Day 5

Lieve Fred,

Er zijn nu vijf dagen voorbij sinds je gevallen bent in de strijd, en ik mis je zoveel dat ik je ben gaan tekenen. Het rare is dat hij ook nog goed gelukt is, en je weet dat ik een ramp in tekenen ben. Ik weet zeker dat het komt doordat alle details van jou in mijn hoofd geplant zitten, en ik laat ze er nooit meer uit. Mam en pap zeggen dat ik door moet gaan met mijn leven, ik weet zeker dat dat ook is wat jij voor me zou willen. Toch gaat het niet. Het lijkt alsof ik vastgevroren op mijn bed zit, schrijvend in een boekje wat jij waarschijnlijk toch niet kunt lezen. Ik kan het écht niet meer aan. Ik ben me gaan beseffen dat mijn leven zinloos is zonder jou, en dat ik niet meer wil leven zonder jou. Heel erg snel zal ik bij je zijn. Ik kom naar je toe, naar boven. Ik weet dat ik mam en pap hier nog meer pijn mee zal doen, maar ik heb geen keus. Hier zal ik langzaam wegrotten, steeds maar denkend aan jou. De pijn in mijn borst wordt me te veel. Als ik nu geen actie onderneem wordt ik langzaam krankzinnig. Waarschijnlijk zal jij dit ook niet goedkeuren, maar we zijn dan in ieder geval weer bij elkaar. Ik kom naar je toe, Fred.

Liefs, George.

En nadat hij dit in zijn dagboek had geschreven, liep hij naar de badkamer. Hij pakte het mesje, wat altijd standaard in de onderste lade lag, en drukte het in het vel van zijn pols. Net zo hard dat het bloed niet meer stopte met stromen. Ditzelfde deed hij bij zijn andere pols. Voordat hij de grond raakte en het gevoel uit zijn lichaam wegstroomde, fluisterde hij nog; ‘Ik kom eraan Fred.’ Dit waren de laatste woorden van George Weasley.