009
Daisy POV "
"Harry?" Mijn ogen dwalen het bos af opzoek naar de bruine krullenbol. Waar is dat joch toch?
Mijn hand gleed naar een boom toe en ik pakte een boomstam stevig vast. "Kom op. Dit is niet grappig meer." riep ik. Ongeduldig zuchtte ik wat en keek weer om me heen, maar weer zonder resultaat.
Nog steeds stond ik versteld waarom hij me zoende. Ik was naar achteren geschoten en vertelde hem dat het niet kon. Ik mocht en zou niet verliefd op hem kunnen worden. Trouwens, dan zouden we het huis worden uit gegooid.
Wacht eens even. Deed Harry het expres om hier weg te kunnen?
Nee, dat kon niet. Hij was zo lief voor me. Vannacht hebben we tot laat gekletst omdat we niet konden slapen. Ik leerde de echte Harry kennen...
Hij vertelde over zijn gescheiden ouders en nog veel meer. Het voelde alsof ik hem kon vertrouwen. Dat kon nooit nep zijn.
Opeens voelde ik twee handen me optillen. Mijn hoofd schoot opzij en keek in de ogen van Harry. "Dude?! Je liet me schrikken!"
Hij begon te grinniken en zette me weer op de grond neer. Hij hees zijn slaapzak op en keek me aan. "Laten we maar terug gaan. Anders missen ze ons."
Ik gaf hem een flauwe knipoog en begon samen met hem te lopen.
Wat hield ik toch van het bos. Het was zo rustig... Ik kon er echt tot rust komen. En dan had ik het nog niet eens over het bosgeur.
"Ssst." zei hij ineens. Ik fronste.
"Daarzo." Hij wees richting de bosjes verder het bos in. Ik gaf hem een verwarrende blik. Hij lachte en zijn armen gingen om mijn middel om me weer op te tillen.
Ik begon te blozen. Waarom was ik zo klein? Ik keek over de bosjes heen en zag iets bewegen. Het was een hert met een mooie bruine glans.
Ik keek naar Harry met mijn mond open. "Wat mooi..." fluisterde ik. Hij knikte en liet me weer zakken totdat mijn voeten de grond weer raakten. Heel even schoof zijn shirt naar beneden zodat ik zijn vogel tattoo zag.
We begonnen weer te lopen. Nog steeds was het net zo fris als gisteravond maar ik negeerde de kou. Heel even keek ik opzij.
Ik zag Harry als een klein jongetje over takjes heen huppelen. Hij heeft in de media echt een womanizer imago. Maar als je de echt Harry leert kennen, weet je wel beter. Zo'n jongen deed echt geen vlieg kwaad.
Na minder dan een halfuur te hebben gelopen, zagen we het huis dichterbij komen. Ik keek Harry aan en glimlachte. "Daar zijn we weer..."
Harry's gezicht betrok even. Hij stopte met lopen en staarde recht voor zich uit.
Ik legde mijn hand op zijn schouder en probeerde te zoeken wat hij zag. "Wat is er?"
"Er... Er staat een ambulance voor de deur." mompelde hij zacht.
Mijn mond viel open. "Wat staan we hier dan nog? Rennen!" Ik trok de geschrokken jongen aan zijn arm mee richting het huis.
Naar mate we dichterbij kwamen, zagen we de rest. Louis en Zayn in hun onderbroek, Jenna en Viola zittend op een trappetje en Liam & Niall nergens te bekennen. Ik begon te roepen. "Jongens?!"
Jenna's gezicht was lijk bleek en ze rende naar me toe. "Liam... Liam.." Ik pakte haar vast en begon haar te kalmeren. "Rustig, rustig. Wat is er gebeurt?"
Jenna had geen tijd om het verhaal meteen te vertellen want een van de hulpverleners sprong uit de auto.
"Als het goed is houdt iemand de toestand van meneer Payne in de gaten en brengt jullie op de hoogte." Blijkbaar zat Liam al in de wagen.
Snel keek ik de auto in en zag Niall naast de bestuurders stoel zitten. Niall gaat dus mee.
Jenna was nog een beetje in schok. Ze trilde en keek hulpeloos om zich heen. Ik wreef wat over haar schouder heen.
De ambulance reedt achteruit en voordat we het wisten zagen we het busje niet meer. Ik voelde een paar rillingen over mijn rug lopen. Wat was er in hemels naam gebeurt?
Ik liet Jenna alleen en liep naar Harry. "Gaat het?" fluisterde ik. Zijn ogen staarden naar de grond en hij reageerde nergens meer op.
Ik probeerde Harry een knuffel te geven maar hij duwde me ruw naar achteren. "Ik ga."
Harry liep weg. Geen idee waar hij heen ging. Hij liep me voorbij en liet me alleen verbaasd achter. Ik had geen fut om me om te draaien en te kijken waar hij naar toe ging.
Liam is nu veel belangrijker dan Harry.
"Harry?" Mijn ogen dwalen het bos af opzoek naar de bruine krullenbol. Waar is dat joch toch?
Mijn hand gleed naar een boom toe en ik pakte een boomstam stevig vast. "Kom op. Dit is niet grappig meer." riep ik. Ongeduldig zuchtte ik wat en keek weer om me heen, maar weer zonder resultaat.
Nog steeds stond ik versteld waarom hij me zoende. Ik was naar achteren geschoten en vertelde hem dat het niet kon. Ik mocht en zou niet verliefd op hem kunnen worden. Trouwens, dan zouden we het huis worden uit gegooid.
Wacht eens even. Deed Harry het expres om hier weg te kunnen?
Nee, dat kon niet. Hij was zo lief voor me. Vannacht hebben we tot laat gekletst omdat we niet konden slapen. Ik leerde de echte Harry kennen...
Hij vertelde over zijn gescheiden ouders en nog veel meer. Het voelde alsof ik hem kon vertrouwen. Dat kon nooit nep zijn.
Opeens voelde ik twee handen me optillen. Mijn hoofd schoot opzij en keek in de ogen van Harry. "Dude?! Je liet me schrikken!"
Hij begon te grinniken en zette me weer op de grond neer. Hij hees zijn slaapzak op en keek me aan. "Laten we maar terug gaan. Anders missen ze ons."
Ik gaf hem een flauwe knipoog en begon samen met hem te lopen.
Wat hield ik toch van het bos. Het was zo rustig... Ik kon er echt tot rust komen. En dan had ik het nog niet eens over het bosgeur.
"Ssst." zei hij ineens. Ik fronste.
"Daarzo." Hij wees richting de bosjes verder het bos in. Ik gaf hem een verwarrende blik. Hij lachte en zijn armen gingen om mijn middel om me weer op te tillen.
Ik begon te blozen. Waarom was ik zo klein? Ik keek over de bosjes heen en zag iets bewegen. Het was een hert met een mooie bruine glans.
Ik keek naar Harry met mijn mond open. "Wat mooi..." fluisterde ik. Hij knikte en liet me weer zakken totdat mijn voeten de grond weer raakten. Heel even schoof zijn shirt naar beneden zodat ik zijn vogel tattoo zag.
We begonnen weer te lopen. Nog steeds was het net zo fris als gisteravond maar ik negeerde de kou. Heel even keek ik opzij.
Ik zag Harry als een klein jongetje over takjes heen huppelen. Hij heeft in de media echt een womanizer imago. Maar als je de echt Harry leert kennen, weet je wel beter. Zo'n jongen deed echt geen vlieg kwaad.
Na minder dan een halfuur te hebben gelopen, zagen we het huis dichterbij komen. Ik keek Harry aan en glimlachte. "Daar zijn we weer..."
Harry's gezicht betrok even. Hij stopte met lopen en staarde recht voor zich uit.
Ik legde mijn hand op zijn schouder en probeerde te zoeken wat hij zag. "Wat is er?"
"Er... Er staat een ambulance voor de deur." mompelde hij zacht.
Mijn mond viel open. "Wat staan we hier dan nog? Rennen!" Ik trok de geschrokken jongen aan zijn arm mee richting het huis.
Naar mate we dichterbij kwamen, zagen we de rest. Louis en Zayn in hun onderbroek, Jenna en Viola zittend op een trappetje en Liam & Niall nergens te bekennen. Ik begon te roepen. "Jongens?!"
Jenna's gezicht was lijk bleek en ze rende naar me toe. "Liam... Liam.." Ik pakte haar vast en begon haar te kalmeren. "Rustig, rustig. Wat is er gebeurt?"
Jenna had geen tijd om het verhaal meteen te vertellen want een van de hulpverleners sprong uit de auto.
"Als het goed is houdt iemand de toestand van meneer Payne in de gaten en brengt jullie op de hoogte." Blijkbaar zat Liam al in de wagen.
Snel keek ik de auto in en zag Niall naast de bestuurders stoel zitten. Niall gaat dus mee.
Jenna was nog een beetje in schok. Ze trilde en keek hulpeloos om zich heen. Ik wreef wat over haar schouder heen.
De ambulance reedt achteruit en voordat we het wisten zagen we het busje niet meer. Ik voelde een paar rillingen over mijn rug lopen. Wat was er in hemels naam gebeurt?
Ik liet Jenna alleen en liep naar Harry. "Gaat het?" fluisterde ik. Zijn ogen staarden naar de grond en hij reageerde nergens meer op.
Ik probeerde Harry een knuffel te geven maar hij duwde me ruw naar achteren. "Ik ga."
Harry liep weg. Geen idee waar hij heen ging. Hij liep me voorbij en liet me alleen verbaasd achter. Ik had geen fut om me om te draaien en te kijken waar hij naar toe ging.
Liam is nu veel belangrijker dan Harry.
Reageer (2)
Indd Miss nog wel beter al the hungergames #verslaafd
1 decennium geledenOMG verder! Het zijn net de hungergames!
1 decennium geledenIk ben iig verslaafd!