De 100e Hongerspelen - 235

“We kunnen ons best redden, Jelger, dank je”, zei Ian, uiterlijk kalm. “We hebben sterke aanwijzingen dat de Spelen bijna ten einde zijn, dat we uit de arena zullen worden gehaald. Je kan er bij zijn.”

“Daar geloof ik niets van! Er kan er maar één winnen. Hebben jullie soms onder elkaar al uitgemaakt wie? Dan weet ik wie ik zeker moet vermoorden. Die uit zeven is er gelukkig al eentje minder.”
“Seija is gestorven door een ongeluk!”, schoot Xandrijn uit.
“Oh, was ze dan te dom voor de arena?” Voor Ian iets kon doen, was Xandrijn op Jelger afgestormd. Met hun blote vuisten begonnen ze elkaar te bevechten.
“Nee, Xandrijn, niet doen!” Xandrijn kon echter niet anders dan verder doen nu. Ian nam zijn boog, klaar om zijn vriend te helpen als dat nodig was.

***

“Nee, laat me gaan!”, schreeuwde Peli. “Mijn dochter kan me niet missen, ik moet naar Cille, ik…”
“Alsof dat kind mij iets kan schelen.”
“Nee, alstublieft!” Peli vocht wat ze kon. “Ik, ik ben de enige die voor uw dochter mag zorgen, ik…”
“Je zei toch net dat het redelijk goed met haar was? Die ene dag overleeft ze wel, denk je niet?”
“Laat me gaan! Ik…” Op dat moment stormde zowat de helft van de Spelmakers buiten en duwden de vredebewakers weg. Bijna allemaal gingen ze om Peli Holaine heen staan.
“Laat haar met rust”, eiste Amethyst.
“Waag het niet mij uit te dagen, dame”, siste Snow.
“Dus het kan u niets schelen of uw dochter verzorging heeft of niet? Panem zal het graag horen!” Peli, nog niet van de schok bekomen, keek verbaasd om zich heen. Van Amethyst wist ze dat ze haar kon vertrouwen en van nog een aantal andere collega’s had ze sterke vermoedens dat die aan hun kant stonden, maar de helft van wie nu om haar heen stond, had Snow voor zover zij wist altijd gesteund.

***

Plots zag Ian Jelger zijn mes trekken. Meteen schoot hij een pijl af, maar hij was te laat. Het mes zat al in Xandrijns hart. De pijl had Jelgers hals doorboord. Meteen liet Ian zich op zijn knieën vallen, huilend naast zijn vriend. Xandrijn keek Ian aan.
“Hou. Vol. Win. Voor mij.” Ian knikte.
“Natuurlijk”, beloofde hij. Xandrijns ogen braken. Ian begon vreselijk hard te huilen. Niet Xandrijn, zijn beste vriend. Hij had eerder moeten tussenkomen, hij had…