~Rose~ 45

“Ik weet eerlijk gezegd helaas nog steeds niet waarom hij de hoop alsnog heeft opgegeven. Helaas zullen wij hier niet meer achter komen..” De man nam een pauze en veegde even zijn tranen weg. Vervolgens ging hij trillerig verder.
“Toch zullen wij altijd blijven houden van onze zoon, we zullen hem nooit vergeten en hij zal altijd een grote plek in ons hart hebben.” De man vouwde het papiertje waar hij geen enkele keer op had gekeken weer dicht en stopte het terug in zijn borstzak. Hij haalde een zakdoek uit zijn broekzak en liep al tranen wegvegend terug naar zijn stoel. Ik weet nog steeds niet waarom, maar Nathans familie had erop gestaan dat ik bij hun kwam zitten evenals zijn vriendin. Ik had de hele dienst aan een stuk gehuild. Het was een enorme klap voor me. Ik had gehoord dat het een kist met glas was. Ik kon hem straks dus nog even zien. Ook al was ik bang dat ik dan echt dood zou gaan van verdriet. Aan het eind van de dienst kwam de kist binnen en mochten mensen kijken naar hem. Iedereen liep er netjes in een rijtje langs en liep binnen tien seconden al weer door. Ik niet, ik ging aan de andere kant staan en wilde niet weg. Ik stond er vanaf het begin van de rij tot het einde. Niemand zei er iets van. Ik huilde en huilde. Tranen kwamen op de kist maar ik durfde ze niet weg te vegen. Zijn ogen gesloten. Hij had een pak aan en zijn handen lagen op zijn borst. Zijn vingers met elkaar verstrengeld. Net alsof hij sliep. Zijn lijk witte gezicht verraadde helaas de harde waarheid. Ik was misselijk en de grote brok in mijn keel voelde vreselijk. Waarom had Nathan nou opgegeven? Waarom had hij zich niet aan zijn belofte gehouden?! Ik huilde nog meer. Ik wilde hem niet kwijt! Hoe kon hij hebben opgegeven?! We hadden het misschien samen kunnen halen. Elkaar sterk houden. Maar hij.. hij had het gewoon opgegeven. Ik snikte luid. Het maakte me niet uit wat anderen dachten. Hij had mij zo erg geholpen. Zonder hem.. zonder hem was ik gek geworden en doorgedraaid. En.. en nu was hij er gewoon niet meer. Ik draaide me om en onderdrukte een schreeuw. Ik werd gek, echt gek! Ik wilde mezelf pijn doen en mijn verdriet en pijn in mijn hart vergeten. Maar, dan zou ik Nathan pijn doen. Ik huilde nog harder en het werd bijna hysterisch. De meeste mensen kenden mij niet, ze wisten niet wat er aan de hand was en keken me aan alsof ik niet helemaal lekker was. Ze kenden me niet en ze hadden me al beoordeeld. Ik was zo kwaad. Kwaad op deze hele vervloekte wereld! Mensen waren walgelijk en de enige waar ik om gaf was ten onder gegaan door de mensen. Misschien zelfs wel de mensen die hier op de begrafenis waren. Sommige misschien ook wel zonder dat ze het zelf wisten. Meteen ging ik anders kijken naar alle mensen hier. Deze mensen hadden Nathan misschien wel vermoord. Niet rechtstreeks maar toch.. Mijn tranen waren nog geen seconde gestopt. Ik liep naar de familie van Nathan en liep bij hun achter de kist aan. Als ik nog langer naar Nathan had gekeken was ik ter plekke ten onder gegaan. We liepen het pad af naar het gat dat was gegraven voor de kist. Alle mensen stonden redelijk wijd ervan af behalve de familie, zijn vriendin en ik. De dragers, waaronder familie van Nathan hielpen de kist aan kabels om hem daarmee het gat in te laten zakken. Nog steeds zag ik het levenloze lichaam van Nathan dat langzaam naar beneden werd getakeld. Toen, toet overmaat van ramp begon het te regenen. Het paste enorm bij mijn humeur en mijn tranen werden vermengd met de regen. Ik had een witte roos vast. Hij was nog een beetje dicht en niet volledig in de groei. Anderen legden later pas de boeketten op het graf, ik niet. Voordat we weg moesten gooide ik de roos bij zijn kist. Hij viel precies op het midden van het graf en druppels op het glas vervaagden Nathan langzaam. Er werden nog een paar laatste woorden gesproken en toen werd er verzocht aan alle aanwezigen weg te gaan met de familie als laatste. Waar ik gelukkig weer bij werd gerekend. Hierna zou het condoleren zijn. Zijn ouders zeiden nog een laatste vaarwel, wat ook zij bijna niet konden. Ook zijn vriendin. Ze keken mij aan.
“Jenna, kom je mee?” Vroeg Nathans moeder met trillende stem. Ik wilde echt niet, ik wilde niet weg. Ik schudde mijn hoofd. Gelukkig liepen ze weg en lieten ze mij achter. De regen had mijn haar en zwarte kleding compleet doorweekt. Ik knielde nogmaals bij zijn graf en zag alleen Nathans gelaat nog door alle druppels.
“NATHAN! WAAROM, WAAROM BEN JE NIET STERK GEBLEVEN ZOALS IK JE HAD GESMEEKT?! WAAROM HEB JE OPGEGEVEN?! WAAROM WIL JE DAT IK NOG WEL STERK BLIJF?! NATHAN, IK KAN NIET MEER! WAAROM BEN JE WEG?!” Ik schreeuwde het, het maakte me niet meer uit. Waarom was Nathan weg?! WAAROM?!
“Nathan waarom?” huilde ik. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en bleef zitten tot ik werd verzocht weg te gaan. Ze gingen het graf dichten. Ik stond op en gaf nog een laatste blik op de kist voordat ik wegliep.