De 100e Hongerspelen - 240

“Vanavond praat ze met Snow en we zijn er behoorlijk zeker van dat ze zal winnen ook.”
“En Ian en de anderen?”

“Die halen ze tijdens het gesprek uit de arena.”
“Gelukkig maar.” Effie glimlachte.
“Je moeder is van plan je te laten overkomen naar het Capitool als alles in orde is. Net als Vania’s familie trouwens.” Ze keek om zich heen. “Heb je trouwens iets om te drinken? Ik moest deze nacht om drie uur al opstaan om hier op tijd te raken, want vanavond hebben ze me daar weer nodig.”
“Oh, natuurlijk.” Glafira haastte zich naar de keuken om een kop koffie te zetten.
“Zo vroeg al bezoek?” Vania’s moeder kwam in kamerjas en met verward haar de keuken in. Effie keek heel even afkeurend, maar herpakte zich snel en vertelde ook haar het nieuws.

***

Vania schrok wakker van een kanonschot. Meteen kroop ze uit haar slaapzak. Rue begon bijna meteen te huilen van schrik.
“Sst”, fluisterde Vania. Ze trok het meisje tegen zich aan. Ook Ian was wakker geworden.
“Kayla”, zei hij. Vania knikte, het kon bijna niet anders.
“Wat is er van tante Kayla?”, vroeg Rue zacht. Ook bij Vania begonnen nu tranen te vloeien.
“Ik ga wel”, zei Ian.
“Is ze… mama, tante Kayla mag niet dood zijn! Ik wil niet…”
“Het spijt me, Rue, maar we kunnen er niets aan doen.”
“Maar… maar straks ga ik ook dood. Of, of jij, of tante Odette of oom Ian! Mama, ik wil niet alleen blijven!”
“Je blijft niet alleen”, zei Vania zacht. “Dat beloof ik.” Ze drukte Rue nog dichter tegen zich aan. “We blijven samen vanaf nu.”
“Allemaal?”
“Allemaal, zolang we in de arena zijn.”
“En daarna?”
“Rue, dat kan ik niet kiezen”, zei Vania zacht. “Maar ik beloof dat ik aan onze mentoren zal vragen iets te regelen.”
“Kunnen ze dat dan?”
“Ik denk dat Ians ouders dat wel kunnen.”

***

“Bij die grotten kunnen we hen niet ophalen”, zei Carsta bedachtzaam. Ze was samen met Inne naar de mentorenruimte gegaan om alles te kunnen zien op grote schermen.
“Nee, inderdaad”, stemde Inne in. “Maar daarrond zijn alleen onbeklimbare bergen en bossen waar het ook niet gaat.”
“Ze moeten naar een open plek”, zei Carsta. “Maar waar.” Ze keken de ruimte rond, naar de verschillende schermen.