OO9

Vanuit Jula:

Mijn vader kijkt teletekst en spoelt veelste snel door. "AH in Den Bosch afgebrand, oorzaak onbekend. 2 jongens hebben een het leven van een meisje gered. Het waren waarschijnlijk broers van het meisje. Ze hadden hun leven op het spel gezet. Toen ze het meisje haar leven wouden redden moesten ze door het vuur. De oudste broer zijn been stond in vuur. Alle 3 zijn met spoed naar het ziekenhuis gebracht." Ik schrik. Den Bosch, Myrthe woont daar! Met Thomas en James! Ik pak snel mijn mobiel en bel Myrthe. "Hallo met Marinda." Ik geef geen reactie maar staar alleen maar voor me uit. "Met wie spreek ik?" "Is Myrthe er ook?" Mijn stem bibbert. "Ja hoor, maar ze zijn haar nu aan het behandelen. Zal ik zeggen dat een vrienden van haar heeft gebeld? Of kan ik beter je naam zeggen?" vraagt ze. Ik hand op. Het is Myrthe... Myrthe was het meisje, Thomas en James hebben haar leven gered, maar onder tussen hebben ze hun eigen op het spel gezet. Ik moet naar het ziekenhuis. "PAPPPPP!!" schreeuw ik. "IK GA NAAR HET ZIEKENHUIS!" "Waarvoor?" vraagt hij verbaast. "Myrthe, James en Thomas liggen daar. Toeeeee, breng me!" Gelukkig kan ik mijn vader overhalen om me te brengen, en anders ging ik gewoon lopend.

Eenmaal in de auto kan ik aan niks anders meer denken dan Myrthe. Myrthe heeft me nodig, James en Thomas hebben me ook nodig maar Myrthe meer. Opeens stopt mijn vader met rijden. Hij zegt niks maar staart vooruit met zijn mond open. "Pap, waarom stop je?" vraag ik, nog geen antwoord. "Pahááp!" "Lieverd, wacht hier even." zegt hij. Ik deed net mijn mond open om weer iets te zeggen maar paps ging de auto al uit. Hij liep naar achter de auto en ging op de grond zitten. Heeft hij iemand onder reden ofzo? Ik denk niet na en stap ook de auto uit. Ik loop naar achter de auto en zie dan een klein lichaampje liggen. Een jongetje, een jaar of 1/2. "Pap..." "Het is niet onze schuld lieverd, hij lag er al, ik ben er netjes omheen gereden." Ik kniel bij het jongetje neer en til hem op. Dan opeens zie ik wie het is...

Vanuit Thomas:

Ik slaap bijna als ik de deur open hoor gaan. In de opening staat Kaj. "Ik ben er, wat was er zo dringend?" vraagt hij. Wat er zo dringend is? WIE er zo dringend is, bedoelt hij zeker. "Wie... Niet wat, maar wie... Waar is Appie?" vraag ik. "Appie? Ik heb niet meer aan hem gedacht, ik dacht dat jullie wel wisten waar hij was..." zegt Kaj en gaat met een zucht zitten. "Ohh..." antwoord ik. Meer zeg ik ook niet. Ik denk na, na over Appie, het enigste waar ik aan kan denken, is aan mijn broertje, mijn overleden broertje...


2 Mei 2009

We waren aan het voetballen op straat.
Ik schopte de ba naar hem toe.
Ik riep: "VANGEN!" maar vangen deed hij niet.
De bal vloog, over hem heen, de weg op.
Mijn broertje rende er achterna, maar op dat moment kwam er een tractor aan.
"TIJMEN!!" schreeuwde ik.
Ik rende naar hem toe maar struikelde.
Het been bloede,
maar ik stond op en rende door.
Ik knielde bij hem neer en de tractor rijder sprong de tractor af.
Hij zei vrij weinig.
Ik merkte niet eens dat hij een ambulance belde, en even later lag mijn broertje in het ziekenhuis.
3 uur later overleed hij...

Meer werd er nu ook niet gezegd. Ik hoop dat het goed gaat met Myrthe. Ik MOET naar haar toe. Ik voel dat er iets is. "Kaj, breng me naar Myrthe!" zeg ik. Kaj kijkt me verbaast aan en schud dan zijn hoofd. "Nee, nee, dat doe ik niet, echt niet. Sorry maar wat denken de verplegers dan van mij? Ik krijg dan de schuld omdat ik je heb laten gaan. Nee, jij blijft mooi hier." zegt hij. Oke, dan moet ik meer zelf naar haar toe gaan. Ik ga overeind zitten en meteen schiet er een pijnlijke steek door mijn maag. Ik negeer het en zet mijn voeten op de grond. Het lijkt wel alsof ik vlieg. Ik zet me van het bed af en begin te lopen. Kaj springt voor me maar ik pak zijn schouder vast. "Waar ligt Myrthe?" vraag ik. Alles draait opeens. Ik heb barstende koppijn maar laat niks merken. "Kamer 312, maa..." Ik luister niet meer en loop de gang op. Ik lig in kamer 309. Myrthe ligt 3 kamers verder. En dit zijn eenpersoonskamers. Ligt ze dan echt zo dichtbij?, vraag ik mezelf af. Ik klopt op de deur en Myrthe zegt dat ik binnen mag komen. Ik stap de kamer binnen. Ik stop meteen met lopen en Myrthe kijkt me aan. "Myrthe?..." Ik begin te huilen en ren op haar af. "Thomas!" zegt ze. Ze probeert overeind te gaan zitten maar dat wil niet echt. "Blijf maar liggen lieverd, straks sla je nog over." zeg ik. Ze knikt en gaat weer liggen. "Waar is Appie?" vraagt ze bezorgt. "Ik weet het niet..." Ik zie dat Myrthe tranen in haar ogen heeft maar ze houd zich in. "Waar is James?" vraag ik haar. "Ik weet het niet, zal ik Kaj vragen of hij bij de balie wil vragen waar James ligt?" Ik knik maar dan komt er een jongen binnen. Ik herken meteen wie het is. "James?.." zeg ik zacht. Ik sta op en loop langzaam op hem af. "Thomas? Ben jij ongedeerd?" vraagt hij. "Man, denk daar niet over na! Weet jij waar Appie is?" vraag ik nadat ik hem een knuffel hem gegeven. "Nee, maar hij liep naar buiten toen wij naar binnen renden. Straks is hij..." verder praat hij niet. Hij kijkt langs me heen naar Myrthe. "Zusje..." zegt hij. Hij loopt op haar af en neemt haar in een knuffel. "Broertje..." Ze begint te huilen en we geven elkaar allemaal een knuffel. "Zijn jullie allebei ongedeerd?" vraagt James. 'Ik heb alleen wat met mijn been en pols, Myrthe volgensmij meer..." zeg ik en we kijken haar onderzoekend aan...