~Rose~ 48 / Epiloog

Een hoge gil vulde de kamer. Jenna’s ouders waren haar kamer binnengelopen en het aanzicht was te vreselijk om naar te kijken. Jenna was uit het leven gestapt en was niet meer te redden. Haar polsen lagen naar voren en eromheen lag een plas bloed afkomstig van beide polsen die dicht bij elkaar lagen. Het ‘cutter mes’ lag er vlak naast. De vader van Jenna kon zijn vrouw nog net vangen toen haar benen het begaven en ze flauw viel. Zelf barstte hij in tranen uit en knielde bij zijn bloedeigen dochter neer die hij voorgoed kwijt was. Hij wist dat Jenna met een rede uit het leven was gestapt maar dat verzwakte de pijn echter niet. Ze wisten niet wat te doen en hoe ze het verlies van hun dochter moesten verwerken. De afscheidsbrief vonden ze een korte tijd na het vinden van hun dochter en ze vervulden de laatste wensen meteen voor hun dochter. Omdat dat het laatste was wat ze voor haar konden doen. De dagen daarna gingen als een waas voorbij en haar ouders regelden de begrafenis met constante tranen in hun ogen. Amber was sinds haar telefoontje niet gestopt met naar Jenna te zoeken en kreeg de dag na Jenna’s dood op school te horen dat Jenna uit het leven was gestapt. Elisabeth was absoluut van plan naar de begrafenis te komen evenals de ouders van Nathan en zijn vriendin. Iedereen wilde komen en er waren meer mensen die om Jenna gaven dan ze dacht.

Iedereen was bij de begrafenis aanwezig. Iedereen huilde. Iedereen was er kapot van. Sommige stukken uit de afscheidsbrief werden voorgelezen. Vooral het stuk dat Jenna aan Nathan had geschreven. De vader van Jenna kwam ook naar voren. Hij had een kort en krachtige tekst omdat hij niet veel kon zeggen door het huilen.
"Jenna was als een zwarte roos, ze was prachtig, alleen jammer dat ze zo zwart en depressief was.. Ik zal altijd van haar blijven houden en ik weet dat iedereen dat zal blijven doen in deze zaal." Ook Nathans vader was naar voren gekomen en had ook nog gesproken. Hij had gesproken over het karakter van Jenna waar hij in zo’n korte tijd al achter was gekomen. Hij had verteld over hoe ze bij Nathans graf was blijven staan en hoeveel Nathan voor haar had betekend. Ook vertelde hij dat Nathan het thuis vaak over Jenna had gehad. Hij had haar dolgraag nog eens willen zien maar was te bang. De vader van Nathan vertelde dat hij eerst niet wist waarom Nathan bang was en dat later pas duidelijk werd in de afscheidsbrief van Nathan. Amber en haar vriendinnengroepje waren er ook. Amber bleef een vreselijk schuldgevoel houden en huilde het hardst van allemaal. De kist van Jenna was ook open en de begrafenis leek enorm op die van Nathan. De afscheidsbrief van Nathan was bij Jenna in de kist gedaan haar handen erbovenop. Alsof ze, ondanks dat ze dood was, de brief voor altijd zou koesteren. De kist werd naar de open gegraven zand plek gedragen door de dragers en werd er in getakeld waarna er nog een paar laatste woorden werden gesproken. Voordat iedereen weg moest begon het te regenen. Niemand trok zich er iets van aan. Er kwamen druppels op het glas terecht. Eerst leken ze op de tranen die Jenna op de kist van Nathan had achtergelaten. Daarna werden het zoveel druppels dat Jenna slechter en slechter te zien werd. Toen werd iedereen verzocht weg te gaan met de familie achteraan de stoet. Toen de laatste persoon verliet gooide de vriendin van Nathan nog een witte roos op de kist die precies op het midden van het glas terecht kwam. Alleen het gelaat van Jenna was nog te zien door alle regendruppels en de witte roos sierde de kist. Met het bleke levenloze meisje erin. Nu voor altijd vrij.