Water 012 ;

Dioni Jurado Gomez

Ik keek wat rond in het ziekenhuis maar ik kon niemand vinden. Zouden ze misschien nog niet gevonden zijn? Of ze zijn misschien wel dood. Nee Dioni, daar moet je niet aan denken. Ik liep naar het bord waar de namen stonden van vermiste mensen. Terwijl ik wat op het bord aan het kijken was kwam er een man naar me toe die me bij mijn schouders omdraaide. 'James!?' er klonk wanhoop in zijn stem, volgens mij zocht hij zijn zoon of broer. 'No, i'm not James.' 'I can't find my son.' Eigenlijk was het best zielig om die man zo te zien, de tranen stonden in zijn ogen. 'Maybe I can help you.' Een kleine glimlach kwam er op zijn gezicht. Ach ja, ik kon het altijd proberen. Uit zijn broekzak haalde hij een foto, van zijn zoon gok ik. Hij liet mij die foto zien, het was een jongen van een jaar of 15. Hij had donker bruin haar en bruine ogen. 'That's James Smith, please help me.' 'I will try.' 'Thank you.' Hij trok me in een omhelzing wat best wel ongemakkelijk aanvoelde. Ik nam de jongen goed in me op en ging op pad door het ziekenhuis.
Elke kamer liep ik binnen om te kijken of James er was. In geen enkele kamer zag ik een jongen die op James leek. Totdat ik uiteindelijk op een kamer kwam waar twee jongens waren. Een leek verdacht veel op die James dus ik liep er naartoe. 'James Smith?' hij tilde zijn hoofd rustig op, 'Yes?' 'I think I found your dad.' In een keer kwam er een grote glimlach op zijn gezicht. 'You found my dad?' ik knikte en hij wilde uit zijn bed stappen. Ik duwde hem terug in zijn bed, 'no stay here, I will bring him to you.' Hij knikte en ging rustig maar nog steeds met een glimlach terug liggen.
Snel rende ik terug naar de plek waar ik die man gezien had. Hij stond er nog steeds, naar het bord te kijken. Hijgend kwam ik voor zijn voeten tot stilstand, 'I found your son.' Hij glimlachte breed en hij volgde me.
Even later kwamen we bij de kamer aan waar ik James gezien had. Toen hij zijn vader zag ging hij meteen rechtop zitten en tranen sprongen in zijn ogen. Zijn vader omhelzde hem en om eerlijk te zeggen vond ik het erg ontroerend om naar te kijken. 'Thank you so much!' hij gaf me nog een knuffel, die nu iets minder ongemakkelijk was en ging bij zijn zoon op bed zitten. Dit had ik toch maar weer goed gedaan, dacht ik bij mezelf. Dit moest ik Olivia gaan vertellen.
Snel rende ik terug naar de kamer waar ongeveer 10 mensen lagen. Ik liep naar Olivia's bed, 'Olivia, ik heb net een-' ik stopte gelijk met praten toen ik zag dat haar bed leeg was. Waar was ze heen? Ze is weg, ze had beloofd om niet weg te gaan. En de dokters hadden gezegd dat ze nog te weinig bloed had om geopereerd te worden. Ik raakte lichtelijk in paniek. 'Olivia!' riep ik door de kamer heen, 'Olivia!' geen antwoord kreeg ik terug. 'Verdomme, Olivia!' helemaal niks. Er kwam twee dokters aan die een man op een brancard hadden liggen. Ze wilde hem op het bed van Olivia leggen maar ik hield ze tegen, 'nee, dit is Olivia's bed. Je mag hier niet iemand anders opleggen.' Blijkbaar konden ze me niet verstaan en legde de man op het bed. 'Nee! Waar is Olivia.' Ik begon nu echt boos te worden, waar was ze? 'Jongeman,' klonk er toen achter me, het was de dokter die Nederlands sprak en ons geholpen had, 'wil je even met me meekomen.' Ik deed wat ze zei en volgde haar.
Na 5 minuten gelopen te hebben kwamen we uit bij een hele grote tent waar alleen maar kinderen zaten zonder ouders. 'Waar is Olivia?' ze keek me even aan maar draaide zich toen weer om. 'Wat is je naam?' 'Dioni.' Ze schreef iets op een soort witte stikker, 'waar verbleef je deze vakantie?' 'In het Orchid Beach Resort in Khao Lak.' Ze schreef weer iets op die stikker en plakte die op mijn shirt die ze me hier in het ziekenhuis gegeven hebben. Ik keek erop en alles wat ik net gezegd heb stond erop. Ze stond op en liep gelijk weer weg. Wat had ik hier nou aan? Een stikker met mijn naam erop, dat moest ik niet. Ik moest Olivia vinden. Langzaam stond ik op en wilde deze tent uitlopen maar werd al snel tegen gehouden. 'Stay here young man.' Hij duwde me terug naar binnen. Hier kwam ik dus niet uit.
Na ongeveer twee uur hier gezeten te hebben kwam de vrouw terug. 'Het spijt me, er was iets fout gegaan. Maar we hebben slecht nieuws.' Ze keek me even schuldig aan en zei toen dat ik haar moest volgen. We liepen door een lange gang waar allemaal dokters waren. Aan het einde van de gang was een deur dat naar een klein kamertje leidde. Daar lag Olivia, met een kapje voor haar mond. 'We hebben haar zij gehecht, alleen ze is te veel bloed verloren en moet een paar uur hier blijven liggen. Als alles dan weer goed is kunnen we haar been opereren.' Ik knikte en ze liet me alleen met Olivia. Tranen stonden in mijn ogen, ik dacht echt dat ze dood was toen ze zei dat ze slecht had. 'Je zei dat je niet weg zou gaan.' Kwam het er bijna stotterend uit. 'Sorry' probeerde ze te zeggen maar het lukte amper door die kap voor haar mond. Het zal wel iets van beademing zijn denk ik. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en ging naast het bed zitten op een stoel. Nu maar hopen dat alles wel goed gaat komen.