~Rose~ 41

Vandaag was het alweer dinsdag. Zondag had ik geen sessie gehad en maandag weer groepstherapie. Ik had net mijn één op één gesprek weer gehad en zou zo weer groepstherapie met Nathan hebben. Ik liep de ruimte binnen en zag Nathan nog niet zitten. Toen de sessie begon was hij er nog niet en een vreemd gevoel kwam in mijn buik. Dat gevoel was niet nodig want net voordat de vrouw haar les wilde beginnen kwam hij binnen. Ik glimlachte naar hem maar zijn blik stond pijnlijk. Meteen raakte ik bezorgd.
“Ah! Nathan! Ga snel zitten. Of wacht, vertel is de anderen maar wat je wilt zeggen.” De vrouw had een grote glimlach op haar gezicht.
“Ik eh.. Morgen ben ik weg.. Mijn dertig dagen zitten erop.” Zijn stem klonk schor en hij ontweek mijn blik. Een brok kwam in mijn keel en ik merkte hoe ik misselijk word. Nee! Nee, waarom nu al?! Ik probeerde mijn tranen weg te slikken maar het lukte me niet en er rolden er toch een paar over mijn wangen. De vrouw zag het niet en ging vrolijk door met haar praatje.
“Dat verdient toch wel een applaus? Nathan is clean!” Ik keek hem door mijn tranen aan en hij keek mij aan. Ik zag in zijn ogen een schittering, een schittering over het feit dat hij het niet eens leek te zijn met de vrouw en een golf van bezorgdheid liet me bijna verdrinken. Nathan ging naast me zitten en ik negeerde de rest. Meteen gaf ik hem een knuffel en hij knuffelde gelukkig terug. Ik verstopte mijn gezicht weer in het kuiltje van zijn nek wat ik altijd deed als ik verdrietig was en ik met hem knuffelde. Hij deed dit keer hetzelfde. Ik voelde mijn t-shirt nat worden van zijn tranen terwijl ik zijn t-shirt nat maakte met mijn tranen. De vrouw zag dat we het echt moeilijk hadden en besloot iets te zeggen wat ik nooit van haar had verwacht. Meteen had ik spijt van de keren dat ik haar zo irritant had gevonden. We mochten de sessie overslaan en samen praten op een van onze kamers. Ik was haar zo dankbaar dat ik de vrouw een korte knuffel gaf. Ze glimlachte naar me en al snel liep ik met Nathan de deur uit.
“Naar wiens kamer gaan we?” Mompelde hij schor. Ik haalde mijn schouders niet wetend op.
“We gaan naar de jouwe, omdat we daar ook de eerste keer zaten.” Zei hij glimlachend. Ik knikte en liep achter hem aan naar mijn kamer waar we beiden op mijn bed ploften. De eerste tien minuten zaten we in een omhelzing, elkaar niet los willen laten, bang dat we elkaar dan nooit meer zouden zien. Toen voelde ik hoe Nathans schouders enorm begonnen te schokken. Ik liet de omhelzing los en keek hem aan.
“Wat is er?” Piepte ik.
“I-Ik kan het niet! Ik ben er nog niet klaar voor! Ik ga terug vallen! En misschien nog wel erger! Ik was een spoedgeval, net als jij weet je..” Zei hij, zijn stem hoger dan normaal. Hij zei voor het eerst wat ik al die tijd in zijn ogen had gezien. Op de een of andere manier was ik vreselijk blij dat hij het eindelijk had gezegd, aan de andere kant vond ik het natuurlijk vreselijk dat hij zo dacht. Zijn schouders begonnen nog erger te schokken en hij begon vreselijk hard te huilen.
“Ik kan dit gewoon niet weet je! Ik kan niet weer de ‘echte’ wereld in. Waar ik sta blootgesteld aan mijn vroegere verslaving. Ik weet dat ik daar met gemak ik kan terug vallen Jenna.” Tranen liepen ook over mijn wangen en ik greep zijn schouders vast.
“Kijk me aan Nathan!” Zei ik dwingend maar toch met een trillende stem.
“Je moet sterk blijven oke?! Je moet! Doe het voor mij! En voor alle andere die om je geven! Je hebt thuis ook een vriendin waar je vreselijk veel van houd! Zij houd ook van jou!” Nathan knikte en glimlachte naar me. Ik bleef nog steeds serieus.
“Kan je me het beloven?!” Smeekte ik hem bijna. Hij beet op zijn lip en knikte toen heel langzaam met zijn hoofd. Ik knikte ook tevreden en sloot hem nogmaals in mijn armen. Ik had het gevoel dat ik sterk moest zijn voor hem momenteel maar sinds ik hier was kon ik mijn emoties niet meer faken. En ik wilde vooral die laatste momenten geen masker opzetten. Het was niet dat ik mijn liefde zou verliezen. Want ik was niet verliefd op hem. Ik had zijn vriendin een keer ontmoet en ze was vreselijk aardig. Ze had me niet beoordeeld en was gelukkig ook niet jaloers op mij omdat ik zoveel met Nathan omging. Ze was niet achterdochtig of iets. En dat deed me zo goed. Nathan kon echt niet beter krijgen. Nog steeds zaten we in een omhelzing toen er op de deur werd geklopt. Elisabeth kwam tevoorschijn.
“Nathan? Je ouders zijn er, je moet nu echt gaan.” Elisabeth had het duidelijk moeilijk het te zeggen. Zij wist hoeveel Nathan voor me betekende. Ik beet op mijn lip, proberen te voorkomen dat ik weer ging huilen maar een paar tranen verlieten alweer mijn ooghoeken. Hij veegde ze zoals altijd weg met zijn duim en hij gaf tot slot een kus op mijn voorhoofd. Hij had zijn tassen al gepakt, de rede dat ik hem die ochtend niet had gezien. Ik was vastbesloten met hem mee te lopen en gelukkig was dat geen probleem. Ik liep achter hem aan naar de in/uitgang. Ik begroette zijn vader terwijl een paar verdwaalde tranen toch over mijn wangen bleven rollen. Ik kon er gewoon niks aan doen. Achter zijn vader kwam een meisje vandaan en ik zag dat het zijn vriendin was. Ze liep naar hem toe, omhelsde hem en ze gaf hem een zoen. Gelukkig kreeg ik geen jaloezie steek en vond ik het lief ze zo te zien. Ik was blij dat ik niet verliefd op hem was, dat had het misschien nog wel moeilijker gemaakt en dit was al moeilijk genoeg. Uit het niets gaf zijn vriendin mij ook een knuffel en ik glimlachte om haar plotselinge actie. Ik gaf Nathan nog een laatste knuffel en zag hem toen door de deur verdwijnen terwijl zijn tranen op de tegels uiteen spatten.