|| 004

Daan Zwierink

Nadat ik de jongens de deur uit gewerkt heb viel ik uitgeput op de bank. Na het incident met mijn mobiel en Skyler hebben we toch nog even gevoetbalt. Rein en ik hadden met 3-1 gewonnen dat wel. Over een paar uur, of misschien wel minuten, zouden onze nieuwe buren aankomen. Ook al wist ik bijna zeker dat het Skyler niet zou zijn ben ik toch benieuwd wie er wel komen wonen. Ik zal me wel gewoon aardig voor gaan stellen als ze aankomen.
'Daan' ik hoorde mijn moeder vanuit de keuken naar me roepen 'ik denk dat de nieuwe buren er zijn, er staat een verhuisbus voor de deur.' Ik rende naar het raam in de woonkamer en keek naar buiten. Er stond inderdaad een verhuisbus en een zwarte auto. Er stapte een grote man uit en even later kwam er een meisje uit met een beetje bruin haar. Ze was niet zo heel erg lang, best wel klein eigenlijk maar ze leek wel een jaar of 15.
'Ik ga me wel even voorstellen.' Riep ik naar mijn moeder en ging de deur uit. Het was warm weer dus een jas hoefde echt niet.
De deur stond gewoon open en een paar mannen kwamen uit het huis, vast mensen die mee moesten helpen met het inruimen. Om beleefd te zijn drukte ik toch maar gewoon op de bel. Even later kwam het meisje dat ik uit de auto zag komen aangelopen.
'Hoi' ik herkende haar toch echt, bruin haar, groene ogen. Ze leek echt heel erg veel op Skyler, zou ze het echt zijn? Daar kom ik maar op één manier achter.
'Skyler?' ze keek me eerst even verbaasd aan maar knikte toen, 'ik ben het, Daan.' Weer keek ze me verbaasd aan maar daar bleek het bij te blijven. Ik probeerde haar een knuffel te geven maar ze duwde me al snel weg.
'Wie ben je en wat doe je?' er klonk angst in haar stem, alsof ze bang voor me was.
'Daan, ik ben Daan.' Ze keek me nog steeds geschokt aan.
'Dus?'
'Ken je me echt niet?'
'Waar moet ik je van kennen dan?' mijn moed zakte even in mijn schoenen. Ze was me echt vergeten, ze was er vast niet zo erg mee bezig als ik bijna elke dag nog.
'Kom mee, ik kan het laten zien.' Ik pakte haar hand en probeerde haar mee te trekken maar ze trok zichzelf al snel weer terug.
'Blijf van me af, ik ken jou helemaal niet.'
'Kom op, ik kan het bewijzen.' Ze schudde snel haar hoofd van nee.
Dan moest het maar zo. Ik pakte haar net onder haar kont vast en gooide haar over mijn schouder.
'Laat me los! Help, help! Hij neemt me mee deze eh, deze eh, weet ik veel jongen ofzo!' Ze sloeg op mijn rug, ze kon voor een meisje best hard slaan. Een paar mensen die toevallig op straat liepen keken ons raar aan.
'Loop maar gewoon door, er valt hier niks te zien.'
Ik draagde haar mee naar binnen en toen de deur dicht was zette ik haar weer neer.
'Ben je gek geworden?' ik kon alleen maar lachen al wist ik niet waarom. Ze keek me boos aan, er kwam geen lachje vanaf. Ik trok haar aan haar hand mee naar mijn kamer. In mijn kamer was één kant van de muur helemaal bedekt met foto's. Foto's van mij en Skyler toen we nog klein waren en een paar foto's van vakantie's en met de jongens.
Op mijn kamer deed ik de deur achter me dicht terwijl Skyler me nog steeds boos aan stond te staren. Ik trok haar mee naar mijn fotomuur en liet haar een foto zien die aan de muur vast zat. Ze staarde er even naar en draaide zich toen weer om naar mij.
'Wie is dat? Je zusje?' met open mond staarde ik haar aan, kende ze zichzelf nou niet op een foto?
'Keek eens goed, heel erg goed.' Ze trok een wenkbrauw naar me op maar keek toen nog een keer. Langzaam zag ik haar mond open zakken, ze had het eindelijk door.
'Maar... maar dat ben ik.'
'Ja, en kijk de foto ernaast.' Ze keek naar de foto, dat waren Skyler en ik samen. Ze keek van de foto naar mij, en van mij weer terug naar de foto.
'Dat ben ik, en die andere... ben jij?' Ik knikte, ze zag het nu. Ze herkende me weer, ze zou me nooit echt kunnen vergeten. 'Je was mijn beste vriend, alleen mijn moeder kreeg een nieuwe man en ik moest verhuizen naar Canada. Ik heb een nieuw leven moeten beginnen, heb nieuwe vrienden moeten maken en nu ben ik weer terug bij af.' Ik zag de tranen in haar ogen komen, blijkbaar had ze het toch moeilijk dat ze terug moest naar Nederland na 10 jaar in Canada gewoond te hebben.
Ze keek me even aan en viel toen in mijn armen. Ik omhelsde haar vrijwillig terug, dit had ik gemist. Even stonden we daar, gewoon in elkaars armen. Vast denkend aan de tijd dat we altijd samen waren. Na een paar minuten liet ze me los en keek me nog even aan.
'Sorry dat ik je vergeten was, in Canada gaat het heel snel met nieuwe vrienden maken.' Een klein lachje kwam van haar mond.
'Ik ben je nooit vergeten, elke dag, 10 jaar lang, dacht ik aan je.' Ze keek me schuldig aan. Ik kon het haar niet kwalijk nemen dat ze me vergeten was, we waren 5 jaar. Zij voelt het misschien anders als ik.
'Misschien kunnen we een keer afspreken, om opnieuw te beginnen.' Ze keek me aan met een glimlach. Alles wat ik wilde was opnieuw beginnen, en Skyler blijkbaar ook.
'Natuurlijk, dat is alles wat ik wil.' Ik gaf haar nog een laatste knuffel en we gaven elkaar onze mobiele nummers.
'Je bent veranderd, Daan.'
'Jij ook, Skyler.'
Ik bracht haar weer thuis, ze was toch mijn buurmeisje dus zo ver was het niet. Haar vader stond voor de deur van het huis al op haar te wachten, die man was ook niks veranderd. Nog steeds dezelfde arrogante en boze blik.
'Skyler!' en blijkbaar was hij nu ook boos, 'waar was je in gods naam?'
'Chillex, ik was gewoon even bij de buren.' Volgens mij hadden Skyler en haar vader niet zo'n goede band.
Haar vader liep weer naar binnen, hij deed niet eens de moeite om zich aan me voor te stellen. 'Wat is er tussen jou en je vader?'
'Hij is niet mijn vader! Dat doet iedereen. Maar het is een erg lang verhaal, ik vertel het nog wel eens. Ik moet nu echt eerst even mijn kamer inrichting, ik stuur je wel een whatsapp.' Met die woorden liep ze ook naar binnen en liet ze mij alleen buiten achter.
Ik ben echt ongeloofelijk blij dat ik haar weer mag zien, en dat ze nu gewoon mijn buurmeisje is. Alles zal weer worden net als vroeger, maar eerst moet ze me echt vertellen wat er zit tussen haar 'vader', waarom noemt ze hem niet gewoon haar vader, en waarom ze terug gekomen is uit Canada om alleen hier te wonen zonder haar moeder. Die vragen spoken door mijn hoofd als ik terug naar huis loop, ik moet dit natuurlijk de jongens gaan vertellen en zeggen dat Rein gelijk had dat ze misschien wel naast me kwam wonen.

Ughh, ik had dit hoofdstukje bijna helemaal afgeschreven ging mijn laptop raar doen en was alles weg en moest ik het weer opnieuw gaan schrijven. Fuck, logic.
Maarja, hier nog een stukje. Whoop whoop (mijn nieuwe woordje, ik ben raar sorry)
vertel me wat je er van vind, tips zijn natuurlijk altijd welkom en kudo's ook *hint hint* Sorry : $