~Rose~ 43

Ik zat op bed en staarde voor me uit. Mijn gedachten speelden door mijn hoofd maar ik wilde niet denken. Denken zou me letterlijk gek maken. Geen afleiding. Mijn gedachten drongen door. Nathan is weg, niemand kan je helpen. Snij! SNIJ! Je hebt niks scherps. Word gek! Laat je gaan! Ik zette mijn handen in mijn haar, proberend de gedachten tegen te gaan. Ik trok aan mijn haren en haalde mijn handen in mijn haar. Ik keek naar mijn handen waar nu ongeveer twintig haren aan hingen. Ik sprong van het bed en gaf een trap tegen de muur. Ik zette mijn handen met een bepaalde afstand tegen de muur. Mijn haren hingen voor mijn ogen en een aantal waren vastgeplakt aan mijn gezicht door de tranen. Ik bonkte mijn hoofd een keer tegen de muur en greep er meteen naar terwijl ik achteruit deinsde. Ik liet me weer op mijn bed zakken en begon opnieuw te huilen. Er werd op mijn deur geklopt en al snel stond Elisabeth in de opening.
“je hebt bezoek Jenna.” Ik keek chagrijnig op.
“Stuur ze maar weer weg..” Mompelde ik. Elisabeth schudde haar hoofd.
“Nee, deze wil je wel zien.” Glimlachte ze.
“Nathan?” Piepte ik. Ze glimlachte en ik sprong op, haalde een hand door mijn haar en viel bijna de bezoekersruimte in. Daar stond Nathan met een schuine grijns op zijn gezicht. Hij spreidde zijn armen en ik liet me erin vallen. Ik stopte mijn gezicht in het kuiltje van zijn nek en snoof zijn geur op. Hij leek hetzelfde te doen en ik lachte. Vrolijk liet ik hem los.
“Waarom ben je hier?!” Vroeg ik blij. Hij glimlachte en gaf me een knipoog.
“Mijn vriendinnetje kwam met dit geniale plan.” Grinnikte hij.
“Ik geef eerlijk toe, ik was er zelf nooit opgekomen hier terug te komen als bezoeker.” Lachte hij. Ik grijnsde en gaf hem nog een knuffel. We gingen in de sofa in de kamer zitten nadat ik hem had gesmeekt naar mijn kamer te komen zoals altijd maar hij had gezegd dat dat niet mocht.
“Hoe gaat het met je?” Vroeg ik hem meteen. Zijn glimlach verdween en hij keek even peinzend.
“Het gaat.. Denk ik.”
“Blijf sterk voor mij he?!” Zei ik doordringend. Ik gaf echt te veel om deze jongen. Hij knikte ne sloot me nogmaals in zijn armen.
“Hoe gaat het met jou?” Vroeg hij nieuwsgierig, maar aan de manier waarop hij het vroeg was duidelijk te horen dat hij bang was voor het antwoord.
“Ik heb nog geen enkele sessie overhoop geschopt?” Zei ik onschuldig en ik keek hem vanonder mijn wimpers aan. Hij moest hard lachen en zijn lach werkte aanstekelijk.
“Oke, dat is fijn om te horen.” En in zijn blik zag ik inderdaad echt opluchting.
“Maar hoe gaat het voorderest?” Ik beet op mijn lip.
“Heel eerlijk, niet zo goed, ik mis je weetje, het is echt moeilijk zonder jou.” Ik begon steeds zachter te praten en hij drukte me wat dichter tegen zich aan. Hij voelde als de perfecte grote broer.
Jenna, kijk me eens aan.” Ik draaide me richting hem en keek hem vragend aan.
“Ik heb belooft me sterk te houden voor jou, kan jij je dan ook sterk voor mij houden? Als het niet lukt, doe het voor mij, oke?!” Ik knikte en een paar tranen rolden alweer over mijn wangen en weer kwamen we in een sterke omhelzing terecht. We hadden vaak omhelzingen, maar dat was iets wat ik juist fijn vond.. bij hem, niemand anders. We praatten nog wat maar toen moest hij echt gaan. Ik begreep het wel, maar ik zei daar niet bij dat het niet betekende dat het niet moeilijk voor me was. Ik zuchtte en liet hem uit. Een laatste knuffel en weer een kus op mijn voorhoofd. Hoe kon deze jongen problemen hebben? Of hebben gehad? Het was voor mij niet echt duidelijk meer welke van de twee het nou was. Ik ging terug naar mijn kamer vol nieuwe hoop en maakte me klaar voor mijn nieuwe sessie.
Toen de sessie afgelopen was viel het me op dat het redelijk was gegaan. En ik was niet de enige die dat vond. Ik kreeg er veel opmerkingen over. Ik wist niet of ik er blij om moest zijn of niet. De dagen vlogen voorbij en voor ik het wist zat ook ik in mijn laatste paar dagen. Nathan was me later nog een keer komen opzoeken maar het was nu toch best lang geleden. En nu snapte ik hoe Nathan zich voelde. Ik was me een beetje hetzelfde gaan gedragen als hem. En het enige waar ik aan dacht was sterk blijven voor Nathan en voor jezelf. Ja, ik had mezelf er ook bij betrokken. Het was besproken bij Psycho-educatie en motivatie training. Het was goed om het voor iemand te doen maar ik moest het ook doen voor mezelf. Ze hadden me zover gekregen dat ik na een tijdje zo ging denken en ik wist dat Nathan trots op me zou zijn. Ik hoefde alleen nog maar die laatste dagen door te komen. Maar dan, wat zou ik dan doen? Terug vallen of doorzetten? En hoe erg was alles veranderd? Zou ik nog contact blijven houden met Nathan? Allemaal vragen en ik zou geen antwoord krijgen tot ik het zou meemaken. En net als Nathan was ik bang, bang voor de ‘echte’ wereld.