23 | Zayn

Duizenden gedachten aan mijn hoofd, ik kon de slaap niet meer vatten en zij lag met gesloten ogen en een vredige blik op haar gezicht te slapen in mijn armen. Buiten was het kouder geworden, maar de lucht was helderder en opgeklaard na de zware regenbuien. Ik snapte nu wat mensen altijd zeiden over hoe onverwacht het leven kon zijn. Ik wist niet wat me te wachten stond vandaag, ik wist niet hoe alles ging eindigen. Angst, ik was bang om Charlie te verliezen, ik voelde me slecht en egoïstisch omdat ik aan mezelf dacht en niet aan haar familie of mijn vrienden. Het daglicht werd helderder en de temperatuur begon te stijgen, haar hoofd lag op mijn borstkas die regelmatig op en neer ging. Ik streelde haar donkere haren die verspreid over mijn buik lagen en liet soms een vinger over haar slaap glijden. Langzaam knipperden ze met haar ogen en ze strekte haar armen lang uit en maakte een hummend geluidje, haar donkere bekeken de kamer en zochten toen mijn blik. 'Je bent wakker', ik wist niet of het een vraag of een vaststelling was maar toch knikte ik ter bevestiging. Ze hefte haar hoofd even op, om het dan met een kleine plof terug te laten vallen en haar armen rond mijn middel te slagen en haar ogen terug te sluiten. Haar regelmatige ademhaling bracht mij tot rust en stilletjes aan vielen mijn oogleden dicht en kon ik nog even rusten voor de dag echt begon voor ons. Twee uur later Een zacht gekietel wekte me uit mijn slaap, het voelde aan alsof ik de slaap net had kunnen vatten dus het kostte me veel moeite om mijn ogen te openen. Charlie had me vastgeklemd met haar benen en zat op mijn onderbuik, voorover geleund te kietelen langs mijn kaaklijn en mijn kin. Ze keek me ondeugend aan met haar donkere ogen en drukte met een vluchtige meteen naar het volgende ziekenhuis' ze was al enorm gewend aan de gips van haar, dus ze stond dan ook met gemak terug op haar twee benen. Ik ademde even diep in en uit, 'Gaan we nog eten voor we vertrekken?'. Ze knikte kort naar de bestuurder van het busje, ik zag dat hij een zak vasthad wat erin zat was een raadsel voor mij en ik besloot om mezelf recht te stellen en een kijkje te nemen. Er zaten allemaal soorten broodjes in en ik nam er snel een waar wat kip tussen zat en nam een beet zodat mijn grommende maag terug stil was. De man van het koppel dat ons op deze reis vergezelde sliep nog en de vrouw probeerde hem al een tijdje wakker te krijgen, maar ze had het opgegeven omdat hij geen vin veroerde. Ik duwde het laatste deeltje van mijn sandwich door mijn lippen en kauwde er met alle gemak op, het was niet het beste broodje dat ik ooit al gegeten had maar het was niet verkeerd. Met een geïrriteerde zucht staat de iets forse vrouw recht en loopt ze richting haar man, die nog steeds ver weg lijkt. Charlie ploft neer en zucht verveeld, 'Als die man nou eens wakker werd, zouden we kunnen verder zoeken' er lag een doffe blik in haar ogen alsof ze geen levenslust meer had. Ik legde mijn hand op haar bovenbeen en keek haar bemoedigend aan, alsof ze de hoop niet mocht opgeven want als zij de hoop zou verliezen zou ik het ook verliezen en dan zijn we helemaal verloren. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen ook al was het zo klein het riep zoveel gevoelens bij mij, sommige kon ik niet echt plaatsen en sommige waren zo duidelijk.