# 18

"je- je- wat? dit moet een grap zijn!" Andy's reactie maakte me zowel boos als verdrietig. "Denk je dat ik hier een grap over zou maken?!" boos stond ik op en een verloor ik mijn balans maar ik greep naar de armleuning waarvan ik wist dat die voor me was. ik hoorde voetstappen dichterbij komen en stemmen van binnen kwamen naar buiten. "Andy wat is er aan de hand?" hoorde ik de slijmerige hoge stem van Samantha en ik begon te trillen. Trillen van angst maar ook van woede. Het was grotendeels haar schuld dat ik nu niets meer zag, dat ik nu trillend op mijn benen aan een armleuning stond en niets meer kon zien. Ik zette een stapje naar achter zonder na te denken en kreeg er meteen spijt van. "Lillith!" ik hoorde Andy mijn naam schreeuwen terwijl ik voelde dat er geen grond meer achter me was. ik werd opgevangen door een sterk paar armen die ik niet herkende. Andy zuchtte opgelucht en ik volgde zijn voorbeeld. "euhm, bedankt." zei ik zachtjes tegen de eigenaar van de armen en ik hoorde CC zeggen dat het niets was. Ik wilde weg hier, zo snel mogelijk, maar ik wist niet waar de anderen stonden en ik zou het vreselijk vinden om tegen ze op te botsen. Ik zou me dood schamen als iemand hier achter zou komen, jaren lang had ik gevochten, ik ging me niet als een baby gedragen en verwachten dat ze me bij alles hielpen! De onaangename stilte werd verbroken door Andy die mijn gedachten scheen te begrijpen. "laten we- laten we maar weer naar binnen gaan jongens. Ik denk dat Lillith even alleen wil zijn." Elene fluisterde zachtjes dat dat juist het probleem was "ze wil de hele tijd alleen zijn.." ik beet op m'n lip en probeerde niet te huilen maar het lukte me niet. ik voelde de dikke tranen over mijn wangen glijden en iedereen die net weer was begonnen met praten werd weer stil. voetstappen kwamen mijn kant op en ik voelde een zachte beweging bij mijn hand. " hier." Andy's stem was zacht en nog lichtelijk gechoqueerd en ik veegde snel mijn tranen, waaran ik wist dat ze rood waren, weg. "moet je je oogdruppels hebben?" vroeg Ashley die kennelijk niet ver van me vandaan had gestaan. "Nee dankje, die werken nu toch niet meer." zei ik en ik probeerde te glimlachen maar het lukte me niet meer.

Andy pov.

Ik was geschokt, dat mag toch wel duidelijk zijn. Lillith, het meisje wiens bestaan circuleerde om dansen, acteren en zingen was haar zicht verloren. haar hele leven was opeens veranderd. Ik had moeite met het laten doordringen van dit nieuws maar het was duidelijk dat ze niet wilde dat iemand anders hier van wist. "Andy, wat is er met Lillith?" de angst was duidelijk in Lilly's stem en ik had moeite om haar niet alles te vertellen. ik slikte zwaar en nam even de tijd om te denken wat ik moest zeggen terwijl ik steeds meer ogen op me voelde. "Lillith gaat door een hele zware periode en-" ik merkte dat ik Lillith haar woorden herhaalde "- ze heeft echt even rust nodig om alles weer recht te zetten." Lily had duidelijk moeite met dat dingen stil werden gehouden voor haar maar ze vroeg niets meer. Ze keek naar de grond en knikte en liep toen verder naar de bank waar ze met opgetrokken benen voor zich uit staarde.



de dagen daarna was de stemming om te snijden in het huis. Het was duidelijk dat, hoewel Lillith nooit veel tijd met de mensen doorbracht, ze een belangrijke rol had in het huis. Hoewel Lillith zelf niet veel meer het huis uit kwam was ze veel te vinden in de kelder waar ze oefeningen deed van de ochtend tot avond. Ze zong terwijl ze danste maar nooit had ze nieuwe choreografie. Het was duidelijk dat ze zich nog aan het verleden vast klampte, dat ze haar conditie niet accepteerde, en mijn hulp accepteerde ze ook niet. Als ik haar probeerde te helpen opstaan nadat ze was gevallen sloeg ze mijn handen van haar lichaam. "Ik kan dit." snauwde ze dan. en wankelend stond ze op. elke dag zag ik dat ze meer moeite had en elke dag werd ze bozer, bozer op zichzelf, de anderen en dingen die niet op hun plek stonden. Ik merkte hoe ik zelf alles direct op z'n plek terug zette maar niets hielp her arme meisje om weer beter te worden.