[NL] Het dagboek

Er was een grens. Natuurlijk, Oliver mocht Percy graag, en de organisatiedrang en opruimwoede waren gewoon een deel van wie Percy was, maar toch - er was een grens, en Olivers boeken op alfabetische volgorde sorteren was een stap over die lijn heen. Quidditch trough the Ages hoorde nou eenmaal vooraan te staan, zelfs al begon het met een Q. Het was tijd voor wraak.
      Oliver had een handvol mogelijkheden overwogen, maar uiteindelijk koos hij toch voor het meest simpele en uitvoerbare plan. En oh, wat was hij daar later blij om. Terwijl hij alle boeken op de drie boekenplanken naast Percy’s bed op creatieve manier reorganiseerde, merkte hij namelijk vol verbazing dat er een dun, zwart boekje achter de rest verborgen zat. Het lag tussen de muur en de rest van de boeken, met de rug op de plank. Als Oliver niet beter wist, zou hij hebben gedacht dat iemand het opzettelijk daar verborgen had.
      Zijn nieuwsgierigheid was gewekt, dus haalde hij ook de rest van de plank leeg door alles in één keer op te pakken en de stapel op Percy’s bed te dumpen. Hij liet de boeken een sprongetje maken door zelf ook op het bed te ploffen zodra hij het mysterieuze boekje in zijn handen had. Er was niets bijzonder te zien aan de buitenkant. Er was geen opschrift, alleen een egaal zwarte kaft; het leek niet meer brandnieuw te zijn, maar het was ook niet vies en leek zeker geen honderden jaren oud, zoals sommige boeken uit de bieb in Hogwarts.
      Het handschrift dat Oliver op de eerste pagina zag toen hij het opensloeg, was klein en precies. Het was ook bijna nog bekender dan Olivers eigen schrift, dus zelfs als het hanenpoten waren geweest had hij het waarschijnlijk makkelijk moeten kunnen lezen, maar na drie keer met zijn ogen over de woorden gegaan te zijn wist hij nog steeds niet zeker of hij begreep wat er stond.

Het kwijl op de Quidditch Captain dagboek, door Percy Weasley.

      Hij aarzelde voordat hij verder bladerde, maar deed het uiteindelijk toch. Hij kreeg twee volle pagina’s met data en korte stukjes tekst eronder te zien. Het zag er inderdaad uit als een soort dagboek, maar met vrij korte notities. Hij bladerde nog een paar pagina’s verder en begon op een willekeurig punt te lezen.

13 maart 1993
      Gebeden zijn verhoord. Zon vandaag, dus een T-shirt in plaats van die vreselijke truien. Gewaad zit in de weg, maar in de Common Room gelukkig niet. Biceps te mooi om verborgen te mogen worden.

14 maart 1993
      Terugkeer van de trui. Ugh.

15 maart 1993
      Regen + Herbology buiten in de kassen = Oliver die natgeregend in het kasteel aankomt. RIP perfect haar dat er altijd zo zacht en glanzend uitziet, hallo vochtige rommel. Aan de andere kant moest hij zich wel omkleden, waarbij hij bovendien het Beruchte Blauwe T-shirt aantrok. Favoriet voor 5ever. Haar droogt wel weer.

16 maart 1993
      Haar is droog, normale glans en kracht terug. Quidditchtraining bijgewoond: prins op de witte bezem.

17 maart 1993
      Perfect haar. Perfecte glimlach. Perfecte bruine ogen. Perfecte biceps, broek die andere perfecte aspecten accentueert. Het leven is mooi. Gelukkige zucht.

18 maart 1993
      Alarm, grote ramp aan de gang! Noodsituatie: Berucht Blauw ligt op de stapel met ‘te klein, kan weg’. Oh, de horror. SOS!!!

19 maart 1993
      Berucht Blauw voor goed verdwenen. Hart gebroken, zal nooit meer heel zijn. Au.
      Actie nodig om verdwijning Berucht Blauw draagbaar te maken. Waar zouden huiselfen zich door laten omkopen?

20 maart 1993
      Moet proberen uit te vinden wie Hogwarts Quidditch uniform heeft ontworpen. Adres nodig om bos bloemen en bedankkaart heen te sturen. Perfecte, nauwsluitende stof. Bijna alsof het op hem is getekend. Ontwerper is genie.

21 maart 1993
      Huiselfen te loyaal.

22 maart 1993
      Huiselfen definitief niet om te kopen, kleine monstertjes. Snappen ze niet dat het voor een goed doel is? Wel goed in stampen op voeten. Blauwe teen als bewijs. Plan B nodig.
      En oh, dat haar. Te perfect voor deze wereld.

23 maart 1993
      Vuile was onderschept. Wat nu?

24 maart 1993
      Dilemma opgelost. Te strak, te kort, net te klein: soort droom.

25 maart 1993
      Oliver niet blij met gekrompen kleding. Zie probleem niet in. Gekrompen kleding is geweldig.
      Voorgesteld om dan maar gewoon geen kleding aan te trekken. Allebei gelachen. Eigenlijk maar half grapje.

26 maart 1993
      Per ongeluk alle ganzenveren op de grond gooien in buurt van galante Oliver = goed. Geweldig uitzicht terwijl Oliver over de grond kroop om ze op te rapen. Voor opzettelijke herhaling vatbaar.

      “Oliver? Ik geloof mijn ogen niet. Ben je nou echt aan het lezen?”
      Oliver keek op en zag dat Percy de slaapzaal binnen was gekomen. Percy fronste zodra hij de slordige stapel boeken op het bed opmerkte, maar zijn aandacht werd naar Oliver getrokken toen hij het boekje in zijn handen zo snel mogelijk dichtklapte en erop probeerde te gaan zitten om het te verbergen. Het mocht niet baten, want Percy trok zijn toverstok en het boekje vloog in zijn handen. Hij werd erg bleek toen hij het herkende.
      “Heb je- Heb je dit gelezen?”
      Oliver knikte traag.
      “Oh,” zei Percy. “O jee. O Merlin.”
      “Nee, nee!” probeerde Oliver, maar hij wist dat zijn uitleg op die manier nog uren zou kunnen duren. Hij had even geen hersencapaciteit voor het vormen van woorden en geen geduld om op zichzelf te wachten.
      Hij schoot overeind van Percy’s bed en liep naar zijn eigen bed, waar hij op de grond viel en onder zijn nachtkastje tastte. Hij haalde een boekje tevoorschijn dat een beetje leek op het exemplaar dat Percy nog in zijn handen had, maar dan in het flitsende rood en goud van Gryffindor. Hij opende het en hield het voor Percy omhoog om te lezen.

Perfect Prefect Percy Weasley: een studie naar vuurrood haar, hemelsblauwe ogen en obsceen lange woorden.

“Oh,” herhaalde Percy, maar nu op een heel andere toon. Dat beviel Oliver stukken beter.