~Rose~ 46

Ik moest vandaag toch echt weer naar school. Ik had er geen zin in en mijn hoofd stond er echt niet naar. Mijn gedachten waren constant bij het lijkbleke gezicht van Nathan en zijn lichaam dat er levenloos bij lag. Ik stapte gedachteloos in mijn schoenen. Deed mijn jas aan en hing mijn tas over mijn schouder. Ik controleerde nog een keer of mijn lange mouwen de wonden goud bedekten en liep toen de deur uit en stapte op mijn fiets. Ik deed er twintig minuten over. Twintig minuten fietste ik gedachteloos naar school. Ik reed het schoolplein op en meteen was de helt van ieders aandacht op mij gericht. Ze keken spottend en ik kreeg een naar gevoel in mijn buik. Ik liep naar binnen, naar mijn kluisje. Toen ik mijn boeken in mijn kluisje had gedaan liep ik de aula in. Mijn blik viel op Amber en ze keek terug. Ze keek terug met een spottende blik in haar ogen en een gemene grijns op haar ogen. Ryan had mij ook in de gaten en keek me ook aan. Hij keek me teleurgesteld aan en ik zag ook een schittering in zijn ogen alsof hij sorry wilde zeggen. Maar waarover zou hij dan sorry willen zeggen? Amber begon met Ryan te praatten en ik plofte neer bij een tafeltje. Amber liep ondertussen mijn richting op. Ik hoorde Ryan nog iets naschreeuwen.
“Amber, doe dat nou niet!” Ambers grijns werd er echter alleen maar groter van. Meerdere kinderen hadden ondertussen door dat Amber naar mij liep. Amber sprak ondertussen een paar meiden aan die meeliepen en ze stopten bij mijn tafeltje om vervolgens in een kringetje om me heen te staan. Ik keek ze vragend en ongeïnteresseerd aan. Hopend dat dan de lol er snel af zou zijn. Maar dat was het niet.. Amber greep naar mijn arm en nog voor ik hem kon wegtrekken had ze hem stevig vast. Ze knikte naar een van de meiden die naar mijn mouw greep. Mijn hart bonsde in mijn keel. Wat was dat kind nou weer aan het doen?! Mijn mouw werd met een ruk omhoog getrokken waar een paar verdikte strepen te zien waren. Ik was er vandaag met een camouflage stick overheen gegaan waardoor het nu veel minder te zien was. Het meisje keek vragend naar de redelijk goed weggewerkte strepen. Ik was nog steeds bezig mijn arm los te wrikken maar Amber was sterk, en ik absoluut niet.
“Ga er met je duim overheen.” Comandeerde Amber het meisje. Niet dom genoeg mijn arm met een hand los te laten en het zelf te doen. Het meisje keek Amber vies aan.
“Iewl.” Kwam er uit haar mond.
“Doe nou maar!” Zei Amber geïrriteerd. Het meisje veegde snel over mijn pols heen wat makkelijker ging omdat ik tegenstribbelde. De strepen waren nu rood zichtbaar en een redelijk grote groep had zich nu gevormd. Ik hoorde kreten als.
“Ohmy.. Amber je had nog gelijk ook!” En,
“Gadver! Amber je had gewoon gelijk. De reacties daarna waren veel gelach en kreten als ‘iel’ of ‘vieze snijder’ en ‘wtf! Waarom doe je jezelf pijn?!’ ook werden er namen geroepen als ‘emo’.Pas na een tijdje zei Amber iets.
“En Jenna, waar is je lieve mede-snijder? Nathan? Wat een cutie is dat he?! Maareh.. je kan hm niet krijgen hoor, als je dat dacht.” Ik probeerde uit alle macht mijn tranen tegen te houden. Ik stond op zodat ik op ooghoogte was.
“Nee, die kan ik inderdaad nooit krijgen. Want hij is dood oke?!” Zei ik ijselijk. Ik schreeuwde het niet, maar zei het toch hard genoeg zodat de meerderheid het kon horen. Heel even viel het stil. Vooral omdat Amber een blik van spijt in haar ogen had. Heel even maar, maar het was voldoende voor mij. Ik pakte mijn tas en duwde mezelf door de menigte heen. Toen ik de deur had bereikt hoorde ik Amber me nog iets naschreeuwen.
“ZORG DAT JE DE VOLGENDE BENT VIEZE SLET!” Een steek ging door mijn hart. Waarom ze slet gebruikte wist ik niet, ze wist waarschijnlijk niets beters. Dat deed me dus ook niets. Nee, het feit dat ze wenste dat ik dood ging waar iedereen bij stond, dat deed me pijn. Ik liep naar mijn fiets en fietste naar het winkelcentrum waar ik me op een bankje liet zakken. Ik begon te huilen en meerdere mensen keken me verbaasd aan. Er kwam een man aangelopen, ik vond hem er vies uitzien en uitgerekend hij kwam naar me toe. Hij ging naast me zitten en zogauw hij begon te praatten kwam een stinkende walm uit zijn mond.
“Gaat het meisje?” Zag het eruit alsof het met me ging?!
“Ja het gaat wel..”
“Nee, het gaat niet met je, kom geef me een knuffel!” Ik keek de man vies aan en hij zette een smerige grijns op. Hij knuffelde me stevig en ik probeerde me los te rukken wat niet lukte. Ik begon keihard te gillen en al snel kwam er hulp van twee moeders met hun man die de man van mij los maakten. Voordat de mensen zich over mij konden ontfermen zette ik het op een rennen en rende ik naar huis. Ik liep het huis binnen en besefte dat er niemand thuis was. Mijn ouders waren beide werken. Om de beurt kwamen ze vroeg thuis voor mij zodat er iemand thuis zou zijn voor als ik uit school kwam, maar aangezien school nog niet was afgelopen was er nog niemand thuis. Ik besloot me eerst maar te douchen want door die man voelde ik me vreselijk smerig.