22:11 - My heart is refusing me

Ik denk te veel na. Ik houd me vast aan dingen uit het verleden. Nee. Ik houd me niet vast, zij houden mij vast. Ze belemmeren de beleving van het heden en het uitkijken naar de toekomst. In mijn hoofd heb ik de woorden en gedachten die exact beschrijven wat ik voel of denk. Alleen verdwijnen ze altijd als ik ze wil uitspreken of neerschrijven. Zo kan ik nooit iemand perfect vertellen wat ik wil. Vaak eindigt het in lange gesprekken die een poging zijn tot het uiten van mezelf. Maar achteraf is er altijd een gevoel van leegte, want de ander denkt dat het opgelost is en dat die weet wat er in mijn hoofd gaande is, maar telkens is dat niet helemaal zo. Ik moet toegeven dat het best frustrerend is. Het maakt me ondertussen ook zo kattig. Ik wil er woorden uitgooien die diep verborgen in me liggen. Misschien is het een barrière. Telkens resulteert mijn poging in een stilte van de ander achteraf. Ik wil afstand nemen van de mensen en hen ‘achterlaten’, uit hun leven verdwijnen, want ze hebben het beter zonder me. In plaats van zelf weg te lopen, zorg ik ervoor dat zij diegene zijn die het opgeven. Dat probeer ik toch. Alleen kan ik nooit definitief zo’n besluit nemen, omdat ik altijd nog het gevoel heb dat er zoveel dingen nog onuitgesproken zijn. Het is aantrekken en afstoten en niet weten wat het beste is. De ander zal het nooit weten. Hij zal het nooit weten. Daan kan perfect zonder iemand die het alleen maar lastiger maakt voor hem.