de deur weer achter Victoria en hemzelf dicht en ik zat alleen in de kleine, maar intimiderende ruimte. Terneergeslagen trok ik mijn knieën weer op, legde mijn hoofd erin. Het gaf me een veilig gevoel. Het gevoel alsof ik een meisje van vijf was, wat elk moment getroost kon worden door haar moeder. Maar dat meisje was ik nooit geweest. Ik wreef over mijn gezwollen oogleden en liet mijn hand toen weer vermoeid zakken. Ik had naar de deur kunnen lopen en kunnen luisteren wat ze zeiden, maar mijn lichaam vertikte het, en ik hoorde in mijn hoofd ergens een belletje rinkelen dat me vertelde dat niet te doen. Zou Victoria daar achter komen, net zoals bij Maddy? Hoeveel had zij eigenlijk gehoord? Ik slaakte een geërgerde zucht. Zelfs als mijn lichaam net buitenbewustzijn was geweest, was ik bezig met zorgen en vragen. Ik sloot mijn ogen en drukte mijn hoofd tegen mijn koele spijkerbroek.
Ik had de deur niet eens open horen gaan toen ze weer binnenkwamen, mijn hoofd alweer wazig van de mist. Ik keek ze verwachtingsvol aan. Ik moest moeite doen haar niet om de hals te vliegen, toen ik zag dat Olivia ook de kamer in kwam gelopen. Olivia bleef staan, haar hoofd gebogen, terwijl Victoria en Beck weer gingen zitten. Beck keerde zich tot Olivia. “Olivia, we willen dat je eerlijk antwoord geeft op de volgende vragen, zo niet...” Met moeite draaide ik me om toen ik plotseling voetstappen achter me hoorde. Maddy. Mijn ogen vernauwde zich, terwijl ze met haar blonde -extreem lange- haar zwiepte en zo ver mogelijk bij Olivia en mij vandaan ging staan, in een hoek van de kleine kamer. “...Dan hebben we Maddy om daar over te oordelen.” Ik knipperde met mijn ogen. Had ze een gaven? Een gaven die haar vertelde wanneer mensen logen en wanneer ze de waarheid spraken? Ik sloeg haar nauwlettend gade. “Dus, Olivia, is het waar dat jij, tijdens je proefperiode, bent veranderd en hierdoor regel een hebt verbroken?” Olivia beet op haar lip. Ze liet haar hoofd nog steeds hangen zodat haar lange kastanjebruine haar over haar gezicht viel. Misschien wilde ze het gebruiken als een gordijn voor De Leugendetector, wat trouwens best een goede bijnaam voor Maddy zou zijn. Het bleef even doodstil. Toen knikte Olivia en was het mijn beurt zo hard op mijn lip te bijten dat mijn mond zich vulde met de smaak van ijzer. Beck wierp Maddy een vragende blik toe. Ze schudde haar hoofd. Ik haalde eens diep adem en liet de spanning van mijn schouders afvallen, wat me ineens een stuk minder hoofdpijn bezorgde. Victoria richtte zich nu ook naar Olivia, hoewel ze mij daarvoor scherp in de gaten had gehouden. “En, is het waar dat Kathy, regel twee heeft gebroken, daar contact op te nemen met iemand die niet in proefperiode was en zich hier al had aangesloten, tijdens haar proefperiode?” Olivia's ogen zochten die van mij. Ze kende me, ze wist dat ik toch, ondanks mijn proefperiode, met Tyler uit was gegaan. We keken elkaar alleen maar aan. Toen knikte ik, zo licht dat ik hoopte dat alleen Olivia het op zou merken. Ze bleef naar me kijken en toen werden haar ogen groot. Snel sloeg ze haar blik weer neer. Ik wachtte af. Toen schudde Olivia haar hoofd. Waar was ze mee bezig? Wilde ze mij beschermen door alleen terug te gaan? Maddy wekte me op uit mijn gedachten. “Leugen.” Zei ze, zonder enige emotie, zonder op te kijken naar haar perfecte nagels. Victoria draaide zich weer om in haar stoel, naar mij, met een opgetrokken wenkbrauw. “Ik heb een regel gebroken!” Zei ik, zacht, schor en veel te wanhopig. Zwak. Ik voelde Olivia's blik in mij prikken als een naald en wist dat we allebei iets anders wilden. Maar hoe dan ook, ik wilde bij haar zijn. Ik keek niet naar Olivia, maar van Beck naar Victoria en keurde Maddy al helemaal geen blik waardig. Beck pakte gespannen het mapje op, wat daar alle tijd op tafel had gelegen, alsof het elk moment zou gaan ontploffen. Ik wenste dat het dat zou doen. Ik sloot mijn ogen. Als ik elke week naar de kerk zou zijn gegaan, zou ik nu kunnen bidden. Maar wat had dat in hemelsnaam voor zin? Olivia wilde iets, ik wilde iets, Maddy wilde iets en Victoria en Beck wilde allebei waarschijnlijk ook iets totaal anders. Er waren een aantal keuzen. Of ze namen alleen mij, of alleen Olivia, of ze namen ons allebei of stuurde ons allebei weg. Het laatste was waar Maddy op doelde, Victoria wilde alleen mij houden, Beck overwoog ons allebei te nemen, Olivia wilde dat ik hier zou blijven, onder welke consequentie dan ook, en ik... Ik wist het niet. Maar waar ik nu voor vocht was gewoon bij haar zijn. Het maakte allemaal niets meer uit. Ik haalde diep adem en deed mijn ogen weer open. Er was nog niets besloten en Victoria en Beck bleven elkaar maar aankijken. “Onze excuses, nogmaals.” Zei Victoria. Toen stonden ze op en liepen ze de deur uit, mij en Olivia alleen achterlatend met Maddy. “Luister, Ollie en Kat, ik heb hier geen zin in, dus als je denkt dat ik iets in jullie voordeel zou kunnen doen, met mijn fabuleuze gave, vergeet het maar.” Maddy sprak onze gruwelijke bijnamen vol walging uit en keek nog steeds niet op van haar nagels. Ik moest moeite doen een spottende glimlach te onderdrukken. Ze had al iets in ons -nou ja, mijn- voordeel gedaan. Ze had Victoria en Beck ervan overtuigd dat ik wel een regel had gebroken tijdens mijn proefperiode en met een beetje geluk wilde Victoria ons beide houden. Zij had het meeste macht. Beck zou naar haar luisteren. “Ach, maar we verwachten toch niets?” Zei ik, op een toon alsof ik haar behandelde alsof ze niet helemaal een normaal persoon was. Ik zag Olivia achter haar bruine lokken glimlachen. Als blikken konden doden, had Maddy me nu zo ongeveer vermoord. Even was ik vergeten hoe ernstig dit was, maar toen zag ik het zwarte mapje weer op tafel liggen. Ik kon het niet laten. Voor ik het wist had ik het naar me toe getrokken en mijn hand geheven om hem open te slaan. Ik kon dit. Maddy's snerpende stem wekte me uit die illusie. “Ik zou het niet doen als ik jou was, Victoria heeft een gaven om te voelen waar personen zijn en dat is griezelig nauwkeurig, maar ik maal er niet om als ze jou een kopje kleiner maakt. Het is ter informatie.” Langzaam liet ik mijn handen van het mapje glijden. Maddy bevestigde wat ik al vermoedde. Ik glimlachte zonder vrolijk te zijn, in iets wat een bedankje moest voorstellen naar haar. We schrokken allemaal toen de deur openging, veel sneller dan we hadden gedacht. Ik realiseerde me meteen weer dat het geen tijd was voor grapjes. Ik kon het me verbeeld hebben, maar ik dacht Victoria's ogen naar het mapje zien flitsen. Ze gingen niet eens zitten. “We hebben besloten dat aan het breken van regel een meer maatregelen vastzitten dan aan dat van regel twee. Het spijt ons. Olivia, we zien graag dat je je spullen pakt en voor morgen weg bent.” Toen draaide Beck en Victoria zich om en liepen weer de kamer uit. Ik bewoog me niet. Ik zei niets. Ik bleef alleen maar roerloos in mijn stoel zitten en staarde naar mijn handen, die uit het niets zo heftig beefden, da het bijna pijn deed. Het besef sloeg tegen me aan als een vloedgolf vol naalden.
Ik zou mijn beste vriendin kwijtraken.
Alweer.