03:03 - Don’t cry, you’re not alone

Ontelbare keren was ik hier al voorbijgekomen, al van toen ik klein was. Hoe vaak heb ik niet gedacht ‘hier blijf ik ooit staan’? Meerdere keren had ik de drang gehad om hierheen te fietsen en gewoon te kijken, te staren. Meer niet. Ik had me altijd sterk gevoeld toen ik besloot niet de gemakkelijkste oplossing te kiezen. Ooit zou het anders zijn. Maar wanneer in godsnaam komt ooit?
Misschien wel nooit. Daarom kon ik niet anders dan kiezen: zwart of wit. Het werd zwart, net zoals het zicht diep beneden in het water.
Het verbaasde me ergens dat er niemand voorbijkwam op dit tijdstip. Was ik dan echt de enige voorbijgaande ziel deze nacht? Ik hurkte neer en stopte alles terug in mijn rugzakje. De foto’s, het notitieboekje, het breekmesje, het overlijdenskaartje, de recorder, de brief,… alles wat ik de afgelopen uren bekeken had, verdween terug. Als alles goed ging, dan zou Daan vandaag of morgen de brief ontvangen. Diegene in mijn rugzak was een kopie. Je weet maar nooit dat hij verloren zou raken. Ik gokte erop dat hij hem vandaag al zou lezen. Indien niet, dan heeft hij pas een dag later weet van dit alles. En wat is een dag nu in een mensenleven?
Ik ritste de rugzak dicht en deed vervolgens mijn trui uit. Amper een paar seconden later stond ik aan de andere kant. Ik haalde niet diep adem en wenste ook niets. Ik sprong de leegte in.