De 100e Hongerspelen - 236

Twee kanonschoten, vlak achter elkaar. Vania verstijfde, Rue werd er wakker van en begon te huilen, maar Vania had niet de kracht om haar te troosten. Odette liet het hout vallen en rende naar de grot. Niet veel later stond ze weer buiten met een rugzak en de kaart. Vania keek angstig op.
“Ik ga Ian halen”, wist Odette er met moeite uit te brengen, voor ze in het bos verdween.

***

“Ik heb u altijd gesteund.” Eén van de spelmakers kwam naar voren. “Altijd. Ik dacht dat u het deed voor uw dochter. Maar zelfs haar wilt u straffen omdat ze gevangen is genomen.”
“Mijn dochter werkt me tegen!”, schreeuwde Snow. Mensen in de gangen bleven staan en luisterden.
“Uw dochter is een volwassen vrouw die al heel wat heeft meegemaakt. Ze heeft het recht haar eigen beslissingen te nemen. Als zij u niet steunt, dan ik ook niet. Zij is één van de enigen die met recht en reden kan beslissen de Hongerspelen te laten doorgaan, u niet.”
“U durft!” Snow kwam kwaad naar voren.
“Wij durven.” Een aantal spelmakers zetten een stap naar Snow toe.
“U heeft verloren”, zei Amethyst. “U heeft net diegenen die u steunden tegen u in het harnas weten te jagen.” Snow wendde zich kwaad tot Peli.
“En mevrouw Holaine werd vast al die tijd echt gedwongen door de Spotgaai, is het niet?”
“In het begin niet, ik was één van de eersten die van de opstand wist, die hen hielp.” Peli kwam tussen de andere Spelmakers naar voren. “Nog voor de Spotgaai er zelf van wist. Maar nu zijn er af en toe dingen waar ik mijn twijfels bij heb, en nu dwingen ze me. Sinds ze mijn dochter hebben, kan ik niet anders dan doen wat ze zeggen. Maar Cille was nooit in haar handen gevallen zonder uw hulp. Als u haar niet thuis had laten halen, zou mijn avox haar nooit naar de Spotgaai gebracht hebben.” Snow keek Peli ontzet aan.
“Ik zou haar geen kwaad hebben gedaan.”