Day 3

Lieve Fred,

Er zijn nu drie dagen voorbij sinds je gevallen bent in de strijd, en ik mis je nog steeds enorm veel. Vanochtend was jouw begrafenis. Ik weet niet of je het hebt gehoord vanaf daarboven, maar ik hield een speech. Speciaal voor jou. Halverwege die speech kon ik niet meer. Mam, pap en Charlie moesten me komen kalmeren, omdat ik in tranen was uitgebarst. Naast het gevoel dat er een deel uit mijn hart is gescheurd, heb ik nu ook een helse pijn in mijn borst. En die pijn wordt alleen maar erger als er ook maar iets is wat me aan jou laat denken. Had ik maar afscheid van je kunnen nemen. We proberen je naam te vermijden in dit huis, wat ik niet snap. Uiteindelijk zullen we er allemaal mee moeten leven, al weet ik niet of dit me gaat lukken. Waarschijnlijk niet. Wat zou ik graag bij je willen zijn, Fred. Samen konden we altijd alles aan en we hadden nooit ruzie. Nooit vielen we op dezelfde meisjes. We waren de perfecte broers. Percy en Oliver hebben een relatie, zoals wij al jaren hadden voorspeld. Hij heeft iemand om hem door deze zware tijd heen te helpen, ik heb niemand. Ik laat niemand toe. Niemand kan mij beter helpen dan jij. Toch ben ik blij voor Percy. Ik kan het bijna niet meer verdragen. Soms komen Lee of Angelina langs, maar ik zeg bijna niets. Ik ben me langzaam aan het afsluiten voor de wereld. Volgens mij zit ik in een depressie. Ik hou van je Fred.

Liefs, George.