Hoofdstuk 57 [Niall POV]

"Wateeeerrrr" Roepen Liam en Louis tegelijk en ze springen het water in.
"Louis, sukkel je handdoek." Roept Harry nog, maar het is al te laat.
Ik geef mezelf een facepalm. Wat een loser...
Anne's lach klinkt al, oh god wat ben ik verliefd op die lach.
Ik lach daardoor ook en ren dan ook richting het zwembad.
"Niall!" Roept Anne.
Ik stop abrupt met lopen en draai me om.
"Je handdoek." Roept ze, met een zwakke glimlach.
Ik kijk naar mijn handen, waar mijn handdoek dus nog in ligt. Snel gooi ik hem op een bedje en spring dan, net op het goede moment op Liam's nek. Dat levert me een applaus op van de rest.
"Oops... I did it again." Begint Louis dan te zingen.
Meteen schieten we in de lach terwijl Louis zijn handdoek probeert uit te wringen.
"Zal ik zo een nieuwe voor je gaan halen?" Vraag ik terwijl ik lachend toe kijk naar een klungelende Louis.
"Als het kan, graag." Antwoordt hij zuchtend.
Liam wiebelt even met mijn benen. "Niall, jongen. Ik ben bang dat je me toch moet verlaten. An-" "Nee Payne dat kun je niet maken, ik dacht dat wij iets speciaals hadden?" Roep ik dramatisch. Liam lacht waarna hij onderwater gaat zodat ik makkelijker van zijn nek af kan. We zwemmen beide naar de rand door middel van een soort wedstrijd, die ik win. Ik hijs mezelf in één keer op de rand en loop dan naar mijn handdoek, die nog droog en wel op het bedje ligt. Ik loop richting Anne, die met Liam aan het praten is. Van een afstand luister ik mee.
"Bedankt." Glimlach Liam een beetje verlegen.
"Graag gedaan hoor, de enige die zo slim was om zijn handdoek af te geven was jij." Antwoordt Anne.
"Payne's mind is mega mind."
Er is iets, iets speciaals in de ogen van die jongen. Ze stralen de sterren van de hemel, al is me dat nog nooit eerder opgevallen. En dan nog de manier waarop hij Anne aankijkt, die twinkeling in zijn ogen, die bescheiden glimlach... Maar waarom? Oh wacht eens even... Mijn ogen glijden van Liam's gezicht naar zijn borst, via zijn sixpack naar zijn... Ja hoor, daar is iets flink aan het groeien. Kut.
Liam was altijd al Anne's favoriet, zometeen ben ik mijn prinses alweer kwijt, na nog geen maand. En dan ook nog aan mijn beste vriend, die er boven al ook nog een een stuk beter uitziet. Fack, fack, fack, fack.
"Horan? Horan! Niall!" Ik draai me verschikt om, Harry gebaard me om zijn kant op te komen. Wat ik ook doe.
"Morgen gaan we naar Porec, die reis duurt ongeveer een half uur, in dat half uur moeten we Anne een van haar liedjes laten zingen en dat opnemen." Fluistert Harry.
Ik luister aandachtig en knik dan. "Slim! Moet lukken toch?!"
"Waar hebben jullie het over? Jullie staan hier zo geheimzinnig." Het zijn Liam en Anne. Ik kan die jongen echt niet meer normaal in zijn ogen kijken hoor.
"Dat die sukkel al voor ongeveer de derde keer met zijn handdoek in het water lag." Valt Harry gelukkig snel voor me in. Waarop ik knik.
"Nog even richting de zee?" Vraag ik dan snel om de awkward momenten te voorkomen.
Iedereen knikt, net voordat ik weg wil lopen komt Louis hijgend aan gerend.
"Bedankt voor het halen van de handdoek." Hijgt hij mijn richting in.
Oh ja... Oeps vergeten,
"Graag gedaan Tommo." Speel ik me en ik veeg zijn haar door de war.
Opnieuw doet iedereen een poging richting de zee te vertrekken, al is dit niet Anne's best poging, want ik maak wat vaart en til haar dan -onder het rennen- op. Een klein gilletje verlaat haar mond, maar ik moet even aan iedereen duidelijk maken dat ze van mij is, ALLEEN van mij.
"Superman is here!"