Proloog

Het was weer een doodnormale dag en de snelle stromen auto's reden op en aan. Een vrouw, verkleed in een lap stof en een simpele jurk, keek om zich heen of ze kon oversteken. Haar mondhoeken stonden naar beneden, waardoor haar rimpels duidelijk waren te zien.
Ze was bang, bang dat haar geborene het niet zou halen in deze vreselijke wereld. Een wereld waar het te warm werd en het stof voor de zon bleef dwarrelen. De vrouw keek omhoog, opzoek naar dat ene sprankje licht, dat ze als klein meisje nog herinnerde, maar tevergeefs.
De zwevende lichten sprongen op rood en ze stapte naar de overkant, tot de stad omgeven werd door een verduistering. De mensen die haastig liepen, keken omhoog en zagen dat tussen de stofdeeltjes een grote vorm van een een of ander schip moest zijn.
De mensen begonnen met elkaar te praten, ook al kende ze elkaar niet.
Het schip kwam dichterbij. Alles werd nu zichtbaar en lande op een groot dak. Blauw vuur dat uit de straalmotoren kwam, richtte zich naar beneden om het schip, langzaam te laten landen.
De vrouw keek angstig uit haar ogen en liet een hand op haar buik liggen. Ze werd bezorgd over haar baby.
Het grote metalen schip, liet zijn motoren rusten en een grote deur ging langzaam, maar piepend open. Een gedaante keek over de stad, en vervolgens naar de mensen.
Hij sprak in een taal die ze niet kenden, een buitenaardse taal. De ogen van de vrouw werden nog groter, toen ze erachter kwam dat de man naar haar keek. Een lichtflits verscheen en de man stond voor haar.
Zijn zwarte ogen, zonder pupil waren afschrikwekkend, zijn lange hagedisachtige staart, kwam onder zijn gewaad vandaan. Hij tikte langzaam op de buik van de vrouw, die van schrik achteruit deinsde.
'Dit kind wordt mijn zoon,' sprak het wezen in zijn taal. De mensen werden om hem heen werden bang en rende weg. De vrouw rende achter de mensen aan, alleen haar buik begon nu meer zeer te doen dan de maanden voorheen. Iets zal groeien in haar, geen mens, maar een monster.