De 100e Hongerspelen - 231

“Katniss?” Adriënne kwam naar haar toe. “Katniss, ik ben bang.” Katniss keek naar haar vriendin.
“Bang waarvoor?”
“Alles. Mijn vader, die verkiezingen, die rechtzaken, …”
“Adriënne, je weet toch dat we je niet zomaar terug naar je vader sturen?”, vroeg Katniss zacht.
“En wat als hij eist dat ik meekom?”
“Dan zeggen we gewoon dat je nog een dag moet blijven, je hebt die spuit nodig.”
“Oh ja.” Adriënne glimlachte aarzelend. “Maar… wat als jij die verkiezingen verliest?”
“Denk je dat dat gaat gebeuren?”
“Ik weet niet…”
“Adriënne, bijna heel Panem haat de Spelen en haat je vader, je grootvader werd al gehaat, je vader is veel erger.”
“Dat weet ik maar… Wat als ze bang zijn? Wat als ze niet op jou durven stemmen?”
“We zullen de stemming geheim maken dan”, beloofde Katniss. “En we vragen de mensen die de stemmen tellen om duidelijk te maken dat niemand bang hoeft te zijn.” Adriënne knikte aarzelend.
“En wat… die berechtingen, ik…”
“Adriënne, je weet dat je lot hoe dan ook veel erger is als je terug naar je vader zou moeten”, zei Katniss zacht. “Ik zal heel Panem duidelijk maken dat je ons ontzettend goed hebt geholpen, dat je vader je dwong om bepaalde dingen te doen.” Ze legde haar hand op Adriënnes schouder. “Je moet niet bang zijn, ik ben er voor je.”

***

Rue was nooit eerder zo aanhankelijk geweest, ze liet Vania bijna niet meer los.
“Rue, ga even naar oom Xandrijn, ik moet nu voor tante Kayla zorgen”, zei Vania zacht.
“Maar mama, ik wil dat je bij mij blijft!”
“Ik kom zo terug, Rue. Je wilt toch niet dat tante Kayla ook dood gaat?”
“Maar ik wil jou niet kwijt! Straks ga jij ook dood en…”
“Rue, lieverd, je moet niet bang zijn.” Vania omhelsde het meisje. “Ik ben vlak bij je, in de grot ben ik veilig hoor.”
“Ik wil hier weg, mama”, fluisterde Rue.
“Dat willen we allemaal”, zei Vania zacht. “Ik denk dat we over een paar dagen worden opgehaald.”
“Dan pas?”