~Rose~ 44

Naar huis.. Ik, Ik mocht naar huis! De afgelopen dagen waren redelijk snel gegaan en nu mocht ik naar huis! Ik nam afscheid van Elisabeth en de rest en voor ik het wist was ik thuis en niet zomaar thuis. Ik hoefde maar met mijn ogen te knipperen en het was een week later. Ik zat nu dus al een week thuis en moest overmorgen naar school, ja mijn ouders hadden geregeld dat ik nog een paar dagen extra thuis kon blijven om me voor te bereiden. Ik zag er enorm tegenop en had me in deze week al een paar keer bijna overgegeven aan het snijden. Ik zit op de bank wanneer mijn moeder binnenkomt met een dun pakketje brieven.
“Dit is voor jou.” Zegt ze verbaasd. Ik pak het aan en zie op de eerste enveloppe heel groot ‘FIRST’ staan. Ik verwacht dus dat ik die het eerst moet openen. Er liggen nog twee andere enveloppen op mijn schoot. Ik haal het eerste briefje uit de enveloppe en begin het te lezen. Terwijl ik het lees lopen de tranen over mijn wangen. Nee, nee, nee echt niet! Ik stop met ademhalen terwijl ik het lees. Ik scheur de tweede brief open en begin nog harder te huilen. Wanneer ik de derde brief open gooi ik hem op de bank en ren ik naar de keuken. Waar ik mijn complete maaginhoud eruit gooi. Ik ga tegen het keukenkasje aanzitten en trek mijn benen op. Tranen lopen over mijn wangen. Opeens begin ik keihard te krijsen en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Mijn moeder komt meteen kijken wat er aan de hand is.
“JENNA?! Jenna, wat is er?!”
“B-Brief..” Huil ik. Het is een wonder dat ik het er nog uitkrijg. Mijn moeder snelt naar de woonkamer om de brieven te pakken en laat mij in de keuken zitten.

Brief 1:
Lieve Jenna,
Ik hoop dat je de brieven op de goede volgorde opent.
Ik moet je het verschrikkelijke nieuws brengen namelijk dat Nathan helaas niet meer op deze wereld is.
Hij kon het niet meer aan en we hebben hem op zijn kamer gevonden, zijn polsen waren opengesneden en we waren te laat om hem te redden.
De brief word erg kort aangezien dit nieuws vers is en wij er kapot van zijn.
Nathan heeft ook meerdere afscheidsbrieven geschreven.
Onder anderen aan jou. Hij heeft ook in onze brief gezet of wij een brief naar je wilden sturen.
Ik hoop dat je het verlies kunt verwerken en je naar de begrafenis wilt komen.
Groeten de ouders van Nathan.

Brief 2:
Lieve Jenna,
Ten eerste, sorry dat ik me niet sterk heb gehouden. Ook al heb ik je dat belooft. Maar alsjeblieft je moet beloven dat jij je wel aan je belofte houdt. Blijf sterk, voor mij. Ik kan het niet meer aan omdat er nog teveel in mijn leven speelt. Ik hoop dat dit bij jou niet het geval is en je mijn verlies kunt verwerken.
Ik weet hoeveel ik voor je beteken, maar ik kan gewoon niet meer. Ik ben op.
Ik durfde je ook niet meer onder ogen te komen.
Ik had dit allemaal gepland Jenna, ook al hoopte ik dat ik door die dertig dagen van gedachten zou veranderen. Jij was de enige tiener daar die mijn pijn heeft gezien. En ik waardeer het enorm dat je hebt geprobeerd te helpen. Helaas, was ik al te ver in mijn hoofd. Ik werd gek Jenna, Gek! Jij wist het af te remmen, maar helaas niet genoeg. Het spijt me dat ik geen afscheid ben komen nemen.
Ik hoop met mijn gehele hart dat je op mijn begrafenis zal komen.
Soulmates forever! Xx Nathan.

De derde brief was een rouwkaart over het verlies van Nathan. Ik las de brief met een trillende hand opnieuw. Ik wist het brandende goedje dat door mijn keel omhoog kwam tegen te houden en slikte het weg. Dat zei niet dat ik de tranen kon tegenhouden. Deze stroomden over mijn wangen.
Nachten lag ik wakker. Nathan, de enige om wie ik gaf, weg, voor altijd! En niet zomaar weg, hij had zichzelf van het leven beroofd. En ik, ik had die poging ook gedaan. Maar toen had niemand zich druk om me gemaakt. Misschien hadden ze even gehuild. En mijn ouders misschien wat langer. Maar uiteindelijk zou ik vergeten worden. Wat als het omgekeerd was geweest. Zou Nathan me dan hebben gemist? Ik beet op mijn lip en ging nogmaals langs de laatste regel.

‘Soulmates forever! Xx Nathan.’

Mijn hart leek verschrompeld, alsof er niets meer van over was. Nathan mocht niet weg zijn en ik geloofde het ook niet. Naar de begrafenis zou ik zeker gaan. Ook al was ik bang dat de klap dan enorm hard zou aankomen. Ik snikte nog een paar keer. Mijn adem haperde nog omdat ik net in de keuken had gehyperventileerd. Mijn moeder klopte op mijn deur en kwam naar binnen. Ze kwam naast me zitten en sloeg haar arm om heen. Ik knuffelde haar. Maar legde mijn gezicht niet in het kuiltje van haar nek. Dat mocht niet. Dat was iets van Nathan en mij. Nathan was weg, gone. Ik begon weer te snikken en ik dacht dat ik gek werd. Niemand had ooit zoveel voor me betekend. En de enige om wie ik gaf, was uit het leven gestapt.