001 Isabella Twain

'Dus je weet wat je moet doen?' vroeg Joe me voor de zoveelste keer. Licht geirriteerd bleef ik hem aankijken.
'Alsjeblieft zeg, ik werk hier al een jaar.' ik probeerde niet te snauwen maar hij liet me geen andere keus. En ondanks dat hij mijn baas was hoefde hij niet tegen me te praten alsof het mijn eerste dag was.
'Oké, het spijt me. Dit is gewoon heel belangrijk voor me en het kan ons heel veel geld opleveren.'
Het kan jou veel geld opleveren verbeterde ik hem in mijn hoofd. Ik zou gewoon het karige loontje houden waar ik net van rond kon komen. Maar het was tenminste iets.
'Ja, ja ik snap het wel.' wuifde ik het doormiddel van een gebaar met mijn hand weg. Joe zuchtte en wierp een blik op zijn veel te dure horloge. Ik moest het hem nageven, hij had het goed voor elkaar voor een 25 jarige man. Slechts 5 jaar ouder als mij.
'Ze zijn hier over een halfuur al.' mompelde hij. Ik had het idee dat hij meer tegen zichzelf sprak als tegen mij. Het viel me op hoe zijn altijd rustige houding veranderde in een houding die enkel en alleen zenuwen uitstraalde. Onrustig ging hij met zijn hand door zijn halflange, zwarte haar en ademde diep in.
'Doe even rustig, Joe. Het komt echt wel goed. Volgens mij is het best een leuke groep jongens, ze lijken heel vriendelijk.' probeerde ik met een kleine glimlach. Geërgerd keek hij naar me op.
'Elke boyband lijkt leuk en aardig.' bromde hij. Vervolgens gingen zijn ogen langs mijn lichaam en keek die opnieuw naar me op. 'Ga jij je nog omkleden ofzo?'
'Pardon?' schoot ik nu toch redelijk op mijn teentjes getrapt uit. 'Wat is hier nou weer mis mee?'
Ik droeg een doodnormale spijkerbroek, een zwarte blouse, en mijn zwart met gouden sandalen. Ik snapte heus wel dat het stressvol was voor hem maar hier was ik absoluut niet van gediend. Normaal gesproken had hij niks op te merken aan mijn kleren.
'Oké, prima. Waar tover ik zo snel andere kleren weg?' nu was ik wel aan het snauwen. Hij leek het niet eens op te merken en wees zonder me aan te kijken naar zijn kantoor.
'Mijn zus heeft wat kleren laten liggen voor het geval ze bij mij logeert, pak maar wat van haar.'
Joe´s zus was werkelijk verschrikkelijk en droeg de meest uitdagende zakenkleren die je je maar kon voorstellen.
Dus 10 minuten later was ik gekleed in een donkere kokerrok, een witte blouse en zwarte pumps. Ik wierp een blik in de spiegel en zuchtte diep. Ondanks het feit dat het allemaal perfect bleek te passen zag ik eruit als een sletterige secretaresse die zo op het bureau van haar baas genomen kon worden.
'Ben je nou nog niet klaar?' klonk Joe plotseling en trok zonder waarschuwing de deur open.
'Jij houd er echt niet van om rekening te houden met mensen of wel soms?' vroeg ik hem chagrijnig. Hij nam me zorgvuldig in zich op en knikte goedkeurend.
'Doe je haar eens los.'
'Nee.'
'Isabella? Moet ik je eraan herinneren wie jou loon betaald?'
Met op elkaar geklemde kiezen trok ik het elastiekje uit mijn haar en voelde hoe mijn lange, bruine haren over mijn rug vielen.
Zijn mondhoeken kropen omhoog. 'Prachtig.'