Kurt 06

Alles om me heen is donker. Ik kan me nauwelijks bewegen of ik stoot ergens tegenaan. Ik krijg de deur niet open hij is geblokkeerd. Ik dacht dat ik dit hoofdstuk achter me had gelaten, maar nee het blijft me achtervolgen. Al gauw stormen er weer beelden door mijn hoofd.

Het is Valentijnsdag, de dag waar je anoniem kan zeggen dat je verliefd bent. Iets in mij zegt dat Normaal heb echt een hekel aan vandaag, dat komt denkt omdat ik nog nooit echt ver.ik te ver ga, mar ik kan niet altijd in de kast blijven. Ik zucht en loop de school binnen. ''Hey Kurt. heb jij al een date voor vanavond?' vraagt Mercedes die naast me komt lopen. 'Nee nog niet, Ehm...' 'Wat is er Kurt je lijkt nog al nerveus.' 'Okay kan ik je alleen spreken. Het is nogal privé.' 'Natuurlijk, je kan me vertrouwen.' zegt ze terwijl ze even mijn hand vast pakt. 'Okay, ik heb dit nog aan niemand anders vertelt dan mijn vader.' 'Okay, heel serieus dus...' 'Ja, Ehm ik ben... ben homo.' 'Kurt, dat is niks om je voor te schamen. Ik weet zeker dat niemand er moeite mee zou hebben en vooral glee niet.' zegt ze en geeft me een bemoedigende knuffel. 'kom we gaan ze het vertellen. Samen.' Nog voor ik haar tegen kan houden sleurt ze me mee de audiotorium in. 'Jongens Kurt heeft iets te vertellen, iets serieus.'
De berichten worden met de dag erger, ik moet er met iemand over praten. Met pa? Nee die maakt zich veelte druk. Nee ik moet het echt met hem praten. Ik wil dat hij het weet/

Heey, wacht is even ik kan bij mijn telefoon. Ik bel Blaine, 'deze persoon is in gesprek' klinkt er door de speaker. Shit hij is de enige ie hier kan komen, Samcedes zullen al weg zijn. Zuchtend kijk ik naar de foto's van Blaine. Ik heb echt werkelijk geen hoe lang ik hier zit, waarschijnlijk nog niet lang want Sebastian is nog niet terug geweest. Op dat moment hoor ik dat de blokkade voor de deur wordt verplaatst. De deur gaat open, ik knipper tegen het felle licht.