010

Jenna POV

Ik haalde flink wat adem en opende toen de deur. Niall stond zoals verwacht in de deuropening en glimlachte even naar me. Ik probeerde vrolijk naar hem te kijken en sloot daarna de deur.
"Hoe is het met Liam?" De vraag wie iedereen beantwoord wilde gooide ik meteen in onze stilte. Niall keek zwakjes naar me.
"Hij heeft een hersenschudding. Waarschijnlijk is hij onderuit gegaan in de badkamer. Met Liam zelf gaat het goed, alleen hij kan voor altijd nog wat geheugenverlies hebben. Hij heeft een behoorlijke klap gemaakt. Maar, het kon erger."
"Oh my God." Ik viel in Niall's armen en gaf hem een stevige knuffel.
Ja, ik was een beetje een drama queen. Maar dat komt alleen doordat ik me zorgen maak. Gelukkig is er niet meer aan de hand met Liam.
Het is ook gek om te zien dat iedereen nu al een band met elkaar heeft ondanks we elkaar nog maar kort kennen. Daar ben ik best blij om. Wat als we elkaar niet mochten? En dan met z'n allen treuren om Liam? Nee, dat ging gewoon niet.
"Hij blijft nog 2 dagen in het ziekenhuis voor controle. Daarna mag hij weer hier heen." Ik knikte en klopte Niall op zijn schouder.
Opeens begon Niall te lachen. "Wat ruik ik? Vers gebakken koekjes?!" Meteen was de jongen wat vrolijker en hij gooide zijn jas op de kapstok.
"Eh, ja. Iedereen was een beetje down dus ik besloot om koekjes te bakken. Ik heb er extra voor jou overgelaten." Ik bloosde even.
Zijn gezicht betrok en hij rende op me af. "Argh! Dat is zo lief. Dankjewel!" Niall tilde me even op en sprong zingend naar de keuken.
Wauw. Eten maakt hem echt blij!
Ik sprong de Ierse jongen achterna en liet hem de koekjes voorraad zien. Zijn ogen stonden wijd open en hij duwde al gauw twee koekjes naar binnen.
"Z-we zwijn hweerlijk! Ik w-had w-echt honger!" bracht hij met zijn volle mond naar buiten. Ik begon te grinniken. "Dat merk ik ja."
Louis kwam de keuken binnengelopen. "Niall! Hoe is het met Liam?"
Niall slikte zijn eten naar binnen en begon het verhaal opnieuw te vertellen. Dit keer een stuk vrolijker.
Midden in zijn verhaal stopte de jongen met praten en keek Louis vragend aan. "Louis? Heb je soms getraind? Je begint een sixpack te krijgen."
Heel droog begin ik te lachen. "Wat een reactie." merkte Louis op. Hij gromde even en prikte me dan in mijn zij.
"Ja, alles voor de chickie's he." Louis aaide zijn blote buik en liep naar de aanrecht waar hij een koekje stal.
Niall keek me aan. "Over chickie's gesproken, mogen we eigenlijk wel hier weg om Nando's te halen?"
Ik gaf mezelf een facepalm. Dat zijn andere chickie's maar oké.
"Ik denk het niet... Wacht eens even, Niall?" Niall keek me aan terwijl zijn hand weer naar een nieuw koekje ging.
"Je mocht helemaal niet eten..."
Zijn gezicht betrok. "Fuck." Louis begon zich helemaal kapot te lachen en eindigde op de vloer.
Niall keek me aan. "Je deed het expres he."
Mijn mond viel open. Wat? Dat Niall dat van me denkt. Ik begon te protesteren. "Wat?! Nee, echt niet! Ik was het vergeten."
Niall begon te lachen. "Ik snap het. Ook door de toestand van Liam enzovoort." Hij gaf me een knipoog. "Maar.."
"Je krijgt nu wel straf." Ik fronste. "Straf?"
Hij keek me lachend aan en rende op me af. Gelukkig zag ik het aankomen dus ik dook weg. Als een speer rende ik de keuken uit richting de woonkamer met Niall achter me aan.
"Argh. Wees niet zo snel! Kom hier!" Hij baande zich een weg door alle meubel stukken net zoals mij.
Ik keek achter me om en lachte me dood. "Je hebt gewoon geen conditie! Gauw rende ik weer terug naar de keuken en opende de tuindeur.
"Wat?! Zeg dat eens nog een keer?"
Ik stond wat te kloten bij het slot dus Niall greep zijn kans. Hij pakte me om mijn middel vast en sleurde me naar de tuin toe.
Samen rolden we over het gras. "Heee. Mijn kleren!" Ik begon te lachen en Niall ging bovenop me zitten.
"Ach, wat jammer nou." grinnikte de jongen.
"Oké, nu krijg je er voor langs." Ik greep naar zijn middel en begon hem te kietelen. Hij maakte spastische bewegingen en sprong van me af.
Mijn ogen volgen Niall die verderop op het gras ging liggen. Ik wilde opstaan totdat ik iemand anders in de tuin zag staan.
Daisy keek naar me. Ze had rode ogen die ze duidelijk probeerde te verbergen.
Nu sprong ik wel op en keek haar bezorgd aan. "What's wrong?"
"Harry is al de hele dag weg. Misschien moeten we hem gaan zoeken." Ik wist even niks te zeggen.
"Hij komt vast wel terug, joh." probeerde ik haar gerust te stellen. Waarom maakte ze zich daarover druk? Hij had het denk ik even moeilijk omdat een van zijn beste vrienden een klein ongelukje heeft gehad. Hij kon toch niet weg.
"Dit is niks voor hem..." piepte ze. Ze pakte mijn hand vast en kneep erin. "Trouwens, hij kan niet ver zijn. Hij kan tenslotte niet ontsnappen."
Ik keek haar lang aan. "Daarom. Ik denk dat we hem even met rust moeten laten. Hij weet ook wel dat hij niet weg kan, toch?"
Daisy knikte. Ze liep rustig naar binnen. Ik kon niet zien waar ze heen ging.
Gauw wenkte ik naar Niall als teken dat hij moest komen. Daisy legt het er vast niet bij neer.
Ik rende naar de voordeur waar ik Daisy naar buiten zag lopen. Ze verdween het bos in voordat ik haar nog kon roepen.
Niall keek me verbaasd aan. "Ze kan toch niet weggaan? Dat is verboden..." Ik knikte en ging op de trap zitten. "Dat klopt ja..."