Water 011 ;

Samuel Leijten

Bijna de hele nacht heb ik niet kunnen slapen. Die boom zat ongelooflijk irritant en mijn buik deed echt ontzettend veel pijn. Toen de tsunami aan land kwam en ons allemaal meenam heeft een tak of iets me echt hard in mijn buik geraakt. Het lijkt wel alsof iemand van binnen uit probeert door mijn buik naar buiten te komen. Maar toch was ik blij dat Kaj me uiteindelijk gevonden had. Hij had mijn schouder verbonden die nu al iets beter aanvoelde dan toen die tak er bijna doorheen ging. Ik hoop dat we zo snel mogelijk een ziekenhuis of zoiets vinden. Anders houd ik dit niet echt lang vol.
Na een paar minuten kwam de zon op en ik zag dat Kaj ook wakker begon te worden. Blijkbaar had hij wel goed geslapen. 'Goedemorgen. ' hij was wel heel erg opgewekt vandaag zeg. 'Het is maar wat je goed vind.' Een zucht verliet mijn mond. Dit had ik eigenlijk nooit verwacht. Dat er een tsunami precies zou komen als wij er zouden zijn. 'Het komt heus wel goed gast.' Hij probeerde me op te vrolijke maar het lukte niet echt. 'Maar wat nou als niemand ons vind?' Thailand is wel zo groot dat niemand ons misschien kan vinden. Kaj had daarop even niks meer te zeggen en leunde met zijn hoofd tegen de stam van de boom aan.
Even zaten we zo, gewoon even rust en niks zeggen. Totdat we een paar mensen hoorde praten, volgens mij waren het Thaise mensen. We probeerde zo snel mogelijk uit de boom te klimmen. Wat voor mij behoorlijk moeilijk was. Maar toen we eenmaal op de grond stonden zagen we de twee mannen al onze kant op komen. Ze vroegen iets in het Thais, we wisten niet wat maar knikte gewoon. Ze wuifden met hun handen dat we mee moesten komen en wij volgde hun.
Even later kwamen we aan bij een klein busje die vol zat met mensen. De mannen wuifde dat we erin moesten gaan zitten en even later reed het busje weg met ons erin. Naast sommige wegen lagen mensen op de grond maar ze namen ze niet mee. Misschien omdat het busje al helemaal vol zat en er niemand meer bij kon. Maar toen zag ik iemand die we echt mee moesten nemen, 'Jai!' Ik wees naar een jongen die naast de weg op de grond lag, Kaj had het blijkbaar ook gezien. 'Stop de bus! Stop de bus!' 'No!' riep de man die achter het stuur zat. Ze konden Jai niet achterlaten. 'Stop! Nu!' probeerde Kaj nog een keer maar de man luisterde niet. 'Ik ga hem halen.' Zei Kaj toen de bus maar bleef rijden. Hij ging aan de rand van de bus staan en wilde eraf springen op de weg. 'Nee, dat kun je niet doen!' hij luisterde niet en sprong terwijl het busje met volle vaart reed. Hij sprong eraf en kwam met een harde klap op de grond terecht maar herstelde zich snel. 'Are you crazy!' riep de man van voor in het busje. 'Stop the bus! Now.' Nu deed hij wel wat ik zei en stopte de bus. Even later kwam Kaj terug met een zwaar gewonde Jai. Het bleek dat zijn arm gebroken was, pijnlijk gebroken. Ik probeerde hem mee het busje in te trekken samen met Kaj.
Even later reed het busje weer verder, deze keer met mij, Kaj en Jai erin. Jai zei dat hij nog niemand anders had gezien. Maar hopelijk was de rest wel ongedeerd, dat ze allemaal nog leven.
De man in het busje bracht ons naar een groot open ziekenhuis. Ik en Jai moesten in een kamer met meer dan 10 mensen liggen en wachten totdat ze iets konden doen. Kaj bleef de hele tijd bij ons en ging nooit weg. We dachten even niet meer aan het incident met Olivia, ook al vind ik haar leuk misschien is ze toch beter af bij Kaj. Er kwam een dokter naar ons toe en zei dat ik aan mijn schouder geopereerd moest worden en Jai ook zo snel mogelijk. Ze besloten om Jai nu al mee te nemen. We zeiden nog even gedag en toen was hij weg.
Het duurde iets van 2 uur voordat hij weer terug was. Hij lag te slapen maar zag er al gelijk een stuk beter uit dan eerst. Daarna werd ik ook gelijk meegenomen en bleef Kaj bij Jai. Ze haalde de bladeren die Kaj er omheen gedaan had eraf en keken naar de wond. Ze deden daarna gelijk een kapje voor mijn mond om me in slaap te krijgen. En in minder dan een minuut was ik al in een diepe slaap en begonnen ze aan mijn schouder.