De 100e Hongerspelen - 238

“Wat doe jij hier?” Portia blokkeerde Amethyst de weg. “Peli, je weet toch…”
“Ik kon haar niet alleen laten komen”, zei Amethyst. “Moest ik dan iemand anders mee laten gaan? Je weet dat ik van in het begin meedoe.”
“Wat is er gebeurd dan?”
“Snow wilde me gevangen laten nemen”, zei Peli.
“Alleen was dat buiten ons gerekend”, grijnsde Amethyst. “Er riep één Spelmaker dat we Peli moesten helpen, ze stond net buiten onze ruimte. Meer dan de helft volgde ons, en daar waren er genoeg bij die Snow lang gesteund hadden of dat zelfs nog bijna deden.”
“En Snow was zo dom om tegenover iedereen te bekennen dat Adriënne hem niets kon schelen”, grijnsde Peli. “Genoeg die dat gehoord hebben.”
“Toch niet te veel, hoop ik?” Haymitch kwam er bij staan.
“Wat maakt het uit? Als hij niet naar die tv-show komt, verliest hij alles!”
“Kom binnen, dit moeten we grondig bespreken.” Hij keek naar Peli. “Je bent je dekmantel kwijt nu, veronderstel ik?”
“Ik vrees van wel, ja. Maar ik denk dat hij me al langer door had.”

***

“Ian!” Vania duwde Rue bijna bruusk opzij en rende naar de twee figuren die aan de bosrand verschenen. Ze viel hem om de hals. Odette liet hen even doen en liep door naar Rue. “Ik was zo bang”, fluisterde Vania. Ian omhelde haar en barstte in tranen uit.
“Xandrijn…” Vania zei niets, liet hem even uithuilen. Uiteindelijk liet Ian haar los en veegde zijn tranen weg. “Ik mag niet huilen, geen zwakte vertonen, niet…”
“Ian…”
“We zitten in de Hongerspelen, Vania!”
“Maar je bent nog steeds een mens, een mens met emoties”, zei ze zacht. “Xandrijn was een vriend van je, je mag heus wel om hem treuren.”
“Maar…”
“Ian, dit zijn geen gewone Spelen”, zei Vania zacht. “Al lang niet meer. Je hoeft het niet op te kroppen.”
“Ik had hem moeten helpen, hen uiteen moeten halen! En ineens, die Jelger had een mes en…”
“Jij hebt Jelger gedood, is het niet?”
“Ik was te laat, Vania! Het was voor niets!”
“Je hebt je best gedaan”, zei Vania zacht. “Dat is het belangrijkste.”
“Hoe weet jij dat nu? Je was er niet bij”, mompelde Ian.
“Omdat ik je ken intussen, liefste, daarom weet ik het.” Ze gaf Ian een zoen en keek om. Rue zat huilend bij Odette. Ze wist het dus al. Stiekem was Vania toch ergens opgelucht dat zij haar het nieuws niet meer hoefde vertellen.