~Rose~ 4O

Ik werd wakker en hoorde rare geluiden. Stemmen.. Ik opende mijn ogen maar zag niemand. Toch bleef ik de stemmen horen. Ik ging iets overeind zitten en keek verbaasd om me heen. Een glimlach kwam op mijn gezicht toen ik zag dat de tv nog aan stond. Ik was gister al tv kijkend in slaap gevallen. Ik had Nathan gister ook niet meer gezien. Ik stond op om me op te frissen en aan te kleden en ging toen al snel ontbijten. Gelukkig zat hij wel aan de ontbijttafel. Zijn haar zat door de war en hij had wallen onder zijn ogen. Zijn ogen waren dof en hadden geen ondeugend sprankeltje. Ik ging tegenover hem zitten, zoals altijd, en legde mijn hand op zijn hand.
“Gaat het wel?” Vroeg ik. Nathan keek me aan, zijn oogleden waren iets om zijn ogen gesloten waardoor driekwart van zijn oog zichtbaar was. Maar ik wist niet zeker of het moeheid was.
“Slecht geslapen.” Mompelde hij.
“Is dat het enige? Vroeg ik bijtend op mijn lip.”
“Ik heb gewoon mijn dag niet, sorry, ik zal mijn best doen zo aardig mogelijk te blijven hoor.” En een schuine glimlach kwam op zijn gezicht. Alsof hij hier was dat ondanks hij zichzelf beroerd voelde, hij toch iedereen iets wist op te vrolijken. Nathan was best sociaal en hielp mensen hier, maar eigenlijk ging hij niet echt met iemand om. Alleen met mij. Ik begon te eten en dacht na over hoe ik op zag tegen deze dag.
“Wat heb jij vandaag?” Vroeg ik.
“Één op één gesprek..” Zei hij chagrijnig. Niet op mij, maar over het feit dat hij naar de psychologe moest.
“Succes.” Glimlachte ik hem toe. En een kleine glimlach sierde ook zijn lippen wat mij goed deed.
“Wat heb jij?” Vroeg Nathan terug.
“Mijn eerste multi-familietherapie.” Mompelde ik.
“Jij ook succes.” Glimlachte hij. Op mijn beurt bedankte ik hem.
“Het is gelukkig multi. Dat is een stuk makkelijker omdat je met meerdere families zit.” Ik knikte. Daar was ik ook al blij om. Na het eten gaf ik Nathan een knuffel en liep naar de ingang van het gebouw waar de grotere ruimte dan normaal moest zitten. Er waren drie grote ruimtes speciaal voor de multi-familietherapieën. Ik keek eerst om het hoekje en zag dat er alleen nog maar ouders zaten, ook mijn ouders. Niemand te zien die eventueel de sessie kon leiden of andere tieners. Ik was dan ook niet van plan al naar binnen te lopen en even later kwamen er meer tieners. We hadden besloten op de gang te wachten tot de vrouw of man die de sessie zou leiden er was. Niemand had zin om hun ouders te zien en met ze te praten. Nog geen vijf minuten later kwam ze eraan en helaas kende ik haar al. Scarlet. Ik zuchtte en deed even mijn ogen dicht. Dit was gewoon vreselijk. Het voelde hetzelfde aan dat wanneer je een nieuw schooljaar begon de leraren nog niet wist en als je dan verwachtingsvol bij je lokaal stond te wachten, benieuwd wie het zou zijn., een leraar aan zag komen lopen die je absoluut niet mocht en je de rest van het schooljaar les zou geven. Dat gevoel was het, en zoals iedereen weet, dat is geen leuk gevoel. We keken elkaar aan en stapten toen toch langzaam de ruimte binnen. Het was een vreselijk gênante stilte. En het werd nog erger toen je verplicht bij je ouders moest gaan zitten. Aangezien we eerst op een rijtje aan de andere kant van de ruimte waren gaan zitten. Een paar kinderen schuifden zich ongemakkelijk tussen hun ouders en ik deed maar het zelfde. Op hun schoot zitten zou nog erger zijn, daar moest ik maar aan denken. Mijn ouders fluisterden iets in de trant van ‘hey’ in mijn oor maar ik deed alsof ik het niet had gehoord, ik besloot zo min mogelijk te praten. Scarlet stelde zichzelf even voor en maakte, heel fijn, even duidelijk dat ze mij en een ander kind al kende en dat ze onze psycholoog was. Ik beet op mijn lip en wilde zo graag naar Nathan. We hadden duidelijk allebei onze dag niet. Scarlet begon eerst met name te praten tegen de ouders.
“Uw kind heeft het in deze situatie al moeilijk genoeg, even voor de duidelijkheid we hebben kinderen met hetzelfde probleem bij elkaar gezet, zodat jullie elkaar allemaal beter begrijpen.” Ik haatte het hoe iedereen ‘probleem’ zei. Ik keek naar de anderen en zag dat hun precies hetzelfde dachten, het was duidelijk van hun gezichten af te lezen.
“Maar u als ouder moet er dus voor zorgen dat het voor uw kind thuis zo makkelijk mogelijk is. U word aangeraden een patroon voor uw kind te regelen. Op precies hetzelfde tijdstip eten elke dag en vooral de eerste maanden daar geen verandering in brengen. Als er een standaard patroon word aangelegd word alles naarmate automatisch gedaan en is er geen tijd meer om na te denken over hun snij-probleem. Van binnen lachte ik ze keihard uit, alsof dat ging helpen. Aan het eind van de sessie hadden we niks gezegd en was alles op de ouders gericht.
“Ik weet dat de kinderen er nu nog niet erg betrokken zijn geweest maar de volgende les is dat wel het geval, geen zorgen.” Eindigde Scarlet haar sessie. Het interesseerde me niks wat Scarlet zei, ik was alleen blij dat de sessie was afgelopen. Ik stond op en zoagauw we wegmochten rende ik bijna naar buiten. Evenals de rest overigens. Mijn moeder probeerde me nog een knuffel te geven die ze niet kreeg. Dacht het even niet! Meteen rende ik naar Nathan, zijn sessie was al klaar omdat die van mij langer duurde. Nathan zag er al iets beter uit wat me opgelucht deed ademhalen. De rest van de dag hadden we een gesprek over hoe beide sessies waren verlopen. Terwijl we ondertussen natuurlijk heel vaak van onderwerp veranderden.