~proloog

Ons nieuwe huis...ver weg van alles wat bekend is. Ik liet al mijn vrienden achter: Sara, Laura, Sharon. Zelfs die achterbakse jongens van men klas begin ik al te missen. Dit is nu mijn nieuwe thuis, een rijhuis in een drukke straat in hartje Londen.

'Lara, ga je weer mee met je vader?' Moeder haar stem klinkt schor. Ze heeft waarschijnlijk weer een verkoudheid. Er is wel altijd wat met haar. 'Ja, ik kleed me aan!' Eerst moet ik nog mijn kleren vinden hier tussen al die dozen. Ik heb nog geen kleerkast want men moeder wil eerst dat alles voor haar inorde is. Ze denkt dat het makkelijk is om tussen de dozen te slapen op een matras. Dat is het dus niet. Eindelijk heb ik mijn kleren gevonden. Mijn favoriete broek en topje (waar al enkele gaten in zitten) waar ik me het beste in voel. 'Lara, waar blijf je nou?!' Kwade Sandra is terug. Jammer dat ze haar humeur niet in België heeft gelaten. Terwijl ik stuntelend de trap afloop (ja, mijn kousen aan het aandoen) staat papa klaar met een koffietje van de starbucks en een lekkere brownie. 'Hier schat, voor onderweg in de auto.' Typisch mijn vader. Altijd het beste voor mij willen en mij alles geven wat men hartje beheert. 'Dankjewel pappie!'
De autorit was gezellig. Helemaal anders dan met moeder erbij. Pap zet altijd de muziek loeihard en zingt luidkeels mee: 'TODAY WAS GONNA BE THE DAY, THAT THEY GONNA THROW IT BACK TO YOU...' Fantastisch om zo'n vader te hebben.

We komen aan bij de muziekstudio waar James ons stond op te wachten. 'Hey Lara, alles goed met jou?' James is zo'n typische rastaman met van die dreadlocks en een rasta-accent. Soms zingen we samen in de studio liedjes van Bob Marley. 'Ja alles is super!' James glimlachte. Een overdreven glimlach, zo vrolijk zag ik hem nog nooit. 'Laten we naar binnengaan, sweetheart.' Dus volgde ik, samen met pa, Rasta James de weg naar binnen.