~Rose~ 47

Ik stapte uit de douche maar voelde me niet beter. Nathan, school, alles. Het werd me te veel en ik had het gevoel alsof die dertig dagen nooit bestaan hadden. Op alles met Nathan na dan. Ik liep naar mijn kamer, besluiteloos. Al snel liep ik terug naar de badkamer op zoek naar iets scherps. Ik kon uiteraard niks vinden en raakte gefrustreerd. Ik liep naar beneden en liep naar het spaarpotje dat altijd op de bovenste plank van het keukenkastje stond. Ik keek hoeveel erin zat en viste er een briefje van twintig euro uit. Ik stopte het in mijn zak en liep de deur uit. Ik stapte op de fiets en reed naar de hobbywinkel in de stad. Het was een halfuur rijden maar ik had het er nu voor over. Onderweg overdacht ik alles. Zou, zou ik er net als Nathan tussenuit knijpen? Het klonk zo geweldig! Dan zou ik gewoon geen problemen meer hebben. Alleen die klote belofte hield me tegen. Ook al had Nathan de zijne verbroken had ik niet gelijk het gevoel dat ik dat ook moest doen. Ik kwam aan in de stad en liep rechtstreeks naar de hobbywinkel. Ik liep naar dezelfde plank als altijd en pakte een ‘cutter mes’. Normaal kocht ik er nog iets anders bij om geen argwaan te trekken, maar het maakte me nu toch niet meer uit. En een keer zou toch niet opvallen.. Ik legde het mesje op de toonbank en rekende snel af. Ik nam het mesje mee in een tasje en stapte weer op de fiets en reed weer naar huis terwijl ik in de drie kwartier die ik terug moest weer nadacht. Aangezien ik nu tegenwind had duurde het ruim een kwartier langer. De wind die tegen mijn gezicht sloeg helderde mijn hoofd en ik werd pas uit mijn gedachten gewekt toen ik mijn mobiel hoorde overgaan. Ik pakte hem uit mijn broekzak en nam al fietsende op. Ik zei niks en luisterde alleen maar.
“Jenna? Jenna luister het spijt me, waar ben je? Ik, ik, sorry oke? Ik w-“ Toen was er stilte, ik had haar weg geklikt en wilde de rest niet eens horen. Vervolgens kreeg ik bijna meteen een sms’je
‘Jenna, sorry, ik was gewoon boos omdat je toen zo achterlijk deed in die kliniek..’ Ik besloot een sms’je terug te sturen.
‘hmm.. waarom zou je denken dat ik zo deed toen? IK ZAT IN EEN KLINIEK! En jij met je perfecte leventje komt vrolijk op bezoek na wat je hebt gezegd in de klas. Je wilt me ook nog eens dood hebben, fijn, dan zie je me niet meer ook..’ Ik klikte op verzenden. Ik wist nog niet eens zeker of ik het echt ging doen. Maar ik kwam steeds dichter bij de conclusie. Meteen kreeg ik een sms’je terug.
‘JENNA! NEE! ALSJEBLIEFT, DOE HET NIET! WAT MOET IK DOEN OM JE VAN GEDACHTEN TE DOEN VERANDEREN? IK HEB ER ALLES VOOR OVER! WAAR BEN JE?!’ Ik zuchtte en irriteerde me aan mezelf dat ik toch nog een sms’je terug stuurde.
‘Wees maar niet bang Amber, jij bent niet alleen de rede dat ik het ga doen. Ik ben niet zo gemeen om je met een schuldgevoel te laten zitten.’ Vervolgens kreeg ik tien sms’jes achter elkaar binnen. Ze gingen waarschijnlijk niet bij mij thuis kijken omdat ze dachten dat mijn ouders wel thuis waren. Gelukkig maar want daar zou ik zitten. Ik keek op mijn mobiel en zag sms’jes van meerdere mensen momenteel al twintig sms’jes. Waarvan er vijftien van Amber waren. De rest waren van het nieuwe vriendinnenclubje van Amber. Ik opende ze niet en reed stug door naar huis. Mijn keuze was gemaakt.. Ik gooide mijn fiets in de achtertuin en rende mijn huis binnen. Ik rende naar mijn kamer en pakte een stuk papier waar ik iets op begon te krabbelen. Het was ook een afscheidsbrief. Ik schreef er maar een, omdat ik haast had, bang dat ze toch naar mijn huis zouden gaan. Ondertussen al dertig sms’jes. Ik zuchtte en schreef aan iedereen een klein stukje tekst. Het papier werd langzaam nat van de tranen. Een stukje aan mijn ouders, aan mijn vader en moeder apart, aan Amber, aan ee paar andere belangrijke familieleden en ook aan Elisabeth waarin ik smeekte of ze het me ooit zou kunnen vergeven. Een stukje aan de ouders van Nathan en aan de vriendin van Nathan. Ik moest nu alles opschrijven wat ik nog kwijt wilde. In het stukje aan mijn vader schreef ik ook dat ik oprecht had genoten van ons uitje en ik vroeg hem of hij dat nooit wilde vergeten en altijd in zijn hart wilde koesteren. Ook aan mijn moeder schreef ik de belangrijkste herrinneringen. Als laatste schreef ik een brief aan Nathan. Ook al was hij dood, dat maakte me niet uit. De brief aan Nathan eindigde ik met dezelfde zin als hij had gedaan.
‘Soulmates forever! Xx Jenna.’ Ik keek naar het resultaat en de brief was enorm lang naar mijn idee. Ik beet op mijn lip en keek naar het lijstje wat ik bij het stukje van mijn ouders had gezet. Ik had aan ze gevraagd of ze konden zorgen dat Elisabeth, de ouders en de vriendin van Nathan op mijn begrafenis konden komen. Ook had ik er gezet dat als ze niet wilden dat ook goed was. Ik had aan iedereen mijn excuses aangeboden. En nu moest ik me eraan overgeven. Het idee dat ik straks overal van was verlost voelde zo goed en er leek een heel gewicht van mijn schouders te vallen, ik had me nog nooit zo goed gevoeld. Ik probeerde het dit keer niet met pillen maar net als Nathan met mijn beste vriend. Mijn mesje. Ik ging op mijn bed zitten en zette er eerst een streep op. Tranen drupten op mijn pols en ik beet op mijn lip. Dit was het dan. Toen zette ik het nog eens op mijn pols. Dit keer drukte ik hard door en een kreet van de pijn verliet mijn mond. Ik zag hoe het bloed uit mijn polsen begon te stromen en mijn hoofd werd licht. Erg licht. Ik zette het mesje op mijn andere pols en drukte ook daar hard door. Nog meer bloed verliet mijn lichaam en ik staarde zonder gedachten naar mijn polsen die volop bloedden. Ik grijnsde ernaar. Straks zou ik voor altijd vrij zijn. Ik liet het mesje vallen en ik viel voorover van mijn bed af. Langzaam dommelde ik weg in een eindeloze diepte. Het leek allemaal wel een witte droom..

er komt gelijk hierna een epiloog en dankwoord!x echt bedankt voor het lezen tot het einde