01:00 - You left me bleeding, but I couldn’t give in

Verslavingen zullen altijd verslavingen blijven. Ook al worden ze niet meer uitgevoerd, toch zullen ze altijd in het hoofd blijven hangen. Het lichaam herstelt maar de geest niet. Dat maakt het keer op keer mogelijk om terug te vallen.
Het moment waarop het terug ingeven zo dichtbij is, is vreselijk. Ik had een mesje vast, klaar om in mijn vel te snijden. Ik moest gestraft worden. Ik moest mijn emoties en gevoelens uitschakelen. Ik moest iets hebben dat mijn emotionele pijn kon verdringen. Toch hield mijn brein me tegen. Dat is werkelijk het moeilijkste. Geef ik toe of niet? Ik wou het zo graag. De behoefte was groot, maar het werkelijk doen, de grens overschrijden, dat was iets heel anders.

Eenmaal je aan de andere kant bent, wil je niet meer terug.
Nog een keer, dan verschijnt er weer een streepje bloed. Bloed was het enige wat voldoening gaf. Als de wonde bloedde, dan was ik blij. Niet echt blij, maar er ging een golf van rust door me heen. Al was dat altijd maar voor even. Ook moest de wonde op z’n minst een beetje pijn doen. Ik wilde de snee voelen als ik wandelde of als ik alledaagse bewegingen maakte. Het was aangenamer om me op die pijn te concentreren dan op de andere. Het nadeel was natuurlijk dat er gewenning optrad. Vanaf dan is het een spelletje: een beetje meer, een beetje dieper of op een nog onaangeraakte plaats. Alles om die pijn te behouden. Alles om die andere pijn niet onder ogen te hoeven komen.