{Narnia} When two enemies fall in love [One hundred and eighty-five]

'Ik wist het!'riep Gabrielle uit,'Het zou ooit gebeuren!' 'Was Raven echt op Alex?'vroeg Susan en hield nieuwsgierig haar hoofd schuin,'Ik dacht dat het een grapje van Lucy was.'Lucy grijnsde:' Ik heb zo mijn bronnen.' en deelde een geheimzinnige blik met Gabrielle. Selena glimlachte en keek naar het verliefde stelletje. 'Blij dat hij gelukkig is,'zei ze en meende het ook,' Mijn broertje.'Gabrielle knikte en omhelsde haar. 'Jep,'zei Edmund nonchalant en een grote glimlach sierde zijn mond,'Wat als we hen eens feliciteren? Hen toejoelen.''Neen, Ed,'waarschuwde Susan hem maar het was al te laat. Hij zette zijn handen bij zijn gezicht en begon te joelen:'Woohoow! Alex en Raven! Wooèèèw. P..' Meer kon hij niet zeggen want iedereen drukte zijn hand op zijn mond. Raven en Alex stopten met zoenen en keken nijdig naar Edmunds kant. Raven zuchtte, sloot even haar ogen en ging met kille ogen en met grote stappen naar de toeschouwers toe, naar lange, gitzwarte haren achter haar aan wapperend. 'Edmund Pevensie,' siste ze kwaad,'Bemoei je met je eigen zaken.''Zoen elkaar dan niet in het openbaar,'mompelde hij met zijn handen in zijn zakken. Hij grijnsde maar wanneer hij Ravens kille ogen zag, verdween die meteen.'Oké dan, hé!' zei ze met een nogal verheven stem,'Ik zal er aan denken, sukkel.' En ze draaide zich om zodat haar haar in zijn gezicht vloog. Toen ze terugliep naar Alex, wilde Edmund natuurlijk wat terugzeggen maar Bella pakte bezorgd zijn bovenarm als teken dat hij dat beter niet deed. Dan waren ze met twee verdwenen. Het nieuwe koppeltje, of allesinds zeker het toekomstige nieuwe koppeltje. Gabrielle keek Selena ernstig aan en knikte als teken om even mee te komen. Te praten. En Selena had al een voorgevoel over wat.