De 100e Hongerspelen - 232

“Dat willen we allemaal”, zei Vania zacht. “Ik denk dat we over een paar dagen worden opgehaald.”
“Dan pas?”

“Rue, we doen wat we kunnen, dat weet je toch? Toista probeert ook te helpen, hij heeft die lekkere chocomelk gestuurd.”
“Maar die is al op”, pruilde Rue.
“Je mag wel wat van de mijne”, bood Odette aan. “Maar alleen als Vania dan even mee tante Kayla mag komen verzorgen.” Rue knikte en liet Vania los. Xandrijn ving het meisje meteen op. Even keek hij Odette aan, maar al snel wendde hij zich af. Om de ene of andere reden kon hij haar niet meer echt haten, maar dat nam zijn woede om Andrew en Romina niet weg.

***

De volgende ochtend was er gelukkig geen regen meer, maar de stemming bij het groepje in de arena was om te snijden. Behalve Xandrijn was er niemand die een ander iets kwalijk nam, en ook hij wist intussen dat Odette Seija en Kayla niet had kunnen helpen. Maar iedereen voelde zich vreselijk schuldig. Vania en Ian begonnen bijna te tellen hoeveel mensen hun leven al voor hen hadden gegeven. Bij de hoorn, in de gevechten, door stomme ongelukken, … Odette voelde zich een indringer, ze vond dat ze niet het recht had bij de anderen te zitten, ze vond dat ze beter had moeten opletten en Seija behoeden voor het gevaar. Natuurlijk had de regen alles extra glad gemaakt, daar had ze toch aan kunnen denken? Xandrijn vond dat hij mee had moeten gaan om de voorraden te halen in plaats van Seija, zij zou nooit gegaan zijn als hij Odette niet zo had afgestoten, hij had moeten inzien dat zij het beste wilde voor Rue, dat ze haar konden gebruiken. En Rue… kleine Rue was alleen verschrikkelijk bang. Bang en verdrietig. Om Seija, om Kayla. Bang om nog iemand te verliezen. Voor het eerst in haar jonge leven, wist ze wat het was om familie te hebben, en nu verloor ze iedereen weer, één voor één.