Proloog

Als mensen zeggen ‘geluk maak je zelf’, dan geloof ik hen niet. Het klopt dat we ons eigen leven, onze gevoelens en emoties niet te veel mogen laten afhangen van anderen, maar het is onvermijdelijk. Mensen gaan met elkaar om. We zijn geen wezens die eeuwig op onszelf horen te leven. Ergens zijn we altijd een beetje afhankelijk van een ander. We beseffen het niet altijd.
Ik word er elke dag aan herinnerd. Geluk hoor je samen met anderen te maken. En wanneer je de ander voortdurend laat overheersen, ben je ofwel gelukkig of ongelukkig. Eigen geluk zou enkel en alleen van jezelf moeten afhangen. Anderen zijn een hulpmiddel, meer niet. In theorie klinkt het zo logisch.
Natuurlijk wil ik mezelf terug worden, ik kan alleen de offers niet maken die ik daarvoor moet doen. Ik wil zwart of wit zijn, geen grijs. Ik heb al te veel compromissen gesloten. Het is dit of dat, nu of nooit. Geen twijfels, maar een glashelder beeld in mijn hoofd.